Σούνιο

Το πέλαγος χανόταν
μακριά πιο πίσω
κι από τις ανυπόστατες υποψίες
πιο μακριά
κι από τους αυτόχθονες φόβους

Όσο άντεχε το μάτι του
κρεμόταν το πελαγίσιο
μπλε της αυτάρκειας
κι ερχόταν σιγά – σιγά
κι έμπαινε μέσα του
από τ’ απότομα ακρωτήρια των δαχτύλων
από τις λεπτές μεμβράνες της επιθυμίας
ακόμα κι από τους στεγανούς βολβούς των οφθαλμών του

απομεσήμερο
ο ουρανός με το πέλαγο
ενώνονταν με μια γραμμή χαμόγελο
τόσο μπλε κι ούτε μια σταγόνα
για την αιώνια δίψα του