η επιδημία και η πόλη

Τον βλέπεις τον πόντικα;

Σέρνεται χωρίς πόδια στη τρύπα του.

Χαίρεται

ακροατής περιγραφών,

για το θανατικό τριγύρω.

Κάτι, που δεν θάρθει

ποτέ να τονε βρεί.

Όνειρα, απο που να φτάσουν……

Στοιχειωμένος στην αιώνια αυπνία

Καμιά τρικυμία δεν τον πλησιάζει

Κι αυτός ,

ζηλεύει την αρκούδα.

Με την ηρεμία του ύπνου στο λαγούμι της.

Την αξιοπρέπεια στη πείνα,

την απέχθεια στο κρύψιμο.

Ο πατέρας της κοπέλας

κάνοντας ολόκληρο ταξίδι,

ψάχνει αυτον που με το σάλιο,

μόλυνε τους αυριανούς του εγγονούς.

Μάταια, όλα αυτά.

Μη ξαναμιλήσεις για ευθανασίες

Να σου πω, τι νομίζω :

Συναντήθηκαν κάποτε σε πόλη καφετιά

Το τίποτε

Ο περαστικός

Κι ένα κορίτσι, με σπυριά.