η πόλη

Λαχταρώ να βρεθώ σε μια πόλη
που ο χειμώνας δεν θα μπαίνει νωρίς
που οι μέρες θα κυλάνε αργά
που δεν θα με περιμένει κανείς.
Λαχταρώ να βρεθώ σε μια πόλη τόσο άδεια
που με δύστροπο φάντασμα θα μοιάζει
σε μια πόλη που δεν θα υπάρχει η λέξη «όλοι»
που μονάχη μου θα είμαι είτε βρέχει, είτε λιάζει.
Λαχταρώ να βρεθώ σε μια πόλη,
να τολμώ να παραβώ τους ανύπαρκτους νόμους της
να τυλιχτώ μ’ ένα λευκό σεντόνι
να βγω να σεργιανίσω στους άδειους δρόμους της.
Λαχταρώ να βρεθώ σε μια πόλη
που τίποτα δεν θα μου θυμίζει
χωρίς μυρωδιά και δίχως χρώμα,
σε μια πόλη που τίποτα σ’ αυτή δεν θα μ’ αγγίζει.
Λαχταρώ να βρεθώ σε μια πόλη,
που πρώτη θ’ αναπνεύσω το χλωμό αγέρα της
που πρώτη θ’ ακούσω τα βουβά πουλιά της
που πρώτη θ’ αντικρίσω τη χαμένη μέρα της.
Είμαι σε μια γη που πρώτη πατάω
Πίνω από νερό που άλλος δεν έχει πιει
Βουτώ σε θάλασσα που πρώτη φορά κολυμπάω
Περπατώ σε μια πόλη που πριν από μένα κανείς δεν έχει χαθεί
Βυθίζομαι στο χρόνο και βρίσκω μια πόλη
ανακαλύπτω, δεν πονάω, επιζώ
ξεχνώ τον εαυτό μου και με ξεχνάνε όλοι
αναπνέω, αισθάνομαι, ζω.
Πόλη μισή, πόλη γερμένη,
πόλη για πάντα ερημωμένη,
κανείς δε σ’ έχει ναυαγήσει
κανείς ποτέ δε σ’ έχει αφήσει.
Πώς να σε βρω, πώς να σε χάσω,
πώς μια για πάντα να σε ξεχάσω,
πώς να σε σβήσω από το χάρτη,
πόλη μικρή, μια πόλη σκάρτη,
πόλη ακριβή, πόλη κρυμμένη,
πόλη για πάντα, πόλη χαμένη…