Ήταν τα χρόνια

"Ήταν τα χρόνια, παράξενα/ δεν ήταν οι μέρες, που άλλαζαν/ ήταν το χρώμα του ουρανού/ αλλού μαύριζε, αλλού το γκρίζο μοιράζονταν/ είχαμε χάσει κάθε τι γαλάζιο/ ακόμα και οι συγκυρίες/ ανέμους φέρναν και καταιγίδες/ όχι, απελπισία δεν είχαμε/ συνηθίσαμε, με τον καιρό/ στο γκρίζο και το μαύρο/ κι εμείς και τα παιδιά μας/ λες και ο κόσμος μας γεννήθηκε/ σε έτη ασπρόμαυρα/ τίποτα δεν άλλαζε, τις συνθήκες/ είχαν δεθεί σε ένα πρόγραμμα/ θεός και λογική, τα ίδια λέγαν/ μέσα στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα/ μόνο μακριά ακούγονταν, που και που/ ο ήχος μιας σφαίρας/ μας έδειχνε ότι κάποιος έφυγε/ σε λάθος δρόμο ή κάτι ανακάλυψε/ όμως κράτησε λίγο, ελάχιστο/ όσο χρειάζονταν μια δυνατή εισπνοή/ από ένα παράδεισο, ξένο παράδεισο/ και μετά χάθηκε, οριστικά/ έτσι το επέβαλαν, να χάνεται ότι κερδίζεται/ στα πλαίσια, της λεπτής ισορροπίας/ η νιότη έδενε αρμονικά, με τα γηρατειά/ σαν ένα ρολόι που όλο γύριζε/ σταθερά, μέχρι να χαλάσει/ και να πεταχτεί στα άχρηστα/ μόνη λεηλασία, ένας επίλογος βαρετός/ όπως στο ξεκίνημα, μιας πορείας/ άλλωστε όλοι πια το ξέραμε/ Ήταν τα χρόνια, παράξενα."