Αναβολές / Μικρού Αγγελική

Όλο κάνω πως γράφω
κι άδειες σελίδες γεμίζω
χωρίς αυτά που θέλω
να μπορώ να πω.

Νόμιζα πως σε γνώριζα καλά.
Μα όταν έλειπαν
τα προσχήματα και τα άλλοθι για αγώνες,
όταν δεν υπήρχαν άλλες φωνές
που προσπαθούσες να καλύψεις,
δεν ήξερες τότε τι να πεις
και πώς τα όσα ανέβαλλες να τα δικαιολογήσεις.

Ανώφελα τρόπαια, πάντα κομμάτια του εαυτού.
Κι όσο η συλλογή μεγάλωνε, μίκραινες εσύ
ώσπου πια δε σε γνώριζα.
Με χαιρετούσες δειλά
μα δε σ’ αναγνώριζα.
Μόνο έγνεφα αμήχανα
και προσπερνούσα βιαστικά.

Έφθειρα τόσο πολύ τις λέξεις
σε ανώδυνες κουβέντες
που τώρα άχρωμες ηχούν.
Οι σιωπές μου μ’ εγκατέλειψαν.
Τώρα, τώρα πρέπει να μιλήσω.