Η αποσύνθεση της γαλήνης (Η νύχτα ο πρόδρομος φιλιών...)

I

Η νύχτα ο πρόδρομος φιλιών
βυθίστηκε στη νάρκη∙ μόνος
με ειδή μιαν αφελή παιδική υπόμνηση
στιχουργώ την οπωσδήποτε αρεστή ζωή μου.


Τι δεν περνά σε στάση ακροβασίας
πάνου απ' τις γέφυρες των αρωμάτων∙ φόβος
υπάρχει∙ ο νους
δεν παίρνει μέρος
στην τελετή του αισθήματος.

Τα ρόδα στόλισαν τους ουρανούς.

Οι αγάπες επιβλήθηκαν
χωρίς επέμβαση σπαθών.

Λόγια γαληνεμένα οι ήχοι.

Αιθέρια μουσική
των βλεφάρων οι δεντροστοιχίες
που βλάστησαν σε γόνιμο έδαφος
με περιβολή ξανθών χλαμύδων.


Ο νους ασθένησε
και μάταια οι ενέσεις του παρόντος
τονώνουν την καρδιά∙ η βαρυθυμιά
σκοπεύει να σκοτώσει
την πορφυρήν ανταύγεια των στιγμών.


Το βάρος που άφησε η καρδιά
μετρήθη σε γραμμάρια∙ η φωνή
του μισεμού έρχεται εκουσίως
μ' ενσάρκωση ερπετού.

Α! η ζωή βλαστήμησε τη ζωή!

Στ' ακροθαλάσσι σέρνεται
αλυσοδεμένη η διάθεση.

Κανείς δεν προσπαθεί να σπάσει
το λυγερό μίσχο της απάτης
που κρατεί το δέντρο των ονείρων.


Των διακλαδώσεων ο χυμός ποτίστηκε
με το μαγνήτη οπίου.


Φίλοι, ετοιμάστε πια τα στέφανα∙ ο κορμός
διαφθείρεται∙ θέλω την ύπαρξη
του θετικού σημείου
να δείχνουν τα ίχνη της νωπής βροχής,
που αρωματίστηκε με το συμβολικό
θάνατο των ροδοπετάλων.