Φως Ιλαρό

Ο γιατρός μέ πήρε απ’ τό χέρι, εγώ τόκοψα απ’ τή ρίζα καί τό πήρε μαζί του…
Στό δωμάτιο μέ τίς ντυμένες ελλείψεις, εκεί που πέθανα τό­σες φορές, σέ βλέπω νά μού φωτογραφίζεις τή ζωή καίκορνιζάρω στόν τοίχο τήν ασπρόμαυρη φωτογραφία σου, γιά τό ασπρόμαυρο δωμάτιο…
Κάπου-κάπου άνοιγα τήν πόρτα καί τό μάτι έπαιζε απ’ τήν είσοδο μέ τίς μαύρες παντόφλες σου που ίσως ασυναίσθητα είχαν πέσει απ’ τά πόδια σου, καθώς έτρεχες στό καταφύ­γιο τού ύπνου πιό γρήγορα απ’ ότι επέστρεφα σπίτι…
Στό τμήμα είδα νταβάδες, πρεζάκια καί τσαμπουκάδες καί καθώς υπέγραφα τό χαρτί τής μήνυσης ένα μαύρο αστέρι τής κόλασης άστραφτε στό αφτί μου. Ο μπάτσος τό πρόσε­χε ενώ επανελάμβανε γιά δεύτερη φορά “ευχαριστώ”…
Τό φώς αντανακλώντας στόν καθρέφτη, έπαιξε στά μάτια μου καί ταυτόσημο μέ τό χρώμα τού προσώπου μου, μού . χάρισε τό λόγο σ’ ένα φίλο. Επανέλαβα προφορικά τή σκέ­ψη μου: “‘Οχι από τώρα Παύλο, υπάρχουν περιθώρια”…

… Κάθε φορά που βλέπω τάφους, στή μνήμη μου αφαιρούν­ται τά ονόματα καί προσθέτονται οι σταυροί…

Ο θάνατος είναι ο φύλακας τού κλουβιού μου καί τό χέρι του είναι τό κλειδί…

Ε κατομμ ύρια γραμμές συνόρων σχηματίζονταν μέσα στή σκέψη μου ώσπου αυτή η ίδια τίς ξεπέρασε…
‘” βοηθούμενη απ’ τό επαναλαμβανόμενο σύνθημα: “Επειδή τό άστυ πάει μαζί μέ τόν νόμο άς κάνουμε τήν πόλη ζούγ­κλα”. ..