Ἀποστολὴ τρίτη

Ὑπῆρχε μία συμφωνία ἀκαθόριστων γεγονότων
πίσω ἀπὸ τὸ μοναχικὸ παράθυρο

Στὴν μετεμψύχωση τῆς ἀπόλυτης μετουσίας ἀναζητήσαμε τὸ μέλλον, κι ἂς ἐμάκρυνε αὐτὸ στὸ ξημέρωμα
τῆς νέας ἡμέρας ποὺ τὸ φῶς τῆς ἦταν μιὰ διάχυτη ἀνάγκη γιὰ τὴν διαδοχὴ πολλῶν μετενσαρκώσεων στὸν
διάκοσμο τῆς μίας ψυχῆς. Ἡ προσφορὰ ἀνεκτίμητη ὁδηγούμενη ἀπὸ τὴν λάμψη τῆς ἀρτιότερης ἄγνοιας,
στὴν ἀπόλυτη μετουσία, ὅταν ἡ κοινὴ πορεία ξεπροβάλει στὴν ἄρση τῆς ἀμνησίας.
Στὶς ἐπαγρυπνήσεις ποὺ πληροῦν τὴν ἀρτιότερη ἄγνοια ἂς βαφτίσουμε τὴν ἔννοια μὲ τὴν ἁρμόδια σύνεση
στὸ δικό της ἀποκλειστικὸ σῶμα, κι ἂς τὴν γυμνάσουμε στὴν ἀπόκτηση τοῦ παραστήματος ποὺ μὲ συνέπεια
θὰ ὑπηρετήσει τὸν γεννήτορα τῆς τρεφώμενη ἀπὸ τὸ αἷμα του.
Καὶ τὰ σκῆπτρα τῆς διδαχῆς της ἂς εἶναι ἡ λιτότητα τοῦ φυσικοῦ της προορισμοῦ.