(Εκείνη έφυγε μακριά)

«Εκείνη έφυγε μακριά απʼ το Μαρόκο / 

διασχίζοντας τη θάλασσα μʼ ένα σαθρό καΐκι, / 

μαζί με άλλους δέκα συντροφιά, / 

με πλώρη την Ελπίδα. / 

Το σκάφος έμπαζε νερά, μα ποιος σκοτίστηκε / 

γιʼ αυτό. Τα χρήματα, ιδρώτας μιας ολόκληρης / 

ζωής, δοθήκανε στο ντόκο. / 

Η κόρη βρέθηκε νεκρή στην άμμο της Ταρίφα, /

 αγνώριστη απʼ του καρχαρία τη μανία / 

και βιασμένη απʼ το κτήνος, το δουλέμπορο Αχμέτ. / 

Οι Ισπανοί, λιμενικοί, καπνίζοντας νηφάλια, / 

τα πτώματα του πλοίου απαριθμούσαν, / 

του πλοίου που λεγόταν “ΕΥΤΥΧΙΑ”…»