[Ξημερώνει] της Αδαμίδου Σοφίας

"Ξημερώνει

Σαββάτο σήμερα

στο χωριό των παιδικών μου αστεριών

αυτή τη μέρα τη θυμάμαι καθαρά

όνειρα πεντακάθαρα

ολόλευκα κρεμασμένα στην αυλή του σπιτιού μου

πάνω από τις ανθισμένες βιλέτες της Ανοιξης

ή τα χιονισμένα σχέδια της μητέρας στον κήπο της

πάνω από τα μελαγχολικά εργαλεία του πατέρα

και τα ευλογημένα παιχνίδια των αδελφών μου

Με κλειστά τα μάτια ξαναβλέπω την πλύση της μάνας 

που καμάρωνε στον ήλιο του καθαρού/ αλλά και στο σκοτάδι

σημάδι ήταν της επιστροφής/ από το νυχτέρι της γειτονιάς (... ) ".