Ταξίδια της ψυχής,

μέσα από μάτια ανοιχτά.
Χρώματα έντονα.
Εικόνες περίεργες, εναλλασσόμενες, τρομακτικές.
Πότε θα τελειώσει το ταξίδι;
Ζαλίστηκα, θέλω να κατέβω.
Πόσες ανατολές ακόμη…;
Πρέπει να βρω την λύση.
Μας αρέσει η αυτοκαταστροφή μας τελικά.
Τα επίπεδα συνεχώς αλλάζουν, δεν μπορώ
να κρατηθώ σταθερή.
Πόσο ακόμα θα αντέξω να μην ουρλιάξω;
Παραμύθι, όνειρο, παράνοια

Να ήξερες πόσο σ’ αγαπώ θα τρελαινόσουνα.
Το ξέρω, είμαι σίγουρη θα τους ξεχνούσες όλους.
Και ένα τραγούδι, παλιό αγαπησιάρικο θα άρχιζες να ψελλίζεις λίγο λίγο.
Για Ρωμαίους και Ιουλίετες θα μιλούσε
που πεθαίνουνε και γέννιουνται χέρι, χέρι πιασμένοι.
Ο ένας ζει για την ψυχή και την αγάπη που τρέφει για την δικιά του Ιουλίετα.
Και εγώ πεθαίνω κι ανασταίνομαι για ‘σένα.
Και εσύ να βλέπεις το φεγγάρι να εμφανίζετε στα όνειρα σου και με αστέρια να στολίζεσαι.
Να παίρνεις φως μου το φεγγάρι μαξιλάρι.
Να πλαγιάζεις και να ονειρεύεσαι τη νέα ιστορία του Ρωμαίου.
Και εγώ μονάχη στο παγκάκι της πλατείας στριφτό τσιγάρο να μου καίει το λαιμό.
Και εσύ σε μιας άλλης την αγκαλιά να κουρνιάζεις.
Όπως κούρνιαζες αγάπη μου σ’ εμένα
Εύχομαι να είσαι πάντα ευτυχισμένος και εμένα μην με σκέφτεσαι καθόλου.
Εγώ θα επιβιώσω
Τον εαυτό σου να φροντίζεις και να σκέφτεσαι
Και θα παραμείνω πάντα ΑΥΤΗ που αγαπούσες
Σου το υπόσχομαι καρδιά μου σου το υπόσχομαι
ΑΥΤΗ που αγαπούσες…………..