εκ του πλησιον

Άλλα χωρίς να χάνεις ποτέ την εικόνα του συνόλου. Και ή πιο απλή
παράγκα θέλει το ρήμα της, τα ουσιαστικά και τα επίθετα της, δπως
κάθε πρόχειρη γραφή τον Πικιώνη της. Ή αφέλεια δεν δίδεται δω-
ρεάν σκηνοθετείται και παίζεται· εάν είσαι ό ένας από τα ελάχιστα
εκατομμύρια πού δικαιώνουν την ανθρωπότητα.

ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ
ΓΑ ΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΕΜΟΚΥΚΛΙΣΤΟΣ

ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗΣ οι ουράνιες δυνάμεις ανεβαίνουν
Συλλαμβάνεις εδώ ή έκεϊ ψίχα βασιλικού ή πυρκαγιάς το άπόσπιθο
Πού μέλλει ν' αποκαλυφθεί χρόνους πολλούς μετά το πρώτο σου

        άγγιγμα

Καίει από τη μία όψη το ψευδές αλλά άπ'τήν άλλη
Του καθρέφτη γίνεται ύδωρ

Ξέρει δ ευθεος. Βγάνει άπ' τον κορυδαλλό κλώνους δεκάφυλλους
Κι από τις λίμνες των σκιών όλων μυριάδεςμινυρίσματα
Κάποιος πέφτει σαν λαχνός νάρκισσος
Αλλ'ακόμη κι αν λανθασμένος πρέπει να είναι
Δεν ή θέση του κενή μένει. Σάν παρατεταμένο
Παράπονο ήχος άναξ από ρικνή βάρβιτο
Της μνήμης τ'ατημέλητα διευθετεί. Και ιδού!

Μήνις παλαιών άθλων εκ νέου ζεσπά και ό νους ήμίβροτος αγωνίζεται
"Η δώθε το άδικο ειςχρυσόν ή κεϊθε το χαμένο αλλ' δχι
Ευτύχημα. Συνεχίζεται και από την αντίθετη φορά των υδάτων ό ρους
Μ'ευρήματα σελήνης και μικρής Ύακίνθης παρειών θραύσματα
Τα πάντα εντέλει ανάγνωση επιδέχονται
Του μύρμηγκα ή μυστηριώδης διαδρομή και της μελίσσης

        το βόμβισμα

"Ε, τ/7 Συμπληγάδες όλοι μας περνούμε
"Αλλες τον κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρες
Στηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών ή άμώμητος.

Εγώ στη θέση της Παρθένου θα 'βαζα κληματόφυλλα!
Και μιαν ιδέα έλαίας.

Κλωνάρια λέξεων αδημονούν για Μάιο. Καθώς δραπέτες φωτοστέ-
φανων του Αη§ε1ίοο μια θέση αγίου διεκδικούν μέσα στο ίδιο ποίημα.

Διαβάζοντας Αθήνα αισθάνεσαι πόσο απέραντο χώρο καταλαμβά-
νει το άσκοπο στη ζωή σου και πόσο μια διαφορετική μέτρηση θα
κατάφερνε να προσδώσει στα γεγονότα του βίου σου τη συντομία
ονείρου.

έρευνασάτω

μεγαλάνορος Ησυχίας το φαιδρόν φάος

Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις όσες και τα μουστάκια της γά-
τας σου.

Μεγάλα πιθάρια όπως τα ξέρουμε, βαριές ξυλοδεσιές γυαλισμένες
με βερνίκι ελιάς και παλαιού καθρέφτη ξανθάδα.

Μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά είναι αλήθεια. Οί πιο μεγάλες
στιγμές στην ιστορία των εικαστικών τεχνών σημειώθηκαν διττώς
και κατ' άντινομίαν:

- Τη στιγμή πού ή καμπύλη γραμμή πήρε την απόφαση να μεταβλη-
θεί σε ορθή γωνία και τετραγωνίστηκε ό υλικός κόσμος.
— Πολύ πριν το δισταγμό πού προκαλεί ή άνισος αναλογία των
πραγμάτων μια συνοικία ολόκληρη τοποθετήθηκε σ'έ'να προαύλιο
σπιτιού μαζί με το κεφάλι της Θεοτόκου.

—Ή πιο δροσερή και γεμάτη ζωντάνια παρουσία του φυτικού κό-
σμου αναδύθηκε άπ' τους τάφους των Αιγυπτίων και των Έτρούσκων.
—Από την άκρα σοφία του Ηεηπ ΜαΙί§8ε ως την άκρα αφέλεια του
Θεόφιλου Χατζημιχαήλ απέκτησε το πρώτο της μπλε ή Μεσογειακή
θάλασσα.

"Οπως ό στάχυς μεταβάλλει τη σοφία του σε άρτο, έτσι κι ό ποιητής
την αφροσύνη του σε πικρόν ύδράργυρον, άλλ'αγάπης.

Κι ένα δωμάτιο μ' επένδυση θωπείας πού επαναλαμβάνεται.

Κοιμήσου καραμέλα μου για να σε πιπιλήσω.

Κείνες οί ξαφνικές λιακάδες μες στο καταχείμωνο δεν είναι παρά οι
προσπάθειες πού κάνει ένα παραπλανημένο περσινό τζιτζίκι να ξα-
ναβρεί τον προσεχή του Ιούλιο.

Άλλ'ό ήλιος τυγχάνει και άργυραμοιβός.Όπόταν, ευκαιρία να προ-
βείς σε ανταλλαγές:

— Ένα ψιλόβροχο στην Αίγινα μ'ενα πέρασμα στα σκοτεινά της
Οΐΐ-Ιε-ΟοειίΓ

- Της Τζοκόντας το χαμόγελο με μια σκέτη καρέκλα του ΒΓΒςικ
-"Ενα μεγάλο ναυτικό φανάρι με την Αιώε του Κίηιβαικί

— Ένα κομμάτι ακατέργαστης υπομονής με οποιοδήποτε ρυάκι βα-
σιλικού κήπου.

Θαυμάσια πού τρέχει ό ουρανός, αν κρίνεις άπ'τά σύννεφα.

Σέ απόσταση παραμένουν στα κλεφτά υπνάκου το καταμεσήμερο οί
πέτρες της Όλυμπίας· με λίγο χρυσομώβ στις τελειώσεις τους τεί-
νουν να πάρουν κάτι από την καλύπτρα της Μεγαλόχαρης.

Από παιδιά καί μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα.

Πέριξ, δεξιά κι αριστερά περιστεριών κι άλλων ψυχών ψεκάδων.
Άλλ' εμπρός μια χαμηλή εκκλησία μ' έναν Θεό πανύψηλο.

Με την προϋπόθεση δτι κα'ι οί έννοιες έχουν τη δική τους ύλη θα
'ταν επίτευγμα μέγα να φτάσει κανείς ως το Αγαθόν και να επιτύχει
τη διάσπαση του ατόμου του. Ό αέρας άπ'τήν έκρηξη θα αρκούσε να
σαρώσει καί φυλακές καί νοσοκομεία.

"Αν αντέξεις να φανείς αντί Ίώβ θ' ακυρώσεις αν δχι όλους τουλάχι-
στον τους αύτόχειρες των περιστάσεων. Για ν'αλλάξει το βάρος στο
ζύγι της τυχαιότητας.

Κάποτε πρέπει καί να παίρνει ανάσα ό άνεμος.

Μην ανησυχείς.Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη πού ακολουθεί πί-
σω άπ'τήν πρώτη.Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύο
αιώνες, ενίοτε.

Φθόγγοι Πομπηίας ύποχθόνιοι μαζί με κατά καιρούς καταρρέουσες
λέξεις από τον Δάντη έως τον υη^ακΚί σ'ένα εικοσιτετραώρου
διαρκείας ηλιοβασίλεμα, παριστάμενης πάντοτε καί της σελήνης,
γίνονται τα προσκόμματα στην απόφαση της ανθρωπότητας να θέσει
τέρμα στην ιστορία της.

Μες στον βαθύ ουρανό

Κάθε βουνό κι ή υπογραφή του.

Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε, ούτε το δέρμα της ηλικίας.Ό
Ξενοφών τυγχάνει εξάδελφος μου καί ή μικρή Ασία ομοεθνής. Κατά
τ'άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει καί γράφω
ποιήματα ώστε να ερωτεύομαι σωστά.

Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, πού να μη ματώνει ποτέ ή
ευλάβεια.

Στίς σαρανταεννέα ημέρες του χρόνου οί βερβένες του κήπου μου
έχουν πανσέληνο. Σβήνουν τα πάντα κι απομένουν αναμμένα μονά-
χα τα έρημοκλήσια. Είναι φορές πού παρουσιάζονται άξαφνα, και
για λίγο μόνον, ρολόγια πανσέδων και κάμποσοι χαρτοπόλεμοι χα-
μομηλιών. "Ολα τους ώσπου να εμφανιστεί στον αέρα το πρώτο κλε-
φτοφάναρο. Τότε είναι ή στιγμή να προσμετρήσει κανείς πραγματι-
κότητα.

Γενοΰ φυτό τριών γενεών και συνάμα παρθένος.

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι
οί δυο αυτές άγριμάδες πού, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο
φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής ή ιστορία του κόσμου.

Μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη διπλωμένη σε φάκελο φεύγει
συνεχώς για να τοποθετεί εν αγνοία σου μικρούς φλόκους στα γύρω
υψώματα και χρυσά συννεφάκια στην άκουα μαρίνα της μονίμου κα-
τοικίας σου.

"Α! να 'χα ένα δικό μου αμπέλι πάνω σε ακρωτήριο, πού ή κάθε του
ρώγα να τρίζει στο κύμα και ό οίνος του να 'ναι Μυρτώος ή και Καρ-
πάθιος.

Τί εύκρατη πού γίνεται ή σκέψη όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο!

Ν'άκοϋς αγάλματα πέτρινα καϊ ρυάκι Εμπεδοκλέους είναι μαγεία.
Προπαντός αν περπατεϊς γυμνόπους.

Κι δσα ή άμυαλη γραφή σου πού υφαρπάζει
Από μια, σε άποδρομή, μεγάλη στενοχώρια· πού
Του μικρού σου Νοέμβρη το καλύβι άπονα έπληξε.

Κείνο το εν εϊδει ρόδου δώρο πού δεν έκανα.

Πεϋκα. Ή λαμαρίνα ή ασημιά
Το «μη» του ενός δακτύλου. Αργά τα μαλλιά
Κολυμπητά στον ήλιο. Καί κατασυντριμμένη
Της οργής των αρχαίων καιρών ή μαύρη σφήκα.

Στή βρύση του ύπνου κάνει ουρά με τον τενεκέ του στο χέρι το τε-
λευταίο μου όνειρο.

ΤΗΣ ΛΕΠΡΑΣ ΠΡΩΤΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ. ΣΩΡΕΥΕ1
                        Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

ΛΥΠΗΡΑ ΤΑ εγκοσμια. Και τα έκτος επίσης
"Ελλειψη έχει ως φαίνεται από ζωντανούς ό Θεός και σ'ενα

μοναστήρι μικρό

Σάν σε δρνιθώνα μας έχει κλείσει μην και του φύγουμε. Αλλ'
Έμεϊς φεύγουμε. Λίγη τύρφη φθοράς καταλείποντας
Οϊμέ τις εικασίες εξακολουθητικά διαιτώμενοι και ποτέ ναι
Λέγοντες άνθρωποι του ενός αιωνίου παρ' ολίγον
Ποιας εντούτοις παραδείσιας χρυσαλλίδας τα ίχνη στα χειρόγραφα

μας άλλο νόημα δίνει

Και στ'άμάργαρο υδωρμπλούμ ζουμπούλι στάζει
Παρόμοια κάτω άπ'τοΰς τουφεκισμούς ό εκτελεσμένος ή
Πίσω άπ'τά φύλλα ή θάλασσα
Περαστικές ραγδαίες φυλλίδες μετατοπίζουν το άγνωστο

Κυανότερο το κυανό γίνεται και μια τελεία γλάρου μένει επάνω του
Ράκη φαντασίας ό αιώνιος δήθεν. Κι ας αρκέσει ό μέσα μας ανθώνων

"Αθως

"Οπου πηγή λαλεί και ό ελεύθερος που δεν μετα-
Γλωττίζεται. Ρείκια σφένταμα λουίζες πολυσύλλαβα της

συντροφιάς μου
Αέρας μου χρειάζεται για να νυχθημερόν νυμφεύομαι.

Φανοϋ πρίγκιπας πριν την ώρα σου

Αλλιώς θα 'ναι αργά ως και για τον διωγμό σου.

Τα ορθογραφικά λάθη στη γεύση τα διορθώνεις με λίγο πετραδάκι
άμπωτης και πολύ νερό της λουίζας.

Καθ' όδόν βρίσκεις τον Όδυσσέα σου, και πάλι ζήτημα είναι. Θέλει
να κοιμάσαι μ'ανοιχτά πανιά και μ'ανεβασμένη την άγκυρα σου.

Έξαποθρησκευμένος ό χώρος οπού άκεραιώνεται ή τελειότητα, θα
μπορούσε να ονομασθεί Παράδεισος. Με την ίδια έννοια πού ή με-
ταξύ τιμονιέρη και Ικτίνου ακριβής στιγμή θα μπορούσε να ονομα-
σθεί δικαιοσύνη.

Για να τις φθάσει να λάμπουν ό χρυσοχόος τις λέξεις του, προηγου-
μένως τις βουτά στο φαρμάκι. Γι'αύτό καθετί πικρό γοητεύει. "Οπως
ή άγουρη ελιά και του Εμπεδοκλέους το ήτορ.

Πιο κοντός άπ'τή λύπη του ό άνθρωπος.

"Ομορφα δειλινά με κομμάτια Μυκήνες ως τον ουρανό και λαμπερά
ύποσύννεφα.

Στίς Κυκλάδες οί μικρές εκκλησίες αφθονούν και λάμπουν όπως τα
βότσαλα. Άλλου πουθενά χριστιανοί δεν εφάνηκαν ποτέ τόσο ειδω-
λολάτρες. Και είναι με το μέρος τους ό Θεός.

Το πινέλο του ζοφερού δεν πιάνει ποτέ στο μαύρο
Χρειάζονται αλήθειες, ακόμη και για να πεις ψέματα.

Παρά λίγα σκαλοπάτια οί κουτοί των αισθήσεων θα μπορούσαν να
γεννήσουν σαν μικρό αγοράκι μιαν ολόκληρη άνοιξη.

Μην ακούτε τον ΑπτικίΓοη^. Ή μυρωδιά του φεγγαριού θα πρέπει να
είναι κάτι ανάμεσα παλαιό φιλί και αιθέριο έλαιο κυπαρισσώνων.

Οί ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα, περνάς ανάμεσα τους κι αυτά εξα-
κολουθούν να υπάρχουν. Τις κλοτσάς, κι εκείνες δεν σαλεύουν! Εάν
δεν τους λείψεις εσύ, δεν πρόκειται να λείψουν ποτέ.

Ή ελευθερία έχει δύο κοφτερές όψεις, όπως τα παλιά ξυραφάκια.

                                ΟΙΕ5ΑΚΟΙΝΕΝ!

"Οπως και να το κάνεις, κα'ι από απόσταση πιάνεται ή αλήθεια και σε
καιρούς πολέμου, προπαντός τότε, οπού τραβάς το σπίρτο σου στην
Β3δε1 και το βλέπεις ν'ανάβει στη Φραγκφούρτη. Που να 'σαι τώρα,
φροϋλάιν ΚεΙΙεΓ, πού θα σ'έβλεπα σαν Αρχίλοχο αν είχα να συναν-
τηθώ με αιγύπτιο ιερέα. "Ολα πρέπει να τ" ακούει κανείς, άσχετα αν
ολίγα μόνον φτάνουν στο ους του ΒεεΛονεη. Και ό πόλεμος, πόλε-
μος. "Ιδια ηλιθιότητα θεωρώντας την ειρήνη τη δική τους μια ομάδα
επαναστατημένων, εάν δχι για τον ίδιο λόγο, για κάποιον παραπλή-
σιο —την ασφυξία μπροστά σε μια σταματημένη εποχή—, νέων
όπως ό Ηυ§ο Β&Π, ό ΚίοΚαπΙ Ηϋΐδεποεοκ, ό Ηαπδ Αιρ και ό Τπδίαπ
Ίζ3Τ·ά οργανώνουν στο €αο&Γ6ΐ Υοΐΐαίκ της Ζυρίχης μερικές ταραχώ-
δεις και εξωφρενικές βραδιές και διατυπώνουν αποφθέγματα όπως το
περίφημο εκείνο: τον αέρα να τον διπλώνετε και να τον τοποθετείτε
στην ντουλάπα σας, απαγγέλλοντας "Ομηρο από την ανάποδη. Λίγο
δεν είναι. Κα'ι ν'άθανατίζει και να θανατώνει γίνεται ή νεότητα. Είτε
την έχουν σε στρατώνες είτε σε καλλιμάρμαρα μέγαρα."Οπως καλη-
ώρα στο μεγάλο ΚαίδεΑοί με τους πυργίσκους, τ'ις μαρμάρινες στοές
κα'ι τα ενδιάμεσα παρτέρια δλο γλυσίνες. Να δρέψω ένα χαμόγελο
από τη Εοΐΐε Βε§ε1, πού λέει ότι μ'αγαπάει κι ας είμαι δώδεκα
χρονών! Γιατί δχι; Το μάθημα το 'χα μάθει: Ι<± οίη ηίοΐιΐ ηιεΙίΓ κίείη.

Σωστός σίφουνας οί δεκάξι έλληνες σπουδαστές πού δεν είχαν προ-
φτάσει την επιστράτευση και τώρα δεν ξέρουν τί να την κάνουν τη
ζωτική τους ορμή, αλλά δημιουργούν έναν αδικαιολόγητο θόρυβο
ανεβοκατεβαίνοντας συνεχώς τίς πλατιές μαρμάρινες γυριστές σκά-
λες, βάζοντας με πρώτο στη γραμμή και χειρονομώντας, προς με-
γάλην έκπληξη των ολίγων συγκεντρωμένων στο ί'διο ξενοδοχείο
Αμερικανών. Αδιάκοπα γυρνώντας και αδιάκοπα φωνάζοντας το
σύνθημα 0/7 5ατάίηβη! Ανήκουστο! Ο;7 Ζατάίηεη! Μία επιγραφή, ή
αλλιώς ένα κλειδάκι πού μπορεί ν' ανοίξει τίς σαρδέλες αλλά και τις
πραγματικότητες ενός καινούριου κόσμου πού γεννιέται. Τόσο πού

νιώθεις το καπάκι των γεγονότων έτοιμο να εκραγεί. Ρωτιέμαι κι εγώ
ό ίδιος! Δεν το έχω πληροφορηθεί ακόμη, εγώ με τα κοντά παντελό-
νια μου, άλλα οπού να 'ναι θα το μάθω, πώς είναι αυτό το '23 πού
εγγράφει στο Παρίσι δλα τα 23. όοππογ α υοιγ! "Ολες τίς επιταγές θα
τίς εξαργυρώσει ή επόμενη εικοσιπενταετία! Τα μανιφέστα του
ΒΓεΙοη, τα ποιήματα του Ραυΐ ΕΙυαιχΙ καί του Κεηέ οιβγ, τους πίνακες
του Υνεδ Ταη§υγ καί του μηχ Επιχί, τίς φωτογραφίες του Μ&π Κ&γ,
καί πάει λέγοντας."Ισως βρω το δωματιάκι οπού θα ζήσω με τίς αγά-
πες μου καί θα περάσω μια ζωή ν ολόκληρη διατυπώνοντας, αναλύον-
τας καί ερμηνεύοντας το δήθεν Οίΐ 8αΓάίηβη.

Ναί, αυτό είναι πού ανακάλυψε ή νεότητα εκείνη, κι ας μην το διάβα-
σε ποτέ της σωστά, παρεχτος κι αν ήταν στον έρωτα κατά τύχην, κα'ι
πού μήτε, δυστυχώς ή ευτυχώς, συνειδητοποίησε ποτέ της. Οίί
5ατάίηεη λοιπόν! Επειδή το κόκκινο δεν είναι πάντοτε ή προτεραία
του μαύρου. Επειδή ως καί ή ευλάβεια σε ρευστή κατάσταση μπορεί
να προκαλέσει ανίατα εγκαύματα. 0(7 8α.Γάίηβη ως απαραίτητη καθη-
μερινή προσθήκη στο πιπέρι, στο θυμό, στον έρωτα, προπαντός εκεί.
στις ύλακές, στ'αποχωρητήρια. 0/7 5ατάίηεη επειδή δεν το ανέχεται
κανείς να 'ναι απλώς κείνο πού είναι. Επειδή άπ' τα είκοσι στα τρι-
άντα σου ό δρόμος είναι πολύ πιο μακρύς άπ'δ,τι άπ'τα τριάντα σου
στα ενενήντα σου. Επειδή το μώβ περιλαμβάνει δλα τα χρώματα
πλην ενός, πού καλείσαι να το βρεις καί δεν το βρίσκεις ποτέ σου.
Ο/7 5ατάίηεη επειδή στο εξοχικό του καθενός μας ενδημεί ένας εύρω-
στος αϊγαγρος, πού συντηρείται με τα δσπρια των ρεμβασμών μου.

Να διπλώνετε καλά τον αέρα στο ντουλάπι σας.

Εάν υποθέσουμε για μια στιγμή δτι δλα τα ευγενή μέταλλα και οί πο-
λύτιμοι λίθοι μεταβληθούν σε απλό μόλυβδο, που κα'ι σε ποια βάση
θα μποροϋσε να πραγματοποιηθεί ή έκδοση χαρτονομίσματος; Στ'ις
ηθικές αξίες ή μήπως στα ειλικρινή αισθήματα; Τί θα μπορούσες να
προμηθευτείς με δύο κιλά Ηοίάο^Γ; Με λίγη καλοσύνη πόσα κερά-
σια; Στό θέμα της αντιπαροχής δεν ευτύχησε ή ανθρωπότητα.

Εκείνο πού μας χρειάζεται είναι ένας μινωικής ή και θηραϊκής πε-
ριόδου Μαΐίαπηέ δακτυλιολίθων.

Μες στους πολλούς γάμους των αρωμάτων οί αίμομειξίες αφθονούν.
Δεν σημειώνεται δμως ποτέ διαζύγιο

"Εχει κι ό νους Λιτόχωρο
Με διαβαστές πλαγιές κι εύ'φορα μπλε θαλάσσης.

Κάποτε νιώθω να 'μαι ανάμεσα σ'αυτούς πού δε γνώρισα ποτέ.

Από τ'αποτυπώματα του ανέμου πάνω σου καταλαβαίνεις αν πέρασε
Κόρη με δυνατούς γλουτούς και συνείδηση διάφανη.

αίνιγμα παρθένον εξ άγριάν γνάθων

Με λίγα σπουργίτια, μία βρύση και κανέναν άνθρωπο, μ' αυτά μόνον,
γίνεται να φτιάξεις το μοναστήρι πασών των θεοτήτων.

Για να φτάσεις στον οργασμό δεν σου χρειάζεται

Κάθε τόσο μου στέλνουν ένα μπουκετάκι με μισοσπασμένες λέξεις
δυο μακρινές ξαδέλφες μου από την εποχή της Σαπφώς. Τη μια τη λέ-
νε Άστρινή και την άλλη Λεμονέσσα..

Καί καλό και κακό γίνεται να 'ναι το απροσδόκητο. Καϊ το πριν μετά
σαν γίνει. "Ας γίνει. Τα πάντα προσπαθώ προς χάριν του ένα. Ποδή-
λατο για τρεις. Ή τρεις για τον Βορρά του ανέγγιχτου.

Στά ερείπια συχνάζουν ο! μέλισσες και οί πρώην ιδέες.

"Υστερα και τα πιο μικρά πουλάρια της λαγνείας μου θ' αναπηδήσουν.

Έλεατών ελληνικά και Μακεδόνων διττά Δία! Αναφέρονται στιχο-
μυθίες, ψαύσεις άκρομηροφιλεϊς, ενεστώτες του ρήματος της δίψας.

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΥΚΙΑ ΣΤΗ ΣΚΥΡΟ Ή ΣΤΗ ΣΙΚΙΝΟ

Επιλέγετε μία θέση πλάι σ'έ'ναν χαλασμένο μαντρότοιχο πού το
άνοιγμα του μπάζει αεράκι γιομάτο μνήμες του '21 και ψεκάδες θα-
λάσσης. Ή παρουσία στη γειτονιά μιας α'ΐγας θα ήταν ευκταία. Με-
ρικές νύχτες τ'αφήνετε κάτω από τρία τέταρτα σελήνης και τριζόνια
μυριάδες. Με τα πρώτα του όρθρου και λίγη αδημονία πριν το δάγκω-
μα δοκιμάζετε αν διαστέλλονται τα ρουθούνια σας, και αφήνετε να
διαρρεύσει κάτι μενεξεδί με ύγρόν ώχρας έωσότου νιώσετε το γάλα
της νέας ημέρας. Τότε απλώνετε το χέρι σας.

ΑΜΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΥ Ο ΠΑΡΑ
        ΠΟΤΑΜΟΣ ΠΆΥΤΟ ΚΙ ΑΡΓΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ

ΣΤΟΝΑΚΑΛ ΥΠΤΟ ΧΩΡΟ ΜΑΣ στάσιμο, τα νερά

Λιμνάζουν. Ωμές τρώνε τις αλήθειες οι άνθρωποι

Και κουκιά βγαίνουν τα θεο'ΰφαντα. Μείνε κοντά μου μύρτον

        του Αρχιλόχου

Είσαι της γης δ γόης και της Αίθρας δ κότινος
Αυτά που γράφω δεν «γίνονται» ούτε «παίζονται». 'Αλλά
Υπάρχουν στο ους του Διός εάν δχι στ'άζήτητα
Πένες χθεσινές πτέρυγες κυκλαμινίσκοι του αφελούς βιολέ
Στάχυς θα υπάρχει ακόμη σιτίζοντας τους πληθυσμούς. 'Αλλ 'δ
"Ενας δσο κι αν από μαΐστρο έμπλεος είναι στον ενεστώτα του καιρού

        λιμώττει

Παίζουν οι ευωδιές τυφλόμυγα και σαστίζει της νύχτας τ'αλογάκι
Μπρος, ας διαγράφουν οι Ά ντιγόνες και ας
Αντικατασταθούν δικαίως οι Κρέοντες όλοι
Αδιάκοπα να ευδοκιμεί δ ήδύοσμοςώς νους μονογενής. Και

        οι λοιποί έρρέτωσαν.

ΥΓ. "Ας σημειωθεί ότι ακόμη και όσοι πέτυχαν άπ'την
Κακοτυχία να επιστρέψουν δεν χαμογέλασαν ποτέ. "Οπως
Δεν χαμογελούν ποτέ τους τα έντομα.

"Οπως και να το κάνεις, ένα κομμάτι «πάντοτε» στον άνθρωπο θα
υπάρχει.

Έλθεδέτε Κύνθια

                    πρόσμερο και άθιβαδίτες του έ'ννερον
ύφαλίσκου άλλωστε και τα ένδενδρα καιρός να περιβραχίσουνε

και ας φιλεΐ το κύμα και ας εύνοοιωνοει ό αν άνεμος.

                    Επειδή και της βροχής

είναι σκέψη ό νους κι ελάσσονος χρυσού το πολύ πολύτιμο.
Καιρός του μανία και του λεβαντεΐν.

Κάθε τόσο μου ξανάρχεται μία σύνθεση από γης ηλιοκαμένη για δύο
μπλε κολπίσκων κι ένα του μάκρους ώχρας ακρωτήριο.

Τράβα μόνος σου ό ίδιος κι δσο πιο δυνατά μπορείς το σχοινί που
ανεβάζει το καλαθάκι σου στα πιο εμπιστευτικά σου Μετέωρα.

"Ως κι ό καημός εάν τον ταξιδεύεις χρειάζονται δκια.

Κι ένα τέταρτο μητέρας άρκεϊ για δέκα ζωές, καί πάλι κάτι θα περισ-
σέψει. Πού να το άνακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.

"Ω δύσβατη, δύσβατη ζωή, από ποιο σοκάκι γίνεται κανείς να σε πε-
ράσει!

Επειδή καί ή φύσις δίγλωσση μοιάζει να είναι, καί με τη λέξη θάνα-
τος πεθαίνουν όλοι, αλλά στα ψέματα.

Ό καλύτερος αγωγός θερμότητας είναι ή λύπη. Γι'αύτό βλέπεις να
καίνε κάθε μέρα οι καμινάδες, χωρίς να φαίνεται πουθενά καμιά
φωτιά.

Των καλόγερων ελάχιστες ελιές κι ή αγρυπνία.

Καί δύο βυζαντινής τεχνοτροπίας εικόνες πού δεν έπρεπε να παρα-
λειφθούν:

    1. Κοίμησις του Γεωργίου Νόελ Γόρδον Μπάυρον, των ευζώνων

Αγγέλων προσκυνούντων, εν Μεσολογγίω τη 19η Απριλίου 1824.
    2. Βαϊφόρος με την είσοδο του πρώτου Κυβερνήτου της Ελλάδος
κόμητος Ιωάννου Καποδιστρίου, των κωδώνων χαρμόσυνος ήχούν-
των και κροτουσών των ελλιμενισμένων ναυαρχίδων, εν Ναυπλίφ τη
8η Ιανουαρίου 1828.

Ό τρόπος να μετράς σύνολα αστερισμών είναι απαράλλαχτος με τον
τρόπο πού μετράς σύνολα λέξεων συν ένα. Αυτό το συν αποτελεί,
δσο μικρούτσικο καί αν είναι, ακόμη κα'ι δισύλλαβο, τη μόνη μας
υπεροχή απέναντι στον απέραντο όγκο του ύλικοϋ κόσμου.

Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οί μέτριοι από τα
αισθήματα, καί οί καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι. Το εκ
του μη δντος δν λογαριάζει.

Να πετύχεις μονόλογο σε δλες τις διαλέκτους του τρεχούμενου νερού.

Σάν ποταμός εξ αίματος εξάδελφος του Ευξείνου.

Θα μπορούσε καί ό ευγενούς καταγωγής .Γιι&η Οπ'δ να κυκλοφορεί πό-
τε πότε μ' ένα φευγάτο του μάχ Επ\&1 φεγγάρι.

"Αν έφτανε ό άνθρωπος να μεταστοιχειώσει την ορθή δίκη σε βερίκο-
κο ακμής, θ'αρκούσε για να κατεβεί μερικά σκαλοπάτια ό θάνατος.

Κάτι κόκκινο πριν άπ'τό αίμα

Μόλις φτασμένο άπ'τό παρ'ολίγον μέλλον.

τότε βάλλεται, τότ'έπ'άμβρόταν χθόν 'έραται
ιών φόβαι, ρόδα τε κόμαισι μείγνυται

                            ΣΤΑ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ

Από τα στιγμιότυπα πού πρόφτασε να πάρει ό χρόνος καί να εμφανί-
σει σε κατοπινούς αιώνες, επέτυχα να συγκεντρώσω μερικές μαθή-
τριες του Γυμνασίου της Σαπφώς:

—Εξακολουθεί να μετατοπίζεται σαν σκιά στο σεληνόφως της Λυ-
δίας ή Άτθίς, με ανασηκωμένο από το αριστερό πόδι το χιτώνα της.

— Με μια καρότσα φτάνει καλεσμένη άπ'τή δούκισσα του Κέντ ή
Γυριννώ να πιει το τσάι της, ανυποψίαστη για το τί τεκταίνεται στη
Μικρά Ασία.

— Ναυτόπαις ή Γογγύλα δουλεύει σε κορβέτα αγκυροβολημένη στα
νερά των βραχονησίδων της Νύμου καί άγαμος.

—Ή τύχη της Άνακτορίας αγνοείται. Τα ως τώρα δεδομένα συγκλί-
νουν με την άποψη δτι έχει απολεσθεί από αβλεψία του τυπογράφου.

—"Οσο για την Άριγνώτα υπάρχουν διαφωνίες. Σύμφωνα με μιαν
άποψη διέφυγε στην Αίγυπτο τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Κατ' άλλους έπιβιοϊ καί στις μέρες μας με το ψευδώνυμο Κυρά Πανα-
γιά ή Μαρία.

Να ταΐζεις την άνοιξη με απόσταγμα κυτίσου καί βαθύ μπλε

Αν είσαι γεννημένος για τα τέτοια, φύλαχ' τα. Δεν ήρθε ή ώρα ακό-
μη. Κάτι σαν βρυχηθμών βροχή διατρέχει το διάστημα τελευτώντος
του εικοστού αιώνος.

Καί διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι, άρκεϊ να 'ναι από
συμφέρον.

Για τα κακά σημάδια υπάρχουν τα καλά λημέρια. Να πιάνεις κάθε
ορτύκι από τη σκιά του η στην ανάγκη να ζουπας τα σκάγια στην πα-
λάμη σου όπως κουκούτσια. Σ'έ'να τέτοιο κυνήγι ό σκύλος σου να
'ναι από ευγενές μέταλλο.

Πήρε τα φύλλα κίτρινα ό αέρας βροχερές κιθάρες.

Μάργαρον ύδωρ.

"Αν ό ϋπνος σου είναι κατά το ένα τέταρτο               μη σε νοιάζει·

μετά μία ή δύο χιλιετίες θα σου φανερωθεί ολόκληρος.

Της ευτυχίας ισχύουν δλα τα κρατούμενα μείον
Πού είναι αδύνατον να τα προσθαφαιρέσεις.

Και ή τελειότητα ένας είναι Παράδεισος πού δεν έγνωρίσαμε ποτέ.
Μόνο πού την ιχνηλατούμε. Με κάτι άγριμόνια μικροσκοπικά ή χα-
δάκια γάτας κι άλλα πολλά ώραιούλια επιστρέφουμε καί την άκινη-
τοϋμε.

Κρίνα, γιούλια καί μαγνόλιες σωρεύει ό θερίζων
Καί ποτέ προσκομίζουν πλούτη Κύριος.

Στά καταστήματα των νεοτερισμών τα έτοιμα ποιήματα στοιχίζουν
τρεις ή δέκα λέξεις φθηνότερα, όσες ακριβώς θα χρειαζόντουσαν για
να γίνει το ναι ί'σως καί το 'ίσως πάντα· χώρια εάν είσαι αγοραστής
Μαΐου σ' εκείνες τις κατά την περίσταση όμοβροντίες πάνω σε τάπη-
τα χλόης, όπως φρέσκες παπαρούνες.

Κι ένα άστρο πού σου κρύβεται, μην τύχει κι είσαι ό ιδιοκτήτης του.

Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου καί πουλιά μη μου
απτού, σταλτά χωρίς καμιάν διεύθυνση.

"Αν θες να ώτακουσθεΐς του ίδιου σου του εαυτού, φρόντισε να 'χεις
περάσει μια πλήρη ζωή μικρού Βοτανικού Κήπου.

Για κάτι πιθανόν καλύτερο, πού εάν δεν έσωσε να βγει
Πάλι ό κόπος μαρτυριέται

                                        όποσακισοΰν.

ΒΑΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΚΙ ΑΓΝΩΣΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ
                ΜΕΤΑ ΤΟΠΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΩΑΩΝΟΣΤΑΣΙΟ

χερι ΚΑΙ ΠΕΤΡΑ τόσο πλάι παραπλανούν το θάνατο

Οιμπεγκόνιες του Αγίου Μαρτίνοϋ των Αγρών στενάζουν

Λίγο ακόμα καί θα παίζουμε Παρασκευή για όργανο

Πλησίον μια μικρή βροχή μ'όλους των άκοπων ακόμη οπωροφόρων

Τους στενούς συγγενείς καί τα παιδιά μαζί

Μώβ άνθύλλια δλα στραμμένα

                                        Δυτικά της Λύπης

Ντάνγκ 'ίσως και να σημαίνει εγώ Ίσως εσύ. Στό ένα πόδι
Ξεκινήσαμε όλοι μας άλλα για δυο περπατηξιές. Μια του απάτητου

        όρθρου

Και μια του δίχως τέλους δειλινού της Οίας. Όπου σημαίνει
Μέσα μας συμπυκνωμένα ημερονύχτια δρουν τα πιο πολλά

        εν αγνοία μας
Και τί πράο το χόρτο τί τραχιά ή σπασμένη άδικα πέτρα

"Ετσι ό κόσμος ό Ελευθέριος ό Μάρτης ό Ιωσήφ ή "Αρτεμις ό Κήρυκος

Ή Μελισσινή και τ'άγουρο εγγόνι τηςΒατάνας

Ή άκή του χρόνου φτάνει έως τον "Ηφαιστο.

Στό αγώνισμα των πέντε δυσκολιών έχασες τη μία για πάντα.

Σάν την άπωλεσμένη καθ'όδόν μέλισσα πού θυσιάζεται. Πλησιάζει
ό χρόνος και την τρώει με βουλιμία.

Το κατά λάθος λάθος μπορεί να σε οδηγήσει και σε αλλά επόμενα,
δεν σε επαναφέρει δμως στο σωστό ποτέ.

Ή τρέχουσα ευφυΐα είναι μια ισορροπία ανάμεσα στο χείριστο και το
βέλτιστο.

Ή καταιγίδα πού κατά καιρούς ξεσπά μ'άστραπόβροντα και μουγ-
κρητά προς στιγμήν σε απόσταση από τη Βρετανία είναι ή φύσις πού
για λογαριασμό της ανθρωπότητας επίμονα ζητά να της επιστραφεί
το κεφάλι της Μαρίας Στιούαρτ.

Κοίτα να κόβεις κάθε τόσο τα νύχια της Ιστορίας, επειδή έτσι και
μεγαλώσουν θα πνίξουν κι εσένα και την αλήθεια.

Κάπου θα συνεχίζεται το είδωλο πού έβλεπε στις διόπτρες του ό
Ναύαρχος Νέλσων. Μένει ωστόσο ακόμη άπ' έξω μια κραυγή πού
ξέφυγε άπ'τη ν ακατέργαστη ανθρωπότητα.

Κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί τι άσμα περιέχει ό θόρυβος προτού
μεταφραστεί σε κατάλευκο ατίθασο άτι.

Οί δυνάμεις πού απαιτούνται για να ολοκληρωθεί ένα καρπούζι τον
Αύγουστο είναι κατά πολύ ανώτερες άπ'τις άλλες πού συντρέχουν
για να συντελεσθεί ένα κακούργημα σε οποιαδήποτε στιγμή του
χρόνου.

Κουράγιο χρειάζεται. Ανάμεσα στον δείκτη του χεριού σου και την
άκρη του τετραδίου σου απλώνεται τεραστίου μήκους έκταση πού
έχεις να διανύσεις.

Αποτελώ ένα ευδρομον πού συγκρούεται συνεχώς με το κοινό αίσθη-
μα των μελετητών. Ποιος υποβαθμίζει τον άλλον θα φανεί κάποτε.
Για την ώρα χάνω πάντα από την έλλειψη στις μέρες μας καταλλή-
λων οργάνων ναυσιπλοΐας.

Στόν Εύξεινο των δημητριακών άμε να ζέψεις θύελλες.

ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Άέτειος τύχη φυσάει κι ολοένα πιο φθοροποιά παρουσιάζονται τα
ερείπια. Εγώ τα βλέπω καινούρια με στολή αετού, μεγεθυμένα μες
στο μέλλον. Μια γυναίκα ξετυλίγει τον ήχο και τον στρώνει στο δά-
πεδο. Τα δύο πόδια πού φαίνεται να προχωρούν προς τα πίσω εξακο-
λουθούν να έρχονται καταπάνω μου. Ξάφνου ανάβουν τα φώτα και
βλέπεις την ηρωίδα του έργου με τα καθημερινά της.

Μυρίζει κλεισούρα εδώ μέσα. Φαίνεται πώς ό μικρός του είκοσιεν-
νέα είναι πού σκηνοθέτησε την κλοπή. Στήν αίθουσα του δικαστη-
ρίου οί δύο γυναίκες από την πολλή προσπάθεια έγιναν τρεις. Ό
αγκώνας της μιας είναι συνάμα και κρύπτη. Στό βάθος υπάρχει κι
ένας άνδριάς αορίστου εποχής έφιππος. Βουίζει κι ακούς τα γεγονό-

τα να τρέχουν. Είναι χρόνια τώρα πού περιμένω μιαν απόφαση. Μα
δεν παρουσιάστηκε κανείς.

Κείνοι πού κάναν την παρέλαση θα 'χουν κιόλας τώρα φτάσει στην
εκκλησία. Μια κυρία με σταματά και μου ζητάει λίγο νερό. Μια
άλλη με κοιτάζει άπ' απέναντι. Φορά μια πλατιά κι ανάλαφρη ψάθα,
προσπαθώντας να χωρέσει μέσα της όλον τον ήλιο. Δίπλα της μια μι-
σάνοιχτη πόρτα. Κι ή θάλασσα. Μια ελαφριά τρικυμία οπού κυριαρ-
χούν εναλλάξ τ'αρώματα της μπανάνας και της βιολέτας. Κλυδωνί-
ζομαι κι επιμένω. "Εχουνε δίκιο. Το μεγάλο μας όφελος είναι από τις
πολλές μικρές καταστροφές. "Ετσι εξηγείται πώς οί τοίχοι όλοι καί-
νε και βγάζουν καπνούς, χωρίς να φαίνεται πουθενά φλόγα. Πού ση-
μαίνει δτι ό ήλιος ταξιδεύει, και δχι πάντοτε.

Ούτε ξέρει κανείς πώς βρέθηκε εδώ. Διαθέτει μια πελώρια κινηματο-
γραφική μηχανή και ίπταται. Με κάθε κλικ εκτινάσσει μικρά καθη-
μερινά αντικείμενα, σφυρίχτρες, χτενάκια, μολύβια, βούρτσες. Μου
μπαίνει ό πειρασμός και πλησιάζω. Βάζω με το νου μου ένα παλιό
εγγλέζικο τραγούδι για την άνοιξη και περιμένω με δυσπιστία. Πρώ-
τα αισθάνομαι να πέφτει χωρίς λόγο μια λεπτή βροχούλα, και σε λί-
γο βλέπω από ψηλά λουλούδια πολλά, σκόρπια, σε μπουκέτα, και σε
ολόκληρα στεφάνια. Σωστός κατακλυσμός. Την ίδια στιγμή πού μή-
τε άκοϋς μήτε όσφραίνεσαι τίποτε· αλήθεια θα 'ναι, φαίνεται, και το
ΰψος του Κρόνου και το βάθος του Τάμεση.

"Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις. Του χα-
μού πάντοτε είναι ιδιοκτήτης ό καιρός, κι εμείς σχεδόν σοφοί άλλ'
ως γέροντες, πού ό ύπνος μας μαθαίνει ολόκληρους απέξω. Μας απο-
στηθίζει. Το εικοσιτετράωρο μας είναι μια συνεχής ανάκριση. Είναι
χρόνια τώρα πού περιμένω μιαν απόφαση. Στήν πραγματικότητα
όμως δεν υπάρχει τίποτε. Κάθε καθρέφτης έχει κι από 'να δικό του
είδωλο πού, μόλις πάω να κοιταχτώ, με αλλοιώνει. Κατά λάθος μα-
θαίνει κανείς και μυστικά πού περνούν γι' αλήθεια. Μολονότι τόσο
εκτεθειμένη στο φως δεν ξεβάφει.

Ή παρέλαση ακόμη συνεχίζεται. Μπρος πάνε οί σαλπιγκτές και πί-
σω τους οί βαθμοφόροι με τα διακριτικά τους. Από το πλάι στη δια-
δρομή προφταίνουν να ιδρυθούν ζαχαροπλαστεία και ζυθοποιεία.
Σκέφτεσαι τί σπουδαίο θα ήταν να μπορούσε όλος ό τελευταίος πό-
λεμος να χωρούσε σ'αύτό το τετραγωνάκι. Τώρα οί πρώτοι θα έχουν
φτάσει κιόλας στη στροφή του δρόμου και θα πλησιάζουν στο λιμά-
νι. Με το πού αρχίζει να σκοτεινιάζει, ό καφετζής της γωνιάς σκαρ-
φαλώνει σ' ένα τραπέζι για να κρεμάσει ένα φαναράκι. Μόλο πού δεν
έχει δεύτερη παράσταση απόψε. Ετοιμάζομαι να τρομάξω.

Ακούγεται μια βοή. Θα 'ναι τα γεγονότα πού ολοένα τρέχουν. Με-
ρικά παραχαραγμένα σαν χαρτονομίσματα. Ζητώ ν'αγοράσω αξιο-
πρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων πού απομακρύνονται για να πεθά-
νουν. Είναι μέρες τώρα πού ανεβοκατεβαίνω σκαλιά χωρίς να βρί-
σκω το σπίτι μου. Θα πρέπει να γραφτεί και το τελευταίο κεφάλαιο
της ιστορίας για να δω αν ανήκω στη φυλή σας. Δε μου αρέσει."Ολα
τελειώνουν κάποτε.

"Ενας κλητήρας απλώνει τον τάπητα της δικαιοσύνης.

Και μετά πού δάκρυσα είδα τα βουνά
Γινωμένα ιερά να βασιλεύουν
Πίσω από τον ήλιο.

Το θαύμα είναι πάντοτε μονογενές. Ή παραμικρή προσθήκη ευφυΐας
Μαγιοΰ το μεταβάλλει σε γεωμετρημένο λαχανόκηπο.

Οί πενταροδεκάρες της ατιμίας πού μήτε τις παίρνεις είδηση αποτε-
λούν εντούτοις, όπως το αντίστροφο ενός εράνου, την απώλεια του
μισού κεφαλαίου σου.

Φορβάδες θέλει το κριθάρι κι αναιδείς αναβάτες οι φορβάδες.

"Αν καταφέρεις να βγάλεις Βίακε άπ'τόν δΐιείΐεν και 8Ηε11θγ άπ'τόν
Βίακε έχεις ήδη γίνει ή αρχή ενός νέου Υακοο ά& Ο&ιηζι.

                    Αϊολεΰς έβαινε Αωρίαν κέλευθον ύμνων

Από τις παράνομες σχέσεις ανάμεσα στα άλογα του Ραοΐο Ιΐοοείΐο
και τα νούφαρα του Οαιιάε Μοηεΐ πρέπει να γεννήθηκαν τα πιο καθα-
ρόαιμα μονόχρωμα του ΚοίΗκο, ή αλλιώς ή απόλυτος ζωγραφική.

"Απαξ και φτάσει να θεωρείται αλάνθαστο ένα χρώμα, δεν υπόκειται
πλέον στην εξέλιξη, ακριβώς όπως ένας τέλειος στίχος. Μάθε
ν' αγοράζεις πάντοτε από την ίδια —δσο μεγάλη κι αν είναι— ποσό-
τητα του ελαχίστου.

Κι αυτό που θα το λέω «άείπηγον», εννοώντας κάτι μικρά πατήματα
βρυσούλας κει πού διάβηκε Όλυμπος.

"Αν δεν έχεις κάνει έρωτα ποτέ σου με τα μαθηματικά, δε θα μπορέ-
σεις ν'αποδείξεις δτι τα γραφτά σου τους μοιάζουν.

Είναι τόσο σχετικά τα μεγέθη, πού αυτοκαταργούνται. "Ενα ικανό
μυρμήγκι βαρύνει —σε απόλυτο αξία— περισσότερο από έναν μέ-
τριο πρωθυπουργό.

"Ασπρα κομματάκια σύννεφο έδειχναν
Τί λογής φυσάει στον κόσμο εκείνον.

Ό βήχας του Ιουστινιανού δεν έχει μεταφραστεί ακόμη. Έξου κα'ι
ή δυσκολία να κατανοηθεί ως τις μέρες μας ή δημιουργία του Βυ-
ζαντίου.

Και ως γη και ως ώρα, ή μεσημβρία σημαίνει την ίδια σου την καμ-
πάνα.

Τόσο το θέρος, τόσα τα πουλιά, και σε μέγα βάθος
Ή πάντων και πασών Έλληνίς θάλασσα.

ΟΣΟ ΠΙΟ ΤΑΧΥΝΕΤΑΙ Η ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
                    ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ ΤΟ ΠΕΡΙΟΥΣΙΟ ΣΥΝΟΛΟ

ΜΙΚΡΗ ΤΗ ΛΕΝ παρόλον που μ 'άφειδεϊς πόταμους και βουνά

Ήμιάγρια πυρός έμπλεα μοιάζει να είναι

Για μας τους άλλους ή γαλάζια υδρόγειος. Χαϊδεμένο το άδικο

Αενάως άσχημονέϊκαι οί πέτρες από ένστικτο

Προς κάτι τ'ορθογώνιο κατατείνουν. "Ας δείξει πυγμή το

        οποιοδήποτε τριαντάφυλλο
Δεν είναι ποτέ του έξω άπ'τό παιχνίδι
θα περάσουν χρόνοι πολλοί και ακόμη θα λυπάται που δεν
Του 'τυχε να γεννηθείστ'αλήθεια δ άνθρωπος
"Οσο για μένα με τον ρου του πόταμου πηγαίνω και σε ξανθές ή
Μαύρες όχθες μήπως μ "αποθέσει. Κοιμάται μέσα μου
Μια μέρα που ή μισή της δεν έσωσε να πήξει ακόμη
Τρίτη θα γίνει και Τετάρτη επίσης με πουλιών και βοτάνων

        εορτολόγια. Επειδή

Τρώγοντας από σένα τον 'ίδιο επιβιώνεις
Και ή κάθε στιγμή την άλλη ωσάν να εκδικείται υπάρχει
Αργότερα θ'αρχίσουν των Παναθηναίων οί θεωρίες
Με ροδίτες βότρεις κάνιστρα κι ακριβά του Ζήνωνος ρήματα
Εύοι ό διάττων άνθρωπος εύάν ό νιόνυμφος της Μοίρας
Λίγο ακόμη κα'ι θα συνουσιαστούν ανδρεία και κάλ/ιθς.

Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις. Και ή πάς να παίξεις τρικυ-
μία ή πνίγεσαι.

Με δυο κεράσια ιππαστί στ'αυτιά

Τελάλης του έαρος να συνεγείρω τ'αντανακλαστικά

Του ποτέ παλαιού Ε& Βηιγέκ

Μετέωρου του πελάγους προβαίνω.

Και στον ενεστώτα του αρέσει να ξενοπλαγιάζει ό ερωτάς καί στον
παρακείμενο. Με λίγο παραπάνω πιπέρι κατά την περίσταση.

Μια εξίσωση από κολοκύθια πού βράζουν χωρίς κανέναν προορισμό
είναι ή ζωή. Άμέτε να μετρηθείτε, αχθοφόροι του ονόματος σας.

Ή σκέψη ξεβάφει. ό νους ποτέ.

Σ'έ'να τετράγωνο αιγιαλού βότσαλο ρόζ-βιολετί' κίτρινα του κηροϋ
καί άγριου πρασίνου τοποθετημένα με τάξη μαθηματική εξορκίζουν
την αταξία των νοημάτων, επαυξάνοντας το επιπλέον τρωτόν του
τρωτού.

                                    ΜΠΟΛΕΝΑΙ

    1. Τόσον ωραία πού δεν την έχει δει κανείς ποτέ του. "Αλλωστε
με το πρώτο φως γίνεται άγαλμα με λευκά μάτια καί μένει ανεπηρέα-
στη άπ'τίς εκρήξεις σε βαθύ φαράγγι πλάι σ'εναν σταματημένο
υδρόμυλο.

    2. Μαθημένη στην ένδεια ή πέτρα δεν ζήτα ούτε να φέρει πίσω τη
μέρα ούτε να την ωθήσει μπροστά.

    3. Σχεδόν είναι ίδιοι, φοράνε μεταλλικά κουμπιά καί κράνη. Προ-

χωρούν μες στο σκοτάδι, σπρώχνονται ανάκατα να μπουν: ό Φορλεό-
νι, ό Γκίζι, ό Καράγιωργας, ό Πρανπολίνο, ό Παππάς, ό Χαρώνης, ό
Περτίνι, ό Ζώης, ό Μπουρνάζι. Για μισή ώρα τα παιδιά των αγγέλων
κρατώντας της αγαπημένης τους το χαμόγελο.

Από την τρέχουσα πραγματικότητα στην απώτατη προφταίνω να κα-
ταλάβω ποιος είμαι.

Ή ίδρυση της προσωπικής σου πρεσβείας πλησίον των αλλοεθνών
πουλιών θα συντελοΰσε στη διεθνή συνεννόηση."Οχι τόσο μέσω των
κρωγμών δσο μέσω των σκιρτημάτων, πού ή έλλειψη τους στις ημέ-
ρες μας δημιουργεί τον κίνδυνο αληθινού λιμού.

"Εχω πει τόσες πολλές αλήθειες, πού μοιάζει με ψέματα.

έμοι δ'ολίγον δέδοται
θάμνος δρνός· ου πενθέων δ'
έλαχαν, ου στασίων

Περιβρεχει με χόρτα τη μισοκαμένη γης πού αφήσανε δσα δεν έσω-
σε ποτέ άδαμαντερά λόγια να γίνουν.

                                    ΜΠΟΛΕΝΑ II

    4. Μπολένα, Μπολένα, είσαι του κατά λάθος θανάτου το θύμα καί
τ'αυριανό νεογέννητο. Σέ τρέφει το γάλα των στρατιωτών καί το δά-
κρυ των μαρτύρων.

    5. Ή νεότητα μπορεί να εκτελεί των άλλων διαταγές, για δικό της
όμως λογαριασμό ένα καί μόνον κράτος αναγνωρίζει.

    6. Τρέμει στην παγωνιά με χείλη μπλάβα και δεμένα τα χέρια
στον κορμό μιας ανύποπτης βελανιδιάς ό χθεσινός λοχίας. Τόσο
πληρώνεται στη γης αυτή ή εκ γενετής πραγματικότητα.

    7. Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας
πει ό Θεός.

Θέλει τουφέκι ό χρόνος, αν επιθυμεί να γίνεις μια σκέτη ανάμνηση.

Από το πορτοκαλί στο κόκκινο και από τον ϊασμο στο γιασεμί το πώς
προφέρεις δείχνει το πόσο αρέσκεσαι στην ύλη."Ενα ρω πού τρως
και σου εμφανίζεται άγιος.

"Αδικο κι ανεπίτρεπτο είναι ο! Ταξίαρχοι της Μουσικής ή της Ζω-
γραφικής να περνούν τα σύνορα με τον ίδιο βαθμό, και οι ποιητές
υποβιβασμένοι στο βαθμό του λοχία. Έκτος κι αν ή τέχνη του λόγου
σκοπίμως κρύπτεται από τις δυνάμεις της αντικατασκοπίας.

                    ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

"Οσο κι αν μειώνω αυτά πού σημειώνω

        πάντα κρατώ τον όνο

    Πού θα με φέρει πίσω σ' δσα δεν

            έσωσε να λύσω.

Κάλλιο να δίνει της γαλήνης προσάναμμα κανείς μ' ένα σκέτο ελαιό-
δεντρο.

Το διαμάντι δεν είναι παρά το προϊόν της μακρόχρονης και πεισμα-
τικής προσπάθειας ορισμένων ανθρώπων ν'απαλείψουν το μαϋρο μέ-
ρος της μοίρας τους. Έξοΰ και είναι τόσο σπάνιο.

Τα ποτήρια του Μοζαιΐ και του Η&νάη εγγίζονται τόσο πολύ πού κιν-
δυνεύουν να σπάσουν.

"Οσο πιο κακός καμαρώνεις δτι γίνεσαι τόσο περισσότερα κιλά χά-
νεις από το βάρος της δοσμένης ευφυΐας σου. Κουτή μέλισσα που με
το κεντρί σου χάνεσαι.

Ύπερεκχείλιση στη στεναχώρια πάει να πει άμοληστε τα σκυλιά.
Κάπου στον κόσμο των κλειδιών θα υπάρχει κάποια παρατεταμένη
λύση.

Σέ μιαν άλλη διάσταση την ώρα πού εγώ κοιμούμαι ακούω από τον
κάτω όροφο τον εξάδελφο του νου μου ν'αφηγείται το πώς τη βασι-
λεία των Περσών παρέλαβεν ό Δαρείος Ύστάσπου. Πραγματικά,
οπού να 'ναι θα μπει ό υπηρέτης του, έκτος κι αν εγώ ξυπνήσω.

Και το ένα σ' άλλο απανωτά κοπάδια του ϋπνου ροζ
"Η γκρι με βούλα. Τα για σφάξιμο.

Σέ μεσιανό δάχτυλο ό ευφυής διακρίνεται και ό άτυχος.

Και συνήθως πλέον εύδρομος ό ενάντιος είναι.

Ή ασχήμια δεν άφορα την δράση, δσο τη συμπεριφορά."Ενα βάναυ-
σο σκούντημα τοποθετείται στον αντίποδα της Ρεηιηιβ-ΡΙβιΐΓ του

Ρίθ38δΟ.

Ή απόσταση ανάμεσα στο τίποτε κα'ι το ελάχιστο είναι κατά πολύ
μεγαλύτερη άπ'δ,τι ανάμεσα στο ελάχιστο και το πολύ.

Φαντασία ψυγείου δεν μας χρειάζεται ούτε διαλογισμός καπνιστός.
Χρειάζεται να 'ναι ή σκέψη σου πέστροφα και να μη φτάνει ποτέ της
ως τη φωτιά.

Σέ δλα τα δέντρα θα πρέπει να υπάρχει το όνομα κείνο πού σε ένα
μόνον άπας έχάραξες.

Γιατί κα'ι ό έρως μια θαυματουργία είναι.

Τον κορυδαλλό τον άκοϋς μόνον όταν δεν τον βλέπεις, όπως την
έμπνευση τη βρίσκεις μόνον όταν δεν την κυνηγάς.

Της Κρήτης είναι καί της Αττικής τα γονικά μου:

-Εάν τρως του παραθαλασσίου σου αμπελώνα ροδίτη κι είναι ή
ϊδια ή Αφροδίτη πού σε συντροφεύει, καταντά καθαρή αίμομειξία.

-Εάν το σταφύλι σου είναι μαϋρο, σκόρπισε μικρές και μεγάλες
άρκτους στον ουρανό ή στη συνείδηση σου.

—"Ενα πανέρι με καθαρή κέρινη σουλτανίνα θα βοηθούσε στον και-
ρό του να βγει διαφορετική απόφαση για τον Σωκράτη.

-Ή φράουλα είναι της Τετάρτης με λιγάκι συννεφιά.

—"Οσο για τα ροζακιά, είναι φρεγάτες για πορθμούς εύρύστερνους.

Το πλην του ενός με αγγίζει.

                                                 Πού θα 'λεγε τινάς τις Πυθαγόρειος.

Καί ζηλεύει σμαράγδι το πιο σπάνιο των παιδικών μου χρόνων δάκρυ.

Λιόφυτα λιωτά σε Ιούλιο καί στριγκή μάγγανου ήχησις
Λάχεσιν έχει το νόημα του φωτός έκνοεμβρίσει.

Ή απόδοση ενός πατρογονικού ελαιόδεντρου δεν είναι το λάδι του
αλλά το καθαρό νερό της σοφίας.

Εύφορες πού 'ναι οι πεδιάδες καί από δυνατό στάρι οπλισμένες, κά-
ποτε μάλιστα πάνω στην ώρα πού με ροζ καί βιολετί ένα δεύτερο
νόημα το πρώτο παίρνει.

                    ΣΤΡΙΦΤΑ ΜΥΤΕΡΑ ΚΕΡΑΤΑ Η ΕΥΝΟΙΑ ΕΧΕΙ
ΦΟΒΟ Υ ΛΑΧΝΟΥΣ ΚΙ ΕΧΕ Ν Ο Υ ΜΟΝΟΝ ΓΓ ΑΓΑ Π Η

περισσευμα ειχε η τυχη ως φαίνεται

Και με χέρι μακρύτατο μεσοχείμωνα φτάνει ό Α ΰγουστος

Να μας αγγίζει. Αλλ' έμεϊς άλλον αποβλέπουμε

Κάνει πλώρη κι ας δαρτεϊστήν τρικυμία ή πρώτη ζωή

Σ' ένα μεγάλης διαρκείας εναντίον έζησα μες στην ευμάρεια

Κυκλάδωνχρνσοκνανοιν και πνοών Αίολίδας

Λείχοντας λέξεις κι άλ}.ες των κλώνων συλλαβές διέφυγα

Κι από την Εσθονία ως το Ιράκ επήγα κι από το Ισραήλ έως

Την Κολομβία. Μόνος. Κι ως προς τα της χρείας άνένδυτος

Βρήκα βροχές κρυφές και νύχτες από γιούσουρι

Και νήμα δωρεάν του εάν και του δχι

Που λοιπόν σε ποιον μαντείο» τα μείον δωροδοκεϊται ακόμη

        τ "άγνωστο

Ποιας τρυγόνας άλμα ελευθερώνει κι ασημένιο ρίχνει
Μες στη νύχτα Ιχθνν να σαλέψουν της θαλάσσης τα θήλεα
Καιρός να εικονιστούν τα είδωλα και στον ύπνο και πάνω μας
Είναι από τ'αποτυπώματα μας που θα υπάρξουν του έαρος οι επίγονοι
Κανείς άλλος δεν εξέρχεται σώος από τέτοιων αιώνων το άθροισμα.

Πολύεδρα του αδάμαντος έστέ ή ζωή μας.

Ακόμη και στα βάθη ενός τρομακτικού θορύβου, ένας "Ηφαιστος
εξακολουθεί να κοιμάται πιστεύοντας δτι με την αύριο αυτός είναι
πού θα γεννήσει τον αληθινό θόρυβο.

"Οπως ή γεύση με τη μετατόπιση της από τον ουρανίσκο στην άκαν-
θα του βλέμματος μεταβάλλει μια φράουλα, καΐ δη €οη Ηηοηε β
ΖΗ€€ΐιβΓθ, σε κόρη δεκαοχτώ ετών και είκοσιδύο καρατίων, έτσι και
ή σκέψη από απλός ερεθισμός κάποιου κέντρου του εγκεφάλου με-
ταβάλλεται σε θάλασσα ηδονικών αισθήσεων, πού να ξετρελαθοΰνε
οί Θαλήδες όλοι του κόσμου.

Δεν είναι το φως πού σε βοηθει να διαβάσεις αλλά της πηγής του ή
σεξουαλική δύναμις.

Ή ομορφιά μπορεί να πουλιέται. Στΐς τράπεζες όμως δεν κατατίθεται
ποτέ. Ό τόκος θα ήτανε μια φθορά επιπλέον στο υποτιθέμενο κεφά-
λαιο.

Στό μυαλό του καθενός περιμένει μια κότα.

κεϊνον, δς Ζέφυρου τε σι-
γάζει ττνοάς

αίψηράς -οπόταν τε χει-
μώνας σθένει

φρίσσων Βαρέας έπι-

σπέρχη, πόντον τ'ώκύαλον

ριπάϊσι ταράξη

                                         ΤΡΙΝΑΚΡΙΑ

Με λίγη ακόμη αφή καί πολλήν δράση ό χάρτης ολοκληρώνεται. Κι
άξαφνα ντάνγκ! Ό ήχος της καμπάνας πού βουτάει ολόισια, διψα-
σμένος θα 'λεγες για γνώριμα κι από καιρό χαμένα ϋφαλα' κει πού
λευκάζουν ϊσως ακόμη τα καμπύλα καί γλιστερά μιας Αφροδίτης,
ν'ανεβάσει καί να σκορπίσει στον αέρα πραγματικότητες παντοτι-
νές, εί δυνατόν σ' ένα είδος μετάφρασης των Έβδομήκοντα· όπως ως
τώρα γινόταν με τον χρυσό του χαλκού πού φύλαγαν για μας οί κώδω-
νες των ορθοδόξων, αν δχι καί με την οξύτητα στη γεύση των καρ-
πών της μεσημβρίας, ή με τις άπόπνοιες της σταματημένης θάλασ-
σας σ' εκείνα τα δειλινά πού φτάνουν να μυρίσουν καρπούζι, κάπου
δυτικά της Αϊολίδας. Από κάτι τέτοια είναι πού πλάθονται οί αλη-
θινές πατρίδες. Από τις μαγνητικές ιδιότητες πού ακτινοβολεί ωσάν
ήλεκτρον ή αγάπη κι επιλέγει κομμάτια ύ'λης πού είναι στερεοποιη-
μένες αισθήσεις για να ζήσει: αν δχι με το δοσμένο απλώς αλλά με
το φωτάκι πού ανάβει στην άκρη των δαχτύλων μας κάθε φορά πού
χτυπάμε πλήκτρα για να 'ρθουμε σε επαφή με τη γνωριμία ενός βαθύ-
τερου κόσμου.

Ή επιστροφή από την εξορία ορισμένων αγαπητών πραγμάτων καί
ή έπανεμβάπτιση μέσα στον φυσικό τους χώρο συντάσσουν καί τον
καταστατικό χάρτη ενός ετερογενούς κράτους. Ό απόηχος του ναΰ-
δρίου πού ξαναβρήκε το δρόμο του μέσα στα σύσκια δάση, ό αιφνιδια-
σμός πορτοκαλεώνων πέραν οιασδήποτε Λακωνίας ή Κρήτης με δλα
τους τα επακόλουθα καί ή άνακυάνωση του πελάγους κατά μήκος Λέ-
σβου, ευθύς πού ξύπνησε κι αρχίνησε ν' αγριεύει, δανείζουν το ένα
στο άλλο ιδιότητες πού ασκήθηκα να γυμνάζω καί να προπονώ σ'δλη
τη διάρκεια της ζωής μου. Πορτοκαλί να 'ναι το μπλε καί ελαιώδες το
πράσινο. Για να τραγουδάει τα βραδάκια ή Ελπινίκη καί να πλέκει
αιωνίως καταπιστευμένη στην τύχη της ή μικρή Θέκλα.

"Ολα να είναι άγουρα, δλα στην προπαραμονή τους. Ό παπάς στον

βασιλικό του, ό ξένος στο σπιτάκι του κηπουρού, και τ'απειράριθμα
μικροσκοπικά πουλάκια στη διαρκή έναρξη μιας καινούριας ημέρας.
Τί μικροψιλοψελλίσματα είναι αυτά, που λες και κάτω άπ'τά δοκά-
ρια με την ίδρυση κάθε νέας ημέρας επαληθεύεται το ελληνικό αλ-
φάβητο. Επειδή εδώ, σ' αυτά τα μέρη, το παν ομιλεί, ό κισσός, ή βρύ-
ση, το αγροκήπιο, και οι άκρες των τριών ακρωτηρίων, έτσι πού ό-
πως και να το κοιτάξεις καταλαβαίνεις δτι οβ ]ατάίη άοηηαίί $ηγ Ια
π\ετ. "Ενας κήπος δπου μου έπεσε ό λαχνός να μπω κι εγώ σπώντας
βέργες άνεμώδεις, όπως μπήκε ό Μαΐίδδε με τα χρωματιστά χαρτιά, ό
Βενιζέλος με τα αντιτορπιλικά του, κα'ι ό Μακάριος με την ευστρο-
φία του. Μιλώ για ένα έπ'ακρωτηρίου ακρωτήριο, μοναδικό άπ'δσο
γνωρίζω σε όλον τον κόσμο, και πού ορίζει )(ωρις καν ποτέ σου να το
έχεις παραδεχτεί μιαν εξουσία υπερπλήρη, πού κάτω από άλλες συν-
θήκες θα 'χε ή άνευ ανταμοιβής αγάπη απορρίψει.

Ναι, θα πεθάνουμε από μιαν άποψη όλοι μας. Άλλα όμως θα εξακο-
λουθούμε να 'μαστε της ίδιας μας της ύ'λης ό συνεχής κι ατέρμονος
όρθρος.

Όλίγου νου ή βαθύοργη βροντή.

Κι ένα κουρέλι οσμής παλαιού σανού στο ράμφος πελεκάνου ανέμου.

Ή εξ απροσεξίας ανορθογραφία στα νοήματα μπορεί κάποτε να βγά-
ζει σε Ματίίη Ηείά姧εΓ, όπως κα'ι στη μουσική σε €ατ! Ματιά νοη
ΧΥεβεΓ. Ή εκ προμελέτης όμως μόνον στον Ρίοαδδο και εναντίον
εκείνου του «δχι πάντοτε» πού είπε κάποτε ό ίδιος.

Το πείσμα είναι υγεία. Είναι μια πρωινή γυμναστική πού πρέπει να
την κάνουμε κάθε μέρα εάν θέλουμε να κρατήσουμε την επαφή μας
με το ζωντανό μέρος των πραγμάτων.

Στόν αγώνα της μικρής ευτυχίας ευδοκιμούν κατεξοχήν οι μεταξετα-
στέοι. Με κανέλα και ζάχαρη ως και οί πτωχότεροι τη γνώσει επι-
βιώνουν κηφήνες.

"Εχε το νου σου μην κα'ι χαθεί το δοχείο της φαντασίας σου.
Δε θα σου μείνει μήτε Αϊνστάιν μήτε άγιος Χαράλαμπος.

Σταγόνα τη σταγόνα ό χρόνος. Βρύση ποτέ
Ύποχθόνιοι ψίθυροι όμως κατά καιρούς προ-
Πορεύονται των ημερών, κι ένας
Φεψάλυξ πυρ δίδει στων εγκόσμιων τ'άπτερα.

Από κίτρινο σε κίτρινο το μπλε σου ξεφεύγει σαν χαρταετός. Βάλε
μπρος τον άνεμο σου προτού χάσεις και τα προστάγματα της αυτο-
κρατορικής μοναξιάς σου.

"Α, δώστε μου να φάω νεότητα σαν κρέας ωμό και εύρύστερνα τριαν-
τάφυλλα για να θωπεύω.

Μεγάλα δέντρα της γενιάς του Εμπεδοκλέους.

Ψελλιστί παίρνεται ό υπνάκος μέσα σ' ένα στεντόρειο μεσημέρι, γε-
μάτο από τζιτζίκια πού μαίνονται. Ιούλιος. "Α, να 'ρθει ή ώρα πού θα
δαγκώνεις το περγαμόντο κα'ι πού υστέρα θα πίνεις πίνεις πίνεις δρο-
σερό νερό, καφέδες, και τσιγάρο ατελεύτητο σαν την Ελλάδα.

"Αν είσαι άμοιρος της λατινικής σου χρειάζεται μια κούρα συνεχών
«ίηε φα& ηοη, δπως αν είσαι κουφός των γεύσεων σου χρειάζεται δίαι-
τα με μουσική πικρής σοκολάτας.

Ή φθήνια φτάνει κάποτε να στοιχίζει τόσο ακριβά, πού ανάγκη πάσα
να γίνεις μέγας επιφυλλιδογράφος.

Από πραγματικότητα φτιάχνεσαι κατά λάθος και κανείς πλέον δεν
μπορεί να σου αλλάξει όνομα. Αυτό έχει σημασία. Επειδή τ'αλλα
σβήνουν κα'ι χάνονται σαν μέτρια ποιήματα.

Σέ δύο μόνον πράγματα χρησιμεύουν οί λεγόμενοι συγγενείς: να πί-
νουν το λικέρ της γιορτής σου και τον καφέ της κηδείας σου.

Τρέφομαι άπ'αύτά πού οί άλλοι νηστεύουν για να σώσουν την ψυχή
τους. Χρειάζεται κάποτε να γίνεται παρά ένα φωνήεν αισθηματικό το
στομάχι μας.

Να φωτογραφίζεις αν γίνεται τη στεναχώρια σου την ώρα πού περ-
νάει το τρένο κι άστραποβολοϋν τα παραθυράκια της.

Ενόσω δεν φτάνει να γίνει στενογραφία ή ζωγραφική θα παραμείνει
απλώς μία δημοσιογραφία της εικόνας.

Χρειάζεται και να ντρέπονται μερικές συμπτώσεις.

Θάμαρις έρημονίας ή όμβρία κα'ι άτυπτος πού ένδεώς τα πάντα βρώ-
σεται. Διακομιστί πάν το ευ και το ούν έπιδαψίλως προς με υσγισε τα
εύσήμαντα. Πάλιον το βιεϊν. Έλα πολυγλυκιλιά μου, σεντόνισε τη
θλίψη σου, και τί χαρμός ν' άνθώνεις γύρω σου δλα τα!

"Υδωρ Κολονίας υπάρχει και εκ του φυσικού, αλλά για μας τους α-
δαείς της ευδαιμονίας απαιτούνται τρία πράγματα: παντελής απουσία
ψυχολογικών προβλημάτων, οξύ κίτρου 90" και αθωότητα νηπίου αί-
γάγρου. Προσοχή, το βάρος πέφτει δχι τόσο στη λέξη δσο στη χη-
μεία και τα παράγωγα της.

                            ίσοδένδροο τέκμαρ αιώνος λαχοϊσα

"Αν είναι κάλιον χρυσού ή περιστεριού πετάρισμα πού καθορίζει
τους δείχτες του ωρολογίου σου, εξαρτάται από τάς όφρΰς του Διός.

Μια χορεύτρια πού διετέλεσε χορτάρι στο έβγα του φεγγαριού με
μνημονεύει. Μου 'χει μείνει κάτι από την κίνηση των φυτών την ώρα
του θανάτου.

ΟΣΟΓ1Α ΤΕΛΟΣ ΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΕΠΑΙΡΟΝΤΑΙ
                    ΚΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙ

ολα ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ και οί τρύπες από το σφουγγάρι

Πού υπήρξε τοίχωμα σπηλαίου και τώρα εκ των πλαγίων

Με πλησιάζει. "Ομως το μάτι του βυθού καιρών άλλων στιγμιότυπα με

τα σημερινά συν-
Δυάζει.'Έτσι που να μαθαίνεις μέλλον από πριν και δίχως γήρας

νεότητα

Πρίγκιπες των κυμάτων για χάρη ενός κακότυχου
Αναπηδήσατε, θ "ακολουθήσουν γαίες με γιαλού γιασεμιά και
Γι'άλλου τρίτροχα. Ναι

Κάπου κα'ι για μας θα υπάρχει ένα ωραίο παράνομο
Σοφία σοφία του κόσμου τίμονόπτυχος είσαι ή με ναι
"Ημε δχι τα λες δλα και τριγύρω σου συντηρείς τρικυμία
Περνάω άγρίμης και στα χείλη μου μόλις αγγίζουν
διάττοντες μιας γεύσης μακρινής πίκρας και ταξιδιού ανέφικτου
' Υπάρχουν ως κα'ι στο κενό γαζίες για τους αλιείς
Κα'ι τους φιλέρημους. "Ενας προς έναν όλοι μας περνούμε
Και από την καταστροφή και από της σωτηρίας το στέγαστρο
Κοίτα να συντομεύεσαι σαν χρυσαλλίδα έπτάπτερος ω φίλε!
Όπόταν συναινούν κα'ι ή γη κα'ι το ύδωρ μέσα σου.

ΤΩΝ ΘΕΣΠΕΣΙΩΝ ΟΜΗΡΟΣ ΚΙ ΑΣ ΠΕΝΟΜΑΙ
ΓΛΥΚΙΑ Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΠΑ ΤΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟ Υ Ο

                                                             ΘΑΝΑΤΟΣ

Και να! Μια ήμικατεστραμμένη Θήρα πού ως Νίσυρος έπανακτίστη-
κε με γεράνια τεράστια και νερά κυλιόμενα παλαιάς Ίλιάδας κελα-
ρύσματα. "Οπου σημαίνει του βαρβάρου δεύτερη άνοιξη, νόμος δεν
γράφει, και πάσα του ηλίου άκταιωρός δεκτή, το αλκιμον ήμαρ και το
εξ δλων των χρωμάτων εν και πάλλευκον, το άχνάρι της μέλισσας
κει πού δεν ετελειώσαμε ποτέ. Φιλιά πού δόθηκαν κι άλλα πού δεν.
Χαφέτωσαν.

                                                                        Άνθ'ήμ&ν ή αγάπη.