Απλώς / Κασκούρα Μοσχοβία

Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουν τα μάτια τους
έκπληκτες
απο την θλίψη των περαστικών
απο τις εύκολες επιτυχίες
απο εκείνους που περνανε βιαστικά
οι σκιές στους υπονόμους νερουλές
πάνω απο την είσοδο του νεκροταφείου
θα ξεσπάσει μνήμη
και δακρυα, και ταπείνωση, και μοναξιά για εκείνους που πεθαναν ξαφνικά
η χτένα σου πάνω στο τραπέζι
θα μιλήσει για πρώτη φορά και θα πει
φεύγω γιατί αγαπώ άλλη
μισώ τα μάτια μου και τα αυτιά μου που ακούνε λέξεις
η αδιαφορία του ουρανού ζευγαρώνει με τα ξεροκόμματα της δυσπιστίας
κι όταν πεθάνω
το χώμα που θα με αγγίξει
θαναι μια απαλή γη που καποτε πλαγιάζαμε πάνω της
δεν φέρνω κανένα σημαντικό μήνυμα
απλά τον ανθρώπινο πόνο υπενθυμίζω
και την ποδοπατημένη αξιοπρέπεια
έζησα τριανταπέντε χρόνια κάτω απο την λαιμητόμο της καρδιάς μου
και το πρόσωπο είναι φαγομένο απο τα δάκρυα
ζωής και ευτυχίας και ουλών
και τα σακατεμένα χέρια διασταυρόνονται σαν χίονι με …

ναμαι λοιπον μπροστά σου
γυμνή κι ανυπεράσπιστη και άτρωτη και ηλιόλουστη αστραφτερή κληματαριά
λίγη κουραση είναι ο πυρετός απο τα καρδιοχτύπια
τα προγνωστικά της αρρώστειας δεν επιβεβαιώθηκαν ακόμα
το ξέρω καλύτερα απο εσένα
εκείνος εκεί κάτω
γέλασε
τραγούδησε
απόλαυσε
απο τις εύκολες επιτυχίες του
merde
αν όχι με την στοργή σου
σκέπασέ με τουλάχιστον με λίγο μέλι
γιατί οι πλάκες αυτές είναι κρύες
οι καθρέφτες απειλητικοί
και οι λέξεις στεγνώνουν
μου πετάνε θέε μου όλη τους την μοναξιά
και δεν την αντέχω
κρυώνω
ιδρώνω
είμαι λασπωμένη απο κόπρανα που μοσχοβολούν χωρίς να το ξέρουν
Βλαδίμηρε πάρε με στην αγκαλιά σου
να μαστε μαζί όταν θα τυλιχτεί επάνω μου, για να το αντέξω
να σου διηγηθώ όνειρα
θυσίες
τύψεις
δάκρυα
βόγγους
στόχους
καταφρόνια
μην με αφήσεις ωσπου να με ξαναπάρει
άπλωσε το χέρι σαν παιδί λαχταρισμένο
μην με ποδοπατήσεις Εσυ
να΄χω τουλάχιστον την ευτυχία να μ’αγγίζεις
κρυώνω
ιδρώνω
υπενθυμίζω γιατί ξεχνούν
απλώς… μέθυσα με ανοιχτά μάτια
κρυώνω