Μονόλογος στη Θάλασσα

Στα μισά του δρόμου

30 μοίρες δυτικά - άλλες δεν μπορούσα -

τα ιερά σύμβολα της φυλής αναδιέταξα.

Έγραφα Ιστορία χωρίς πρόλογο

(επίλογο δε θα τολμούσα)

κι η θάλασσα δείχνοντας τένοντες

νησιά επηρμένα,

30 μοίρες δυτικά -

όχι δεν ήταν ο Όμηρος τούτος

δεν ήταν ομοιοκαταληξία

μήτε νευρώσεις επιθέτων

απλωμένων πάνω απ' το Αιγαίο

και τα δειλινά της εφηβείας

όχι - στα μισά του δρόμου.

Μικρή φτερωτή ήταν

που έπιανες τον άνεμο

αυτόν που διέφευγε

το ξεφλούδισμα

της θάλασσας

για να βλέπεις τους βράχους

να μεγαλώνουν

στη μοναξιά

εκείνης της δεκαετίας.

Και τώρα σε τούτη την τάξη

πώς να εφεύρεις τα βουνά;

Μήπως με το ά, το ο, το μι, το σολ;

Πορτοκαλιά ανθισμένη ήταν

καθώς γινόταν

υπότιτλος ονείρου

κλεμμένου

που σαν άγνωστο κείμενο

υπαγόρευαν

ωσότου τό 'μαθες απέξω.

Καλύτερα

δύο αγάλματα νεκρά.