Τόσo παράξενα φεγγάρια
τόσο μεγάλη η προσμονή
τόσο που μες στα δυο της χέρια
χωρέσανε όλα τα αστέρια
και του κορμιού μου οι σπαραγμοί
τόσο που η θλίψη έχει τόπο
και το άπειρο έχει χαθεί
τόσο που ζώντας με ένα χάδι
μια τρυφερή αναβολή
σε κάθε ασήμαντό μου βράδυ
σε κάθε ανώφελη κραυγή
αχ! νιώθω παράφορα και λιώνω
του ανθρώπου τον αιώνιο πόνο
μέσα στα ψεύτικα φεγγάρια
μες στην νεκρή του προσμονή
τόσο που η θλίψη έχει πια τόπο
και το άπειρο έχει χαθεί.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου