Χωρίς τέλος

Ψυχρά σαν σκέπτομαι
βλέπω την υπεροψία της σφαγής
και το πόδι του γάτου
αγκίστρι στην άσπρη μου
πλάτη

Νομίζω πως τα ρολόγια
λένε ψέματα
και πως αυτή η μόνιμη
κατεύθυνση του δείχτη
κρύβει το χασμουρητό
του χρόνου

Παρ’ όλα αυτά
ρίχνω την καρδιά μου
στ’ αζήτητα

Στρίβω το λαρύγγι της πόρτας
για να μη μας προδώσει
Κόκκινοι κάκτοι
οι σύντροφοι της μοναξιάς μας

Θυμάστε που σας έλεγα
για τη νυχτερινή παράσταση;
Το ακροατήριο πυκνό κι αργόσυρτο
σχημάτιζε κύκλους βραχνούς
με την ανάσα του

Είναι η εκδίκησή του
μάλλινη πεταλούδα
θρονιασμένη στη μιλιά μας…

Το βράδυ χθες
ήταν γεμάτο πατζούρια
και σφαλισμένα μάτια
Μονάχα το σχήμα της φθίσης
μας ξέφυγε…