Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, 1940

Ο σταθμός σε κάποιαν άκρη, επλημμύρισε από δάκρυ

κάποιας μάνας για το γιο της,

για τον πόλεμο τον στέλνει, η πατρίδα τής τον παίρνει,

είναι πλέον στρατιώτης.

 Μακριά σε άλλη χώρα κι άλλη μάνα ζει την μπόρα,
είναι η μάνα του εχθρού του,
ξεκινάει το παιδί της κι είναι ίδια η ευχή της,
η ευχή του γυρισμού του.

 Σε ένα θρόνο καβαλάρης, μες στα μαύρα του ο Άρης,
χαίρεται για τον καημό τους,
είχε χρόνια να μεθύσει και τη δίψα του να σβήσει
απ’ το δάκρυ των ματιών τους.

Χρόνια πέρασαν και μέρες και χιλιάδες τόσες σφαίρες

με λεβέντες μετρηθήκαν,

στους σταθμούς μετρούν τα τρένα, κάτι μάτια βουρκωμένα

που ζητούν όσους δεν ήρθαν.

Δημήτρης Απ. Ρήτας
Φιλόλογος-συγγραφέας-στιχουργός