Αλήθειες.....................

«...Αν αλήθεια ο κόσμος είναι θλιβερός, πως θάλλαζε σε χαρούμενο με τα διαβάσματα;».

«Ό,τι καταπιανόμαστε με όρεξη πετυχαίνει. Ακόμα και ένα μπάλωμα, όταν το βάζω κάπου με κέφι είναι όμορφο».

«Γιατί νάναι έτσι τα πράγματα; Γιατί χρειάζεται να παίρνει τους ανθρώπους ο θάνατος για να καταλάβουν αυτοί που μένουν, τότε μόνο, πόσο τους αγαπούσαν, και λατρεύοντας τη μνήμη τους να κάνουν όλα όσα τους αρνήθηκαν με σκληρότητα όσο ζούσαν».

«Όταν πάψεις ν' αγαπάς, είναι φυσικό να μη θυμάσαι με καημό τον καιρό της αγάπης».

«Τα σοβαρά και τα σπουδαία μας πρέπει να τα κρατάμε ακέραια φυλαγμένα στα βάθη του είναι μας. Αλλιώς ξεθωριάζουνε. Χάνουνε το βάρος και τη σημασία τους».

«Το ανθρωπομάνι δε σταμάτησε ποτές το προχώρημά του, από καταβολής κόσμου, ούτε και ποτές θα σταματήσει. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν είπε ποτέ πως όλα είναι μάταια...».

«...Το τίποτα που λες δεν υπάρχει. Μόνο η ζωή υπάρχει. Αυτή μόνο παρακινά τις σκέψεις μας...».

«...Στο κάτω-κάτω, γνώρισες εσύ κανέναν να ζει σύμφωνα με τα βιβλία που γράφουνε οι φιλόσοφοι;»

«Τη ζωή να την κοιτάς μ' εμπιστοσύνη, με μάτια ολάνοιχτα, σα θάμα».

«...Να μη μπορεί να βρει τα λόγια και τις πράξεις που θα πείθανε μια γυναίκα για την αγάπη του, και να ξεκινά να σώσει την ανθρωπότητα!»

«...Οι αγαθοί τούτοι ανθρώποι μεταβάλλουν αδιάκοπα τη ζωή και την χτίζουν λιθάρι το λιθάρι, την ώρα που οι υπεράνθρωποι, μακρυά από τις κοινές έγνοιες, συνεχίζουν το μάταιο και αδειανό διάλογό τους με τους θεούς που οι ίδιοι φτιάνουν, και οι ίδιοι καταλιούνε σαν τα παιδιά τους πύργους τους με χαρτονάκια».

«Θε μου, τι μαρτύριο αυτές οι συμπόνιες!»

«Τώρα επιμένω να θέλω, πάνω από τα πράσινα βρωμισμένα νερά του βάλτου μας, ν' ανθίσει το λευκό λουλούδι. Όσο πιο πράσινα και βρωμισμένα είναι τα νερά, τόσο πεθυμώ θανάσιμα το λευκό άνθος. Εκεί πέρα δεν ήθελα τίποτα. Ποτέ δε μου είχε διψάσει η ψυχή. Εδώ είναι η ανάγκη...».

«Ο μισερός άνθρωπος αμαρτία δεν έχει ό,τι κι αν κάνει...».

«...Καταλαβαίνω πόσο αδύνατο είναι να ξεχωρίσει κανείς από τις αδυναμίες του».

«Βαρέθηκα να 'μαι κλεισμένη μεσ' στο νεκροταφείο της ψυχής μου, μη κάνοντας άλλο, παρά να περιμένω όλο και καινούργιους νεκρούς να θάψω...».

«...Όλοι σας τη θαρρείτε φρόνιμη, γιατί δεν μπορείτε να ξέρετε τι έχει στην ψυχή της, όπως και σας κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι συλλογιέστε...».

«Όλη μου η αγάπη, μια αγάπη που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, μια αγάπη πολύ ανώτερη από τους υποκριτικούς και μαραζιάρικους εγωισμούς και τα δάκρυα τα γυναικίσια, που χύνουνται παράμερα κι ανώφελα...».

«Ποτέ ο καιρός δεν περνά τόσο γρήγορα, όσο όταν εμείς δεν τον μετρούμε. Σου φαίνεται πως άργησες; Ξέρεις γιατί; Γιατί βαρέθηκες να μένεις πια εδώ».

«Η εποχή που σ' αγαπούσα μένει ολοζώντανη στη μνήμη μου. Με τη διαφορά πως αυτός που αγαπούσα τότε δεν είσαι συ. Δεν είναι δυνατόν να είσαι συ».

«Η ζωή, μου λες, εξουσιάζεται από δυο δυνάμεις: Τον έρωτα και το θάνατο. Έκανα το χρέος μου ως προς το πρώτο και τώρα τραβάω για το δεύτερο».

«Με κείνο το θαυμαστό κορμί της πόση χαρά μπορούσε να δώσει και να λάβει η ανόητη! Κι έμεινε παρθένος! Τι τρομερή, τι εγκληματική παρεξήγηση!»

«Ό,τι θέλω, ό,τι διψάω είναι να δω τον κόσμο που μας τριγυρνάει να χαθεί, να εξαφανιστεί, να πάει στο διάολο!...»

«Η τέχνη είναι η θετικότερη χαρά μας και η διαρκέστερη... Αλλά είναι και η λύτρωσή μας».

«Τίποτα δεν είναι μάταιο. Κάθε πράμα που σου δίνει την ευτυχία ή την προσδοκία της δεν είναι».

«Ο άνθρωπος δεν πρέπει να φέρνεται ποταπά και πρόστυχα αλλά εκείνο που νομίζει πως θα του δώσει έστω και την πιο παραμικρή χαρά να μην το αποδιώχνει με κανένα τρόπο. Πόσες τέτοιες ευκαιρίες θα βρει;»

«Όλα τα πράματα μπορούν να μας βγουν σε κακό. Γιατί βέβαια όσες πιθανότητες ευτυχίας υπάρχουν άλλες τόσες υπάρχουν και δυστυχίας».

«Συχνά γίνεται κανείς ευτυχής μ' ένα τίποτα».

«...Πως θέλω να ζήσω Αίμη! Πόσο είναι ωραία η ζωή! Να πεθαίνεις κι' όμως όλη σου η ύπαρξη ν' ανατείνεται και ν' απλώνει τα χέρια. Και τι άδικο που είναι ν' αυτοκτονούν άνθρωποι γιομάτοι υγεία κ' εγώ που δε θέλω να πεθάνω με κανένα τρόπο, να βρίσκομαι τόσο κοντά στο τέλος!»

«Λοιπόν, έχω τη βεβαιότητα πως ο άνθρωπος από τη στιγμή που θα πέσει στη γη είναι φτιαγμένος εκ των προτέρων για τη ζωή που θα κάνει!»

«Τι μεγάλη ωστόσο τέχνη η τέχνη να ξέρεις να δίνεις και πόσο λίγοι την ξέρουν!»

«...Έχω την ιδέα, αγαπητή Νίνα, πως οι εκάστοτε θεοί δε γκρεμίζονται για νάρθουν άλλοι καλύτεροι, αλλά γιατί πια αυτοί πάληωσαν, τρίφτηκαν, απόμειναν στημένες λεμονόκουπες. Μ' ένα λόγο δε θαυματουργούν πια».

«...Πιστεύοντας πως μια κοινωνική αλλαγή μπορεί να φέρει τη σωτηρία σε όλους παραδινόμουν στην ουτοπιστικώτερη χίμαιρα απ' όσες είχε ο άνθρωπος...».

«...Όλες οι Θρησκείες αυτόν τον προορισμό έχουν... Να μας μεθάνε. Και μόνο διαφέρουν στο είδος του αφιονιού που μας ποτίζουν, και που κι' αυτό πάλι, είναι εκείνο που χρειάζεται η τρεχούμενη στιγμή της ιστορίας. Άλλοτε το αφιόνι ήταν ο παράδεισος μετά θάνατο, σήμερα είναι ο παράδεισος σ' αυτήν εδώ τη ζωή με την κοινωνική επανάσταση. Μονάχα το ζήτημα είναι να μπορεί κανείς να μεθάει. Αλλά βλέπεις δεν μπορούν όλοι. Κι' είναι χωρίς άλλο οι πιο αξιολύπητοι αυτοί. Ω, να μπορείς να μεθάς... Τι ανεχτίμητο χάρισμα!»

«Δεν έρχομαι γιατί θα ξαναφύγω! Τι κρύο... Τι θάνατος μέσα σ' αυτή τη φράση».

«...Άλλο όνειρο κι' άλλο πραγματικότητα... υπάρχουν πραγματικότητες , που το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τις υπομένεις αν σου είναι αδύνατο να τις αποφύγεις».

«Γεια σου ψιλικατζή, πούρθες να τα βάλεις με μένα το σκουλήκι. Γίνηκες ένα με το δανειστή μου και με ξεκληρίσατε μπαγάσηδες! Το ρημάδι μου το γκρεμίσατε συθέμελο. Το μαγαζάκι ο δανειστής, τη φαμίλια ο Θεός... παντοδύναμοι σου λέει ο άλλος... Ο Θεός και ο Παράς!»

«Σκέφτηκα πόσο μοιάζομε εμείς οι άνθρωποι μ' όλα τούτα τ' άστρα... Όπως αυτά, έτσι κι' εμείς μοιάζομε να βρισκόμαστε κοντά-κοντά ο ένας με τον άλλο, κι' όμως απαράλλαχτα όπως τ' αστέρια, μας χωρίζουν αμέτρητες αποστάσεις».

«...Πώς αλλάζει έτσι εύκολα η ψυχή του ανθρώπου. Σαν τα σύννεφα. Αλλάζουν σχήμα από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Δεν τα προκάνεις».

«Αυτό θα πει πρόοδος. Να χαλιέται ό,τι 'ναι παλιό».

«Στην κοινωνία ο άνθρωπος χάνει πολλές απ' τις αγαθές του ιδιότητες. Τις αγαθότερες ιδιότητές του. Δεν ακολουθεί, όπως θάπρεπε, τις παρορμήσεις της καρδιάς του, που δε λαθεύουν ποτέ».

«...Η ζωή είναι βολική και καλοπροαίρετη, αφού μας αφήνει να νικούμε, φτάνει να θέλομε, ακόμα και τα πιο δύσκολα κι' αξεπέραστα».

«Τι θλιβερό ν' αρχίσεις να ζεις όταν το ένα σου πόδι είναι στο λάκκο...».