«Εννιά χρόνια κυλάς στο αίμα μου κι ας λείπεις
γιατί μια φορά μίλησα με το φεγγάρι
μια φορά ήρθε η άνοιξη σαν
ήμουν δεκάξι χρόνων»
...
«Πώς μπόρεσες και μ' άφησες παιδί μου;
κι όμως με διαβεβαίωνες
για την αγάπη σου σαράντα οχτώ χρόνια.
Από τα μαλλιά σου έπαιρνα φως.
Τώρα πώς να ζήσω χωρίς μάτια γιε μου;»
Νίκη Γαρίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου