ΕΓΚΑΥΣΤΙΚΗ

Αυτή η πίκρα
χώνεψε με τον καιρό, μητέρα,
κι η αιθάλη - πόα σκοτεινή -
ερήμωσε το σιωπηλό μου στήθος.
Με την παλίρροια της μνήμης -
νόημα μακρινό -
η αδιόρατη θλίψη σου,
η αινιγματική σου σιωπή
στ' αρχαίο κακό,
η εγκαρτέρηση.
Τόσο ξένα στα παιδικά μου σύνορα...
Τώρα εγώ, η σπάταλη των δακρύων,
με φύλλωμα χειμερινό στις αφές των εποχών -
στο μαστίγιο της βροχής
και στου ήλιου το κάμμα -
ορθή υπάρχω μητέρα...
Με το ρίγος όλου του χρόνου,
απ' την κορφή ως τη ρίζα μου,
μετρώ ημέρες,
αιώνες αντοχής.