Μάταια πάσχιζες μάγε ονειροπόλε
Τη νεκρή των παραισθήσεων φύση να διαβείς
Δε ζωντανεύουν τα σχήματα από στάχτη
Ας μοιάζουνε με δέντρα γεμάτα με πουλιά
Είναι αντίλαλοι που άργησαν του χρόνου
Απάτη των αισθήσεων στο λιοπύρι που εξατμίζεται
Λίγο να φυσήξει όλα θα γίνουν σκόνη
Μια στοιχειωμένη θύελλα θα φύγει από τη γη
Μάταια κάθησες στον ίσκιο αυτού του δέντρου
Στάχτινη πέτρα μίλαγε λαλιά των φαντασμάτων
Πάρε το σκήπτρο σου ξανά για να βαδίσεις
Εχει περβόλια και κήπους που γελούν
Με πεταλούδες και μέλισσες αγάπης
Εχει τους ψάλτες του έρωτα πουλιά
Λίγο απέχει απ' το κάλεσμα η ζωή
Εχεις μονάχα μια ψυχή ν' ακολουθήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου