Παράπονο σκοτωμένου μακεδόνα στρατιώτη στην Κρήτη

Στις πράσινες κοιλάδες του Καλόκαστρου
που σαλεύουν ρείκια παπαρούνες καλαμιές
αγελαδάρης ήμουν μια παλιοζωή θα πεις
πότε νηστικός πότε ξαγρυπνισμένος
μα είχα το κυνήγι το ψάρεμα
ήταν και οι κοπέλες με το γλέντι τους.

Τώρα σ' αυτό το μέρος κι από πάνω μου
ερείπια κ' ερείπια
και του Βαθύλακκου οι λεμονιές
καψαλισμένες απ' τον πόλεμο.

Σύννεφα παν και σύννεφα έρχονται
οι μέρες συνάζονται αδιάκοπα μια μια
η θάλασσα πότε χαρούμενη πότε λυπημένη.
Κ' εκεί στα μέρη του Βορρά η γριά μητέρα μου
σήμερα κι αύριο και μεθαύριο
σαν χτες και σαν προχτές
θε' να μου γράφει ώρες δακρυσμένη γράμματα
εκείνα τ' ανορθόγραφα θαυμάσια γράμματα
που παίρνει κανείς απ' την πατρίδα του
μα εγώ ποτέ δε θα τα πάρω ποτέ
για να μάθω αν η μοδίστρα η Ελένη
αρραβωνιάστηκε ή με περιμένει ακόμα.