Α ν ε μ ώ ν ε ς

Κάτω, χαρούλες, κι όλο φως οι μυγδαλιές
τρελό χορό μέσα στους δρόμους αρχινίσαν
κι εδώ στους λόγους ανεμώνες αγκαλιές
μια πρώιμη άνοιξη, χιλιόχρωμη σκορπίσαν..

Μια πρώιμη άνοιξη!...Πώς φεύγουν οι καιροί...
Ήταν και τότε όπως και σήμερα ο λόφος
κι εσύ παιδούλα σαν αγάπη τρυφερή
μάζευες λούλουδα στο δειλινό χρυσόφως.


Σ' αναθυμούμαι όπως ερχόσουν ντροπαλά
με το μικρό μπουκέτο σου γλυκιά και μόνη
κι εστάθης δίπλα μου και μου 'δωσες δειλά
μιαν ανεμώνη.