Όψεις

Πρόσωπα, Συναισθήματα και Καταστάσεις

Ήρθες πάλι, με κείνη
τη μελαγχολική γλυκύτητα
στο πρόσωπο, με κείνο
το φως το γλυκό
μέσα στα μάτια.

Δυο μαραζωμένα τριαντάφυλλα
είναι τα χέρια σου,
ενα πληγωμένο πουλί
κουρνιάζει στο στήθος σου,
η καρδιά σου.

===================================

Δεν μπορώ να μιλήσω
για δυο στιγμές που με πλήγωσαν,
δεν μπορώ να πω για κάτι
που με πόνεσε τόσο πολύ.

Θα φύγεις πάλι αύριο
με κάποιο απογευματινό λεωφορείο
της γραμμής Αθήνα - Πάτρα,
Αθήνα, σ' αποχαιρετώ και πάλι.

Πρόσωπα και στις δύο πόλεις,
πρόσωπα που τ' αγαπώ
και θέλω να `μαι κοντά τους,
μοιρασμένη μου καρδιά, Αθήνα - Πάτρα.

Θα βρω κι εγώ το μικρό μου καταφύγιο,
θα το βρω...
φλεβαριανές μελαγχολίες με τυλίγουνε
και πάλι, και πάλι, και πάλι.

ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ

Μια πόλη μεσ' τον ήλιο,
παράθυρο του ουρανού,
στην ομορφιά του φεγγαριού,
στη γλύκα του μικρού Μαγιού,
στ' αντίκρυσμα του λιμανιού
και στη χαρά του τωρινού.

====================================

Ο ήλιος πέφτει στο γιαλό,
βαρύ μαργαριτάρι,
τα ουράνια κοκκινίζουνε,
ομορφιά και χάρη.

Κι όμως μια λύπη παγερή
κρατάει δέσμια την ψυχή μας,
σκλαβώνονται τα όνειρά μας
και φυλακίζεται η καρδιά μας.

Κι όμως, εξάνοιξε ο καιρός,
γαλήνεψεν η πλάση,
ο ουρανός είν' γαλανός
και μάγεμα τα δάση.

Ποια να `ναι τάχα η ταραχή,
ο φόβος κι η μελαγχολία,
ποια να `ναι η λύπη η παγερή,
η ερημιά κι η αγωνία;

Πάντα θα φοβόμαστε το μέλλον;

==========================================

Παλιές μου αγάπες,
ήρθατε και πάλι σήμερα
χτυπώντας μου
την πόρτα της θύμησης,
σαν οπτασίες ξεκομμένες
απ’ το παρελθόν,
σαν ταξιδιάρικα πουλιά
που `χασαν το δρόμο τους,
σαν την αλήθεια
που χτυπά αδυσώπητα
κάθε καρδιά.
Τι να πρωτοθυμηθείς
βλέποντας τα ζαφειρένια
δάκρυα της βροχής,
ακούγοντας τον τριγμό
των δένδρων όταν
η μάνιτα του αέρα
πέφτει καταπάνω τους!
Να θυμηθείς εκείνα
τα όμορφα,
μαγεμένα μάτια,
εκείνη την τραγική
και γλυκιά φυσιογνωμία,
εκείνη την πίκρα που `σβησε
μ’ ένα μπουκάλι ακουαφόρτε
και μ’ ένα μικρό σουγιά;
Τι να πρωτοθυμηθείς, λοιπόν!
Τα όνειρα που κάναμε τότε
σβηστήκαν μες στις πικροδάφνες.
Το τοπίο γίνεται ολοένα
και πιο σκληρό
καθώς ο ήλιος γέρνει
στη δύση του
πίσω απ’ τ’ άγρια δένδρα
και τις ελιές
πίσω απ’ τις πικρές
και βαριές σκέψεις μας.
Ένα μικρό νεκροταφείο
είναι το μυαλό μας,
ένα νεκροταφείο παλιών,
αγαπημένων προσώπων
που τα έβλεπες
κάθε μέρα
αλλά τώρα νομίζεις
πως τα είδες μόνο,
μόνο μια στιγμή.
Έρημοι οι κάβοι,
έρημοι οι γιαλοί
κι οι γλάροι,
αυτά τα περίεργα πουλιά
να πετούν πάνω απ’ όλα,
πάνω από σκέψεις,
πάνω από θύμησες,
πάνω από λαχτάρες.
Βαριά η σκιά
του φεγγαρόφωτος
να σου θυμίζει
αυτούς που αγαπάς
μα δε θα ξαναδείς,
αυτούς που καρτεράς
μα δε θα ξαναρθούνε.
Ο παράδεισος ήταν μακριά.
Ακουαφόρτε, σουγιάς, γκρέμισμα?
λύτρωση, χαρά, ευτυχία;
Πόσο πόνο κρύβει
αυτή η ζωή!
Πόση πίκρα
και πόσο σπαραγμό!
Κι όμως θα μπορούσε
να σωθεί.
Υπάρχει πάντα
μια βουβή ελπίδα
πριν από κάθε τέλος.
Υπάρχει μια λάμψη
εκεί στο αρχιπέλαγος
εκεί που η ματιά
χάνεται στον ορίζοντα
χωρίς να πιάνει
ούτε όρη, ούτε ξηρά,
εκεί που τα όνειρα
βαφτίζονται με πόθο
και στ’ άγγιγμά τους
ριγά η ψυχή.
Εκεί, πίσω απ’ τα κύματα
υπάρχει η ελπίδα,
εκεί κι εδώ τώρα
ξαναγεννιέται η ζωή
πιο όμορφη, πιο γλυκιά,
πιο χαρωπή.
Κάτω απ’ τ’ ασημένιο
φως του φεγγαρόφωτος
δε ριγάς πια από θλίψη.
Το φεγγάρι νωθρό
και κουρασμένο
ρίχνει το φως του
στο θαλασσινό νερό.
Κι εσύ ριγάς από την ελπίδα,
απ’ τη χαρά της ζωής.
Η ζωή ειν’ ωραία,
μην την παίρνετε στραβά,
μη βλέπετε μόνο
τις πικρές της στιγμές,
τις λύπες και τα βάσανα.
Αγωνιστείτε για μια
καινούργια αρχή,
για έναν άλλο κόσμο,
για μια καινούργια ζήση.
Η ελπίδα υπάρχει παντού.
Μην κάνετε πως δε τη βλέπετε
μην την παραμελείτε.
Τα όνειρα είναι όμορφα
μα πρέπει να παλέψεις γι’ αυτά.
Τίποτα δε φτιάχνεται μόνο του
άμα εσύ δεν προσπαθήσεις,
άμα εσύ δεν τολμήσεις,
άμα εσύ δεν καταφέρεις
να νικήσεις.
Τα όνειρα δε σβήνονται
άμα εσύ δεν τα σβήσεις.
Η ζωή δεν είναι κόλαση
ούτε παράδεισος.
Έχει πίκρες, βάσανα
και δυσκολίες.
Έχει εμπόδια
που σου φαίνονται
απροσπέλαστα, κι όμως
πρέπει να τα περάσεις.
Μην αφήνεις τους βοριάδες
που σε χτυπούν καταπρόσωπο
να σε κουράζουν
και να σ’ αφήνουν
στη μέση του δρόμου.
Φτιάξε έναν καλύτερο κόσμο.
Πλάσ’ τον με το νου,
την ψυχή, τη θέληση
και την καρδιά σου.
Το μέλλον είναι στα χέρια σου.
Πιάσ’ το και πλάσ’ το.
Το αύριο σου ανήκει.
Μπορείς να νικήσεις
και να προχωρήσεις.
Σήκωσε τα ερείπια
και φτιάξε τη ζωή.
Το αύριο σου ανήκει.