Οι μοίρες λησμονούν τα κρίματά μου / Φραντζή Άντεια

Οι μοίρες λησμονούν τα κρίματά μου,
στον ύπνο ακουμπούν μέρες οδύνης,
τροφή μες στο βυθό της λησμοσύνης,
να κολυμπά νεκρό στα σωθικά μου

 

αγέννητο παιδί — μέσα στά μύρτα
ψήγματα φωτεινής ζωής αλέθει,
όνειρο μυστικό στο κενό γνέθει,
κρατάει το κουτί, καίει τα σπίρτα.

Δεν είναι ο ρυθμός κι η παρωδία
στιγμή του τραγουδιού αφανισμένη
της σκοτεινής πλευράς θρυμματισμένη

όψη και της ζωής ανούσια πόζα.
Είναι του σπαραγμού μοιραία πρόζα
της άκληρης ζωής παραμυθία.