Ἀποστολὴ ἕκτη

Στόχος: Οἱ τῆς σιωπῆς κώδικες

Ἐξασφαλισμένοι στὰ ἰδανικὰ ποὺ ματώνουν τὴν καρδιά, στῆς ἀφανέρωτης χαρᾶς τὶς παρηγοριές, παρὼν
πάντοτε στὶς νυχτιὲς ποὺ ποθοῦν τὴν ἡμέρα, ὅπως ὁ ἔρωτας τὴν δική του φιλοξενία ποθεῖ στὴν ἔξοδο
τοῦ ἑαυτοῦ καὶ στὴν διαύγεια τῶν οὐρανῶν τοῦ τὴν ἀποφυγὴ τῆς πλέον ὕπουλης βαρβαρότητας.
Ντύσαμε τὸ σῶμα τῆς θλίψης, τοῦ πολιτισμοῦ, γιὰ νὰ κρύψουμε τὴν κακότροπη μορφή της, γιὰ νὰ
περιορίσουμε τάχα, τὴν δυσωδία τῆς ἐκλεπτυκότερης τῶν θηριωδιῶν. Ἄχ! οἱ ἄμοιροι!
Πῶς παγιδευτήκαμε σὰν τὰ πουλάκια στῶν ἀναγκῶν τῆς αὐτοπεποίθησης πηχτοὺς ἴσκιους!
Καὶ τὸ φωτεινότερο τῶν ἀστέρων; Ἡ κατάργηση τοῦ ἑαυτοῦ καὶ ἡ μεταμόρφωσή του σὲ σύμπαν;
Τὴν ἀσφαλίσαμε κι αὐτήν. Τὴν σιγουρέψαμε στὴν εὕρεση ἑνὸς ἐξωγήινου πολιτισμοῦ ἀμελώντας
ὅμως οἱ δύστυχοι, τὶς εὐθύνες νὰ σηκώσουμε καὶ τοὺς δικούς του πόνους.
Μόνιμα τυφλωμένοι ἀπὸ τὶς λάμψεις τῶν πλούσιων κληρονομιῶν μας ρίξαμε στὸν ποταμὸ τῆς λήθης
γιὰ τοὺς ἑπόμενους τὶς ψυχὲς αἰώνων ποὺ μέσα μᾶς θέλησαν τὴν λύτρωση. Μεγεθυντὲς τῆς δυστυχίας
μυοῦμε σταθερὰ τὶς νεότερες γενιὲς στὶς ἀτραποὺς ἐκλέπτυνσης τῆς χαρακτηριστικῆς μας βαρβαρότητας.
Στὴν ἀπρόσωπη ὑψηλὴ ἀνθρώπινη θηριότητα. Ὄχι στὴν ἐξευγένιση τοῦ προσώπου, μὰ στὴν κατάκτηση
περισσότερων ἐδαφῶν τῆς ἀνθρώπινης ἀπρόσωπης διάστασης.

Τῷ καιρῶ ἐκείνω ὅτε ἐσταύρωσαν τὸν Ἰησοῦν
ἔλαβον τὰ ἱμάτια αὐτοῦ καὶ ἐποίησαν τέσσαρα μέρη,
ἑκάστῳ στρατιώτῃ μέρος, καὶ τὸν χιτώνα·
ἦν δὲ ὁ χιτὼν ἄρραφος, ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντὸς δι᾿ ὅλου.

Κύριε! Πὼς τὸν ἀντέχεις τόσο πόνο!