Το φως κατέβαινε, απορροφημένο στα δικά του:
τόσα που είχε να προλάβει, τόσες υποχρεώσεις φωτοβόλες!
Aστρα, ανατολές, αχτίδες, αναστάσεις...
Μέχρι και τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια,
είχαν φορτώσει στο κεφάλι του.
Κι όπως συλλογισμένο έτρεχε - μέσα στης σκέψης τη φωτοβοή,
σκόνταψε πάνω στο σκοτάδι
και κατρακύλησε στο έρεβος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου