1.Σε πέντε μαύρες θάλασσες (στίχοι Ηλία Κατσούλη)
2. Στη Σέριφο ήσουν πουλί (στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος)
3. Πες μου αυτά που αγαπάς(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
4. Καράβια είμαστε(στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος)
5. Η εσάρπα (στίχοι: Λίτσα Μπεσκάκη)
6. Μη με ξυπνάς που σ΄αγαπώ(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
7. άσπρο καϊκι στη Νέα Πέραμο (Παντελής Θαλασσινός)
8. Νέα Λιόσια(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
9. Νερένια (στίχοι Ηλία Κατσούλη)
10. Αναθεμά σε (Παντελής Θαλασσινός)
11. Τη μέρα που ερωτεύτηκε ο ήλιο (στίχοι Βαγγέλη Βελώνια )
12. Ένα κρυμμένο "αχ"(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
σε πέντε μαύρες θάλασσες
Θα ψάξω δρόμο τυχερό
μέσα από συμπληγάδες
και στην καρδιά σου με φτερό
θα γράψω δυο αράδες
Κι αν η καρδιά σου μ' αρνηθεί
δε θα με δεις να κλάψω
θα πάρω κόκκινο βαθύ
το δάκρυ μου να βάψω
Σε πέντε μαύρες θάλασσες
θα μπω να κολυμπήσω
αφού δε βρίσκω μια στεριά
για λίγο ν' ακουμπήσω
Θα ψάξω πάνω από γκρεμούς
κι από χαράδρες πάνω
να βρω τους αναστεναγμούς
παρέα να τους κάνω
Κι αν η καρδιά σου μ' αρνηθεί
δε θα με δεις να κλάψω
θα πάρω κόκκινο βαθύ
το δάκρυ μου να βάψω
Σε πέντε μαύρες θάλασσες
θα μπω να κολυμπήσω
αφού δε βρίσκω μια στεριά
για λίγο ν' ακουμπήσω
Στη Σέριφο ήσουν πουλί
Πέντε βαρκάκια στη σειρά το πιο μικρό θα πάρω
να φέρω γύρα τα νησιά Μύκονο Τήνο Πάρο
ΘΑ ψάξω σε ακρογιαλιές σ' Αλόννησο και Σκιάθο
σε πανηγύρια και γιορτές για σένανε να μάθω
Στη Σέριφο ήσουν πουλί
στη Ρόδο ήσουν παγώνι
στη Σαντορίνη άσπρο σκαλί
στην Άνδρο ανεμώνη
Μέσα σ' αλαργινά νερά δελφίνια σ' αρμενίζουν
Μ' όλες τις χάντρες τ' ουρανού γοργόνες σε στολίζουν
Το μάθανε στην Αμοργό στην Ύδρα στο Μαντράκι
πως κάποια μέρα θα χαθώ για σένα βρε μικράκι
Στη Σέριφο ήσουν πουλί
στη Ρόδο ήσουν παγώνι
στη Σαντορίνη άσπρο σκαλί
στην Άνδρο ανεμώνη
Πες μου αυτά που αγαπάς
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό
Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ
Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό
καράβια είμαστε
Παλάτια εμείς θα χτίζουμε στην άμμο
ποιος λογαριάζει κύμα και καιρό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό
Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά
Σκορπάμε τη ζωή ερωτευμένοι
το «σ' αγαπώ» το κάνουμε σκοπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό
Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά (δις)
η εσάρπα
Σ' ένα κλαδί μαγιάτικο
πιάστηκε μια εσάρπα
την είδε το ροδάκινο
και ρόδισε η σάρκα
Σε ποιο λαιμό φτερούγιζε
και το άρωμά του ξέρει
λαβώθηκε ο άνεμος
μ' αόρατο νυστέρι
Λαβωματιά δίχως πληγή
όπως το δέντρο μεσ' τη γη
θέλω να μου χαράξει
Χτύπα με δύναμη καρδιά
σαν την εσάρπα στα κλαδιά
ο κήπος μου ν' αλλάξει
Σ' ένα κλαδί μαγιάτικο
πιάστηκε τ' όνειρό μου
και πέσαν τα ροδάκινα
μπρος στο παράθυρό μου
Λαβωματιά δίχως πληγή
όπως το δέντρο μεσ' τη γη
θέλω να μου χαράξει
Χτύπα με δύναμη καρδιά
σαν την εσάρπα στα κλαδιά
ο κήπος μου ν' αλλάξει
μην με ξυπνάς που σ΄αγαπώ
Πλαγιάσαν τα χεράκια μου
βαθιά να κοιμηθούνε
στο πονεμένο στήθος μου
για να ξεκουραστούνε
Τη νύχτα βγάλανε φτερά
κι ήρθαν να σ' αγκαλιάσουν
στα κατιφένια σου μαλλιά
ήσυχα να φωλιάσουν
Μη με ξυπνάς που σ' αγαπώ
κι έχω τραγούδια να σου πω
Σφαλίσαν τα ματάκια μου
γλυκά να κοιμηθούνε
στον ύπνο όρκο κάνανε
να μη σε θυμηθούνε
Όμως σε είδανε ξανά
κλάψαν στο χωρισμό σου
κι ένα μικρό γαρύφαλλο
άνθιζε στο λαιμό σου
Μη με ξυπνάς που σ' αγαπώ
κι έχω τραγούδια να σου πω
Άσπρο καίκι στην Νέα Πέραμο
Ένα βραδάκι στο λιμανάκι στη Νέα Πέραμο
βυζαντινό ήρθε καραβάκι από την Πέργαμο
με το φεγγάρι χρυσοβαλμένο σε στάμνα πήλινη
κι είχε στην πλώρη του σκαλισμένη γοργόνα ξύλινη
Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου
Άδειασε ψάρια ο καπετάνιος από τ' αμπάρια του
κι έκατσε κι έλεγε για τον κόπο και τα χαμπάρια του
έβαλε κι ήπιε κι από τη στάμνα σε ακροκέραμο
και το τραγούδι του αντηχούσε στη Νέα Πέραμο
Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου
Έγειρ' η στάμνα του και δακρύζει το κεχριμπάρι του
γέμισε η θάλασσα με φωτάκια απ' το φεγγάρι του
ο καπετάνιος αποκοιμήθηκε και ξημέρωσε
τότε τραγούδησε η γοργόνα κι η μέρα μέρωσε
Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου
Νέα Λιόσια
Τη μέρα που σε χώριζα
του κήπου η αρμπαρόριζα
αρώματα σκορπούσε
Μα η ζωή μυστήρια
μετρούσε τα αργύρια
αυτού που σε πουλούσε
Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις
Έτσι είναι τα παλιόπαιδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
κι ύστερα νιώθουν τύψεις
Την ώρα που σε χώριζα
το αίσθημά δεν όριζα
τους όρκους δεν κρατούσα
Κι από μακριά φαινότανε
ο κόσμος να καιγότανε
ότι θα σε πουλούσα
Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις
Έτσι είναι τα παλιόπαιδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
Νερένια
Είχε μια φίλη η μάνα μου ψηλή κυπαρισσένια
απ' τα χωριά της θάλασσας, τη λέγανε Νερένια
μικρά καράβια κένταγε και τα 'ριχνε στο κύμα
μετά καθόταν κι έπιανε του τραγουδιού το νήμα
Θάλασσα μου μολυβένια
έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα.
Είχε μια φίλη η μάνα μου από αφρό κι αρμύρα
που ήξερε και διάβαζε των γυναικών τη μοίρα
καθόταν τ' απογεύματα και μακριά κοιτούσε
παλιούς σκοπούς θυμότανε και σιγοτραγουδούσε
Θάλασσά μου μολυβένια
Έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα
Ανάθεμά σε
Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη
Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια
τη μέρα που ερωτεύτηκε ο ήλιος
Καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει
να φύγει πάνω απ' το βουνό
σε κάποιο μάνταλο σκαλώνει
μες το δικό της το στενό
Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει
Κοιτάζει σ' ένα παραθύρι
που καθρεπτίζει αντικρινά
τη βλέπει πάνω σε γεφύρι
να 'χει τα πόδια της γυμνά
Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει
Καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει
εκείνη μπαίνει στα στενά
και τότε αρχίζει να ματώνει
που δεν τη βλέπει και πονά
Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει
Ένα κρυμμένο αχ
Απ' τα περιβόλια του Βατούμ
στις λαϊκές του αλαλούμ
με διαλεκτή πραμάτεια
Λευκά σεντόνια κι εμπριμέ
να σου σκεπάσω στεναγμέ
τα μαύρα σκούρα μάτια
Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα
Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν
το "αχ" κρυμμένο τ' άφησαν
να 'ρθει να βρει και μένα
Φτηνά μετάξια και λινά
με κεντημένα δειλινά
κι αρχαία παραμύθια
Σαπούνια αρωματικά
και του κορμιού τα γιατρικά
του χρόνου τα ψιμύθια
Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα
Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν
το "αχ" κρυμμένο τ' άφησαν
να 'ρθει να βρει και μένα
Στης λύρας τα τσακίσματα
στου Ευξείνου τ' άγρια κύματα
ψυχή μου φτερουγίζεις
Ποιος ουρανός σε ξέχασε
και ποια πατρίδα σ' έχασε
σε ποιον καημό γυρίζεις
Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα
Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν
το "αχ" κρυμμένο τ' άφησαν
να 'ρθει να βρει και μένα
2. Στη Σέριφο ήσουν πουλί (στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος)
3. Πες μου αυτά που αγαπάς(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
4. Καράβια είμαστε(στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος)
5. Η εσάρπα (στίχοι: Λίτσα Μπεσκάκη)
6. Μη με ξυπνάς που σ΄αγαπώ(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
7. άσπρο καϊκι στη Νέα Πέραμο (Παντελής Θαλασσινός)
8. Νέα Λιόσια(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
9. Νερένια (στίχοι Ηλία Κατσούλη)
10. Αναθεμά σε (Παντελής Θαλασσινός)
11. Τη μέρα που ερωτεύτηκε ο ήλιο (στίχοι Βαγγέλη Βελώνια )
12. Ένα κρυμμένο "αχ"(στίχοι Ηλία Κατσούλη)
σε πέντε μαύρες θάλασσες
Θα ψάξω δρόμο τυχερό
μέσα από συμπληγάδες
και στην καρδιά σου με φτερό
θα γράψω δυο αράδες
Κι αν η καρδιά σου μ' αρνηθεί
δε θα με δεις να κλάψω
θα πάρω κόκκινο βαθύ
το δάκρυ μου να βάψω
Σε πέντε μαύρες θάλασσες
θα μπω να κολυμπήσω
αφού δε βρίσκω μια στεριά
για λίγο ν' ακουμπήσω
Θα ψάξω πάνω από γκρεμούς
κι από χαράδρες πάνω
να βρω τους αναστεναγμούς
παρέα να τους κάνω
Κι αν η καρδιά σου μ' αρνηθεί
δε θα με δεις να κλάψω
θα πάρω κόκκινο βαθύ
το δάκρυ μου να βάψω
Σε πέντε μαύρες θάλασσες
θα μπω να κολυμπήσω
αφού δε βρίσκω μια στεριά
για λίγο ν' ακουμπήσω
Στη Σέριφο ήσουν πουλί
Πέντε βαρκάκια στη σειρά το πιο μικρό θα πάρω
να φέρω γύρα τα νησιά Μύκονο Τήνο Πάρο
ΘΑ ψάξω σε ακρογιαλιές σ' Αλόννησο και Σκιάθο
σε πανηγύρια και γιορτές για σένανε να μάθω
Στη Σέριφο ήσουν πουλί
στη Ρόδο ήσουν παγώνι
στη Σαντορίνη άσπρο σκαλί
στην Άνδρο ανεμώνη
Μέσα σ' αλαργινά νερά δελφίνια σ' αρμενίζουν
Μ' όλες τις χάντρες τ' ουρανού γοργόνες σε στολίζουν
Το μάθανε στην Αμοργό στην Ύδρα στο Μαντράκι
πως κάποια μέρα θα χαθώ για σένα βρε μικράκι
Στη Σέριφο ήσουν πουλί
στη Ρόδο ήσουν παγώνι
στη Σαντορίνη άσπρο σκαλί
στην Άνδρο ανεμώνη
Πες μου αυτά που αγαπάς
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό
Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ
Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό
καράβια είμαστε
Παλάτια εμείς θα χτίζουμε στην άμμο
ποιος λογαριάζει κύμα και καιρό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό
κι αν την καρδιά μας την πατάμε χάμω
εμείς αυτό το λέμε ριζικό
Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά
Σκορπάμε τη ζωή ερωτευμένοι
το «σ' αγαπώ» το κάνουμε σκοπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό
το τραγουδούν της νύχτας οι χαμένοι
και τ' όνειρό τους τραύμα είναι νωπό
Καράβια είμαστε που ρίχνονται στο κύμα
που 'χουν στο αίμα τους αλμύρα και σκουριά
για μας ο θάνατος και το μεγάλο κρίμα
είναι να μένουμε δεμένα στη στεριά (δις)
η εσάρπα
Σ' ένα κλαδί μαγιάτικο
πιάστηκε μια εσάρπα
την είδε το ροδάκινο
και ρόδισε η σάρκα
Σε ποιο λαιμό φτερούγιζε
και το άρωμά του ξέρει
λαβώθηκε ο άνεμος
μ' αόρατο νυστέρι
Λαβωματιά δίχως πληγή
όπως το δέντρο μεσ' τη γη
θέλω να μου χαράξει
Χτύπα με δύναμη καρδιά
σαν την εσάρπα στα κλαδιά
ο κήπος μου ν' αλλάξει
Σ' ένα κλαδί μαγιάτικο
πιάστηκε τ' όνειρό μου
και πέσαν τα ροδάκινα
μπρος στο παράθυρό μου
Λαβωματιά δίχως πληγή
όπως το δέντρο μεσ' τη γη
θέλω να μου χαράξει
Χτύπα με δύναμη καρδιά
σαν την εσάρπα στα κλαδιά
ο κήπος μου ν' αλλάξει
μην με ξυπνάς που σ΄αγαπώ
Πλαγιάσαν τα χεράκια μου
βαθιά να κοιμηθούνε
στο πονεμένο στήθος μου
για να ξεκουραστούνε
Τη νύχτα βγάλανε φτερά
κι ήρθαν να σ' αγκαλιάσουν
στα κατιφένια σου μαλλιά
ήσυχα να φωλιάσουν
Μη με ξυπνάς που σ' αγαπώ
κι έχω τραγούδια να σου πω
Σφαλίσαν τα ματάκια μου
γλυκά να κοιμηθούνε
στον ύπνο όρκο κάνανε
να μη σε θυμηθούνε
Όμως σε είδανε ξανά
κλάψαν στο χωρισμό σου
κι ένα μικρό γαρύφαλλο
άνθιζε στο λαιμό σου
Μη με ξυπνάς που σ' αγαπώ
κι έχω τραγούδια να σου πω
Άσπρο καίκι στην Νέα Πέραμο
Ένα βραδάκι στο λιμανάκι στη Νέα Πέραμο
βυζαντινό ήρθε καραβάκι από την Πέργαμο
με το φεγγάρι χρυσοβαλμένο σε στάμνα πήλινη
κι είχε στην πλώρη του σκαλισμένη γοργόνα ξύλινη
Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου
Άδειασε ψάρια ο καπετάνιος από τ' αμπάρια του
κι έκατσε κι έλεγε για τον κόπο και τα χαμπάρια του
έβαλε κι ήπιε κι από τη στάμνα σε ακροκέραμο
και το τραγούδι του αντηχούσε στη Νέα Πέραμο
Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου
Έγειρ' η στάμνα του και δακρύζει το κεχριμπάρι του
γέμισε η θάλασσα με φωτάκια απ' το φεγγάρι του
ο καπετάνιος αποκοιμήθηκε και ξημέρωσε
τότε τραγούδησε η γοργόνα κι η μέρα μέρωσε
Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου
Νέα Λιόσια
Τη μέρα που σε χώριζα
του κήπου η αρμπαρόριζα
αρώματα σκορπούσε
Μα η ζωή μυστήρια
μετρούσε τα αργύρια
αυτού που σε πουλούσε
Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις
Έτσι είναι τα παλιόπαιδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
κι ύστερα νιώθουν τύψεις
Την ώρα που σε χώριζα
το αίσθημά δεν όριζα
τους όρκους δεν κρατούσα
Κι από μακριά φαινότανε
ο κόσμος να καιγότανε
ότι θα σε πουλούσα
Κάπου στα Νέα Λιόσια
για πεντακόσια γρόσια
σε πρόδωσα κι ας ήξερα
το πόσο θα μου λείψεις
Έτσι είναι τα παλιόπαιδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
πουλιούνται σαν οικόπεδα
Νερένια
Είχε μια φίλη η μάνα μου ψηλή κυπαρισσένια
απ' τα χωριά της θάλασσας, τη λέγανε Νερένια
μικρά καράβια κένταγε και τα 'ριχνε στο κύμα
μετά καθόταν κι έπιανε του τραγουδιού το νήμα
Θάλασσα μου μολυβένια
έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα.
Είχε μια φίλη η μάνα μου από αφρό κι αρμύρα
που ήξερε και διάβαζε των γυναικών τη μοίρα
καθόταν τ' απογεύματα και μακριά κοιτούσε
παλιούς σκοπούς θυμότανε και σιγοτραγουδούσε
Θάλασσά μου μολυβένια
Έχε τα παιδιά μας έννοια
τ' αρμενάκια θάλασσα
θάλασσα παντάνασσα
Ανάθεμά σε
Σ' έχω ώρες ώρες μα το Θεό
τόσο πολλή ανάγκη
που τρέχουν απ' τα μάτια μου
θάλασσες και πελάγη
Στείλε ένα γράμμα μια συλλαβή
αν έχεις το Θεό σου
που κρέμομαι απ' τα χείλη σου
κι είμαι στο έλεός σου
Ανάθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
Κλειδώθηκαν οι σκέψεις μου
μες στου μυαλού τα υπόγεια
αχ πόσα θέλω να σου πω
μα δεν υπάρχουν λόγια
τη μέρα που ερωτεύτηκε ο ήλιος
Καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει
να φύγει πάνω απ' το βουνό
σε κάποιο μάνταλο σκαλώνει
μες το δικό της το στενό
Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει
Κοιτάζει σ' ένα παραθύρι
που καθρεπτίζει αντικρινά
τη βλέπει πάνω σε γεφύρι
να 'χει τα πόδια της γυμνά
Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει
Καθώς ο ήλιος σκαρφαλώνει
εκείνη μπαίνει στα στενά
και τότε αρχίζει να ματώνει
που δεν τη βλέπει και πονά
Και τότε θέλει να γυρίσει
μα δεν μπορεί πρέπει να δύσει
Ένα κρυμμένο αχ
Απ' τα περιβόλια του Βατούμ
στις λαϊκές του αλαλούμ
με διαλεκτή πραμάτεια
Λευκά σεντόνια κι εμπριμέ
να σου σκεπάσω στεναγμέ
τα μαύρα σκούρα μάτια
Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα
Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν
το "αχ" κρυμμένο τ' άφησαν
να 'ρθει να βρει και μένα
Φτηνά μετάξια και λινά
με κεντημένα δειλινά
κι αρχαία παραμύθια
Σαπούνια αρωματικά
και του κορμιού τα γιατρικά
του χρόνου τα ψιμύθια
Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα
Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν
το "αχ" κρυμμένο τ' άφησαν
να 'ρθει να βρει και μένα
Στης λύρας τα τσακίσματα
στου Ευξείνου τ' άγρια κύματα
ψυχή μου φτερουγίζεις
Ποιος ουρανός σε ξέχασε
και ποια πατρίδα σ' έχασε
σε ποιον καημό γυρίζεις
Σε κουταλάκια ξύλινα
και σε πιατάκια πήλινα
φιλιά ζωγραφισμένα
Κι αυτοί που τα ζωγράφισαν
το "αχ" κρυμμένο τ' άφησαν
να 'ρθει να βρει και μένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου