Η Σειρήνα

Τα σεντόνια είναι λευκές σελίδες
Κάθε βράδυ γράφει ακούραστα
Τις γεμίζει πυρετωδώς
Όπως λένε πως κάνουν οι ποιητές

Μα το πρωί τα σεντόνια είναι ζώα παράφορα
Είναι κύματα θάλασσα άγρια που αναδιπλώνεται
Και από εκεί αναδύεται συχνά μία μικρή σειρήνα

Τον κοιτάζει απαλά κι έπειτα
Βγάζει τα μάτια της και του τα προσφέρει
Δυό γυάλινους βόλους πράσινους
Ο Κύριος Ταυ δεν τολμά να απλώσει τα χέρια
Μα πως ποθεί τη δροσιά τους και πως σαλεύουν τα δάχτυλά του σαν φύκια
Να τ`αγγίξουν

Τα μάτια της θα ρούφαγαν όλη τη σκόνη
Που έιναι η κλεψύδρα του καιρού
Θα έκαναν το αίμα νερό
Και τον ασβέστη κρύσταλλο

Η προσφορά εκκρεμεί
Μα ο Κύριος Ταυ όλο το αναβάλλει
Ποιός αντέχει να ζει σ`ένα διάφανο σπίτι;