Το κόκαλο

Βγάλε τα στολίδια σου
Βγάζε ένα ένα τα ρούχα σου
Βγάλε όλους τους τόνους από τα γραπτά
Κουκούλωσε τα λυχνάρια της νύχτας
Σκέπασε τα ακριβά σου ψέματα
με κείνο το φθηνό σεντόνι
Ξεκουράσου
Μην συνεχίζεις να ξεκοκαλίζεις στιγμές
Φθάνεις στο κόκαλο και είναι σκληρό
Τι να το κανείς έπειτα;
Κράτα το λοιπόν
Κράτα και το κόκαλο
Κράτα και το λάθος
Μια λέξη που έχει κάτσει καιρό στο λαιμό σου
Και συνεχίζεις να καταπίνεις την ηρεμία
σαν τον ουρανό που τρώει τα παιδιά του
Κοίτα πάνω
Μήπως τελικά το μπαλόνι,
είναι το είδωλο σου;
Τόσο εύθραυστο από τόσο πυκνογεμισμένο αέρα;