(Το δωματιο)

Το δωματιο˙
γεμισ’ αιματα.
Τα κρανια των συντροφων με ματια να τρεχουν
εκδικηση
ερχονται και ζηταν τ’ αδυνατο.
Ο χρονος κατ’ απ’ τη λαμπα
σα λυσσασμενο σκυλι εποπτευει το χωρο
που θα σημειωθουν τα ονοματα
και διπλα τους προσεκτικα
μικροι μαυροι σταυροι.
Δεν υπαρχει πια καιρος για λογοτεχνικες περιγραφες.
Αλλωστε οι φυλακισμενοι κι’ η μητερα
χωρις ορια και χωρις κανενα φοβο
εχουν κιολας ξεκινησει.