Τὸ ὄνειρο τοῦ ποιητῆ

Ἀπόψε ἀντάμωσα τυχαία τὸν χρόνο
διαβάτης, στὸν τελευταῖο δικό μας τὸ δρόμο
ἀντικρύζοντας τὸ δεντρὶ
ποὺ τὰ δικά σου χρόνια θυμίζει,
ἡ ἴδια αὐτή του χρυσοκίτρινη φυλλωσιὰ
μοῦ ῾φερε στὴ μνήμη τὴ δική σου ῾μορφιά
καθώς, ἐγὼ μαζὶ κι ἐσύ, στὸ δειλινὸ τ᾿ ἁπαλὸ
καρτερούσαμε τ᾿ ἀστέρια ψηλὰ στὸν οὐρανό,
τ᾿ ὄνομά σου στὴ λάμψη τους νὰ γράψω
καὶ στοῦ ὀνείρου μου βαθιὰ τὴν ψυχὴ νὰ τὸ κρύψω.

-2-

Ἐὰν κάποτε τὸ χαμόγελό σου
ἔρθει νὰ δροσίσει
τριανταφυλλένια ἀνοιξιάτικη
ὀσμὴ στὸ πέρασμά του
ἀρχὴ
τῶν παγωμένων
τοῦ ὁρίζοντα ὀνείρων.
Μὰ μὴ σταθεῖς
συννεφιασμένα φοβισμένο πρωινὸ καρτερικὸ
δειλὰ-δειλὰ
μὰ ἄνοιξε βοτάνων σου τὰ ἄνθη
σκόρπισε τὴ θέρμη
ὀνείρων μυστικὴ πνοὴ
στοῦ κόσμου ἀπάνω τὶς πληγὲς
καὶ φύγε ἄχλη πόνου, σκοτεινιὰ
ἀπ᾿ τ᾿ ὄμορφο ἐλεύθερο βλαστάρι.