"Ο Έρωτας σε 2 Πράξεις"

Πράξη 1η

Δύο άνθρωποι στα κρεβάτια τους, μακριά ο ένας από τον άλλον αργά τη νύχτα κάνουν σκέψεις..

Α. Μακάρι να μη σε ήθελα τόσο πολύ θα ήμουν περισσότερο ο εαυτός μου, ή μήπως αυτός είναι ο εαυτός μου, δεν ξέρω καν τι γίνεται μέσα μου όταν είμαι μαζί σου.. χάνω εμένα ή με βρίσκω?

Γ. Μακάρι να γινόμουν αίμα ολόκληρη και να κυλούσα μέσα σου, σαν αρρώστια να ενωθώ μαζί σου

Α. Δεν ξέρω.. ξέρω μόνο ότι κάθε νύχτα γυρίζω σπίτι και γράφω όλα όσα δεν σου λέω.. όχι δεν είναι εγωισμός.. ούτε ανασφάλεια είναι, να.. αυτό.. φοβάμαι οτι μπορεί να ανατραπούν όλα εάν μιλήσω, εάν σ’ αφήσω να με κοιτάξεις..

Γ. Οι σκέψεις μου κόκκινες σκέψεις χαμένες στην αίσθηση σου, υπόγεια αίσθηση χαμένη στο μαύρο μυστικισμό σου, ποτέ δεν κατάφερα να τον αποκωδικοποιήσω, θα ΄θελα για μια νύχτα να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου, αφού δεν κατάφερα να γευτώ τη ψυχή σου..

Α. Ίσως είμαι σκληρός κάποιες φορές, έτσι είμαι, κυνικός.. όχι ρεαλιστής είμαι, τις γυναίκες τις ερεθίζει στην αρχή, αλλά κάποτε τις κουράζει, νομίζω πως είδα την απογοήτευση στα μάτια σου.. σίγουρα με βαρέθηκες και εσύ, ίσως και να με σιχάθηκες.

Γ. Κάθε νύχτα γυρίζω σπίτι και γλύφω τις πληγές μου, μόνη μου στο σκοτάδι.. εγώ και τα ουρλιαχτά μου, με πονάει αυτός ο κόσμος μη με πονάς και 'συ αγάπη μου..

Α. Τι φταίει που η πραγματικότητα μου κρύβει την αλήθεια μου; Και εσύ.. εσύ θα μπορούσες να την ανακαλύψεις.. αλλά δεν θες, είσαι και εσύ σαν τις άλλες.. ευκαιριακά διαθέσιμη.

Γ. Θέλω να σε πλησιάσω, να ζωγραφίσω μέσα σου, να είμαι για σένα.. μόνο για σένα, όχι δεν θες.. εάν ήθελες θα το είχα καταλάβει, στο κρεβάτι σου μόνο εκεί είμαι όχι στη ζωή σου..

Α. Ναι βέβαια.. ευκαιριακά διαθέσιμη, αναμφίβολα, είσαι τόσο μικρή, με έχεις γιατί σε διασκεδάζω και ίσως σε γοητεύω ελαφρώς με τις εμπειρίες μου

Γ. Ναι αναμφίβολα μόνο στο κρεβάτι σου, ικανοποιείται η ματαιοδοξία σου, επιβεβαιώνετα ο ανδρισμός σου, μέχρι εκεί.. ίσως σε ιντριγκάρει και το ότι είμαι αρκετά νεότερη

Α. Νιώθω τόσο γελοίος, σαν πρωταγωνιστής σε άρλεκιν δεν ταιριάζει στο τρόπο ζωής μου, ούτε στην ιδεολογία μου για τις σχέσεις, μήπως χάθηκαν οι γυναίκες; Τελείωσε..

Γ. Πρέπει να τελειώσει, κουράστηκα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, για ποιον;
Για κάποιον που πως το είχε πει.. είναι συνειδητά ανώριμος.. και αυτό δεν θα αλλάξει.. Τέλος

Μετά από μια βδομάδα σε κάποιο μπαρ της Αθήνας τα ίδια πρόσωπα καθισμένα απέναντι ο ένας στον άλλον στο ίδιο τραπέζι

-Δεν μιλάς πολύ..
-Μπορεί να μην έχω να πω πολλά ακόμη
-Εξαντλήσαμε όλα τα θέματα;
-Ίσως..
-Μη μου χαμογελάς έτσι..
-Πως έτσι; Πάντα έτσι σου χαμογελάω..
-Εφόσον άλλαξε η κατάσταση εκλαμβάνω αλλιώς και το χαμόγελο..
-Ωραία και εσύ λοιπόν μη με κοιτάς έτσι..
-Πως έτσι;
-Έκφυλα..
μη γελάς..
-Εάν σταματήσω να σε κοιτάω έτσι δεν θα υπάρχει λόγος να σε ξαναδώ..
-Ωραία γιατί δεν θα με ξαναδείς έτσι και αλλιώς..
-Το έχεις ξαναπεί αυτό..
-Απόψε το εννοώ..
-Και τι άλλαξε απόψε δηλαδή;
-Κουράστηκα..
-Κουράστηκες τι; Να με βλέπεις; Να με ακούς; Να με..
-Κουράστηκα να είμαι η παλλακίδα σου..
-Πολύ ωραίος όρος.. οι παλλακίδες στην αρχαιότητα είχαν εξέχουσα θέση, το ξερες; Η Ασπασία του Περικλή για παράδειγμα ήταν απλά η παλλακίδα του..
-Γελάς; Ναι αλλά ήταν του Περικλή όχι του Παναγιωτακη..
-Παναγιωτάκη.. τόσο πολύ ξεπέσαμε;
-Μάτια μου όλα μάταια, ωραίες οι αμπελοφιλοσοφίες αλλά κουράζουν, κυνηγώ όλα όσα αποφεύγεις..
-Προσπάθησες να αλλάξεις κάτι και δεν τα κατάφερες;
-Τι εννοείς; -Τίποτα..
-Μίλα μου..
-Έχεις δίκιο είμαστε πολύ διαφορετικοί..

Δεν μιλάνε για λίγα λεπτά

-Έχεις βρεί κάτι άλλο;
-Μπορεί
-Αυτό είναι λοιπόν..
-Γίνεσαι βλάκας..
-Γίνεσαι μικρή..
-Γίνεσαι λίγος..
-Γίνεσαι περιττή..
-Θα φύγω..
-….
-Φεύγω
-Μείνε..
-Γιατί?
-Σε θέλω..
-Πες σ’ έχω ανάγκη..
-Σε θέλω..
-Πές σε χρειάζομαι
-Σε θέλω..
-Πες σ άγαπώ
-Σε θέλω..
-Σε αποχαιρετώ..

Πράξη 2η

Σκοτεινό δωμάτιο αργά τη νύχτα, μια γυναίκα στέκεται όρθια στο παράθυρο, και ένας άντρας κείτεται απαθέστατα στο κρεβάτι..

Τι γεύση έχω;
Τι γεύση έχει η αφή μου;
Τα όνειρα μου
Τι γεύση έχει ο ιδρώτας μου;
Το πάθος μου;
Η αυτοκαταστροφή μου;
Δε μιλάς.. ποτέ δεν μιλάς, μόνο μ’ ακούς
Σ’ αρέσει που παραληρώ, ναι.. σ’ αρέσει
Σου προκαλεί την ίδια αίσθηση που αφήνουν τα νύχια μου μπηγμένα στη σάρκα σου..

Γελάς;
Θα σου ρουφήξω το χαμόγελο
Θα σου βγάλω ένα ένα τα δόντια
Όπως ο Πόε στη Βερενίκη του..
Ναι.. και μετά..
Μετά θα πάψει να με φυλακίζει η λάμψη του,
Η αψεγάδιαστη κατανομή του,
Θα πάψω να ποθώ τις δαγκωματιές του..
Ναι ναί αναμφίβολα θα πρέπει να στο ξεριζώσω..
Ούτε καν κουνήθηκες..
Ώστε σ΄ αφήνουν ανεπηρέαστο οι απειλές μου;
Κάθεσαι εκεί ώρες τώρα, ασάλευτος βουτηγμένος στο έρεβος σου..

Κοιτάζομαι στο καθρέφτη
Άγρια η όψη μου..
Κάποτε ήμουν όμορφη
Οι άντρες κοιμόντουσαν στο στήθος μου
Και πάλευαν να αφουγκραστούν τα όνειρα μου
Μα εγώ.. εγώ τα φύλαγα για σένα ..
Για σένα μ’ ακούς;
Και 'συ μου τα πήρες και τα φυλάκισες στη σιωπή σου..
Στο μαύρο μυστικισμό σου..
Μα τώρα πια φυλάκισα και ‘γω τη σιωπή σου!
Ναι ναί.. τη κληροδότησα στην αιωνιότητα..

Η γυναίκα χαμογελάει βιαία και ξεσπά τελικά σε τρανταχτά γέλια
Το βλέμμα της συνάντα το ρολόι του τοίχου και το πρόσωπο της σκοτεινιάζει και πάλι..

Χάνομαι στη λήθη μου..
Κάθε μέρα και πιο κοντά..
Κοιτάζω τους δείχτες και θρηνώ τα απανθρακωμένα χρόνια μου..
Χρόνια χαμένα απ’ τη ζωή μου
Γερασμένη μα τόσο νέα..
Τα χέρια μου άγρια
Ζαρωμένα χέρια
Οι φλέβες τα κοσμούν σαρκαστικά..
Πότε ήταν η τελευταία φορά που τα θυμάσαι σαγηνευτικάl
Κόκκινα νύχια..
Γοητευτική ελαφρότητα
Απαλές κινήσεις..
Τα θαύμαζες θυμάσαιl
Τα κοίταζες και χανόσουν στην ελεγεία τους..
Τα φιλούσες και γευόσουν τη ποιητικότητα τους..
Μαράθηκαν και αυτά, σα τη ψυχή μου..
Συμφωνείς;

Μίλα επιτέλους! Μου 'κλεψες χρόνια, ψυχή και όνειρα
Και συνεχίζεις να μου φτύνεις στη μούρη τη γαμημένη σιωπή σου;

Θυμάσαι κάποτε.. ξύπνησα αργά τη νύχτα ουρλιάζοντας..
Θρηνώντας πως το παιδί μου.. το παιδί μας.. δεν υπάρχει πια
Και 'συ στεκόσουν και με κοίταζες σαδιστικά ανέκφραστα,
Μετά.. γύρισες τη πλάτη, και σιωπή..
Το επόμενο πρωί.. το μόνο που θυμάμαι είναι
Ένα κατακκόκινο χρώμα παντού και μια μπλέ υστερική σειρήνα ασθενοφόρου

Μίλα επιτέλους! Μου 'κλεψες χρόνια, ψυχή και όνειρα

Σε σιχαίνομαι μου βρομίζεις το χώρο
Μπορώ να μυρίσω την αθλιότητα σου στην ατμόσφαιρα..

Όχι δεν θα μείνω άλλο σ’ αυτό το άδοξο κατηγορητήριο
Βαρετός και μίζερος ο ρόλος του κατήγορου
Σήμερα θα είμαι ο δικαστής..
Και σε καταδικάζω εις θάνατον
Σ' ένα επιβαλλόμενο αναξιοπρεπή θάνατο..
Χωρίς θρήνους και χωρίς μνήμες
Ναι.. σε διαγράφω..
Είσαι νεκρός!
Νεκρός και μόνος..

Και αν κλαίω τώρα πάνω απ’ το σώμα σου
Είναι επειδή αντικρίζω την αγάπη μου μέσα του
Πόση αγάπη μου φυλάκισες.. πόση αγάπη μου έκλεψες..
Και μένα? Εμένα μου έμεινε μόνο αυτή.. αυτή η αλμυρή κόκκινη γέυση..
Συνοδεία προς την αιωνιότητα..

Γεύση αίματος έχει η αφή μου..
Γεύση αίματος έχει η συναίσθηση μου..
Γεύση αίματος έχουν τα όνειρα μου..
Γεύση αίματος έχει η συνείδηση μου..
Γεύση αίματος θα έχω όσο ζώ