Τελευταία κατοικία

Δε θα πεθάνω σ' αυτό το σπίτι
την πόρτα δε θα χρειαστεί να σπάσετε
για να με βρείτε πεσμένο στο λουτρό
ή δίπλα στο τηλέφωνο, με τη φωνή παγιδευμένη
μες στον αέρα που τελειώνει

από εδώ περαστικός σαν το χιονιά
προσωρινός όσο κι ο ίσκιος της λεύκας
αδιάφορος όπως κι ο άραβας γείτονας
που κουδουνίζει στη σκάλα τα κλειδιά του.


Δε θα πεθάνω σ' αυτή την κάμαρη
δε θα σας φέρει ως την εξώπορτα
η μυρωδιά της σήψης.

Όπου κι αν πάω, όπου κι αν σταθώ
στο σπίτι που έχτισες στην άμμο κατοικώ

την άνοιξη κλαδεύω τα δέντρα του
το φθινόπωρο τη στέγη του επισκευάζω
στην πρώτη του μορφή ανέπαφο το διατηρώ
όταν υποχωρήσουν οι τοίχοι στο νερό


ας γίνει ο υγρός μου τάφος.