Το ψωμί είναι στο τραπέζι

Με ρώτησες γιατί τάχα γράφω.
Και πάντα στης κουζίνας το τραπέζι.
Δεν ξέρω.
Είναι που τίποτα δεν έμαθα να κάνω.
Αν ήξερα από Μουσική
θα σε ξαναγεννούσανε τα δάχτυλά μου.
Στα ακόρντα σου να σκαλώνω. Άπνοη.
Στα κρεσέντο σου να ιδρώνω. Φορτίσσιμη.

Αν μάθαινα ν' ανακατεύω τα Χρώματα σωστά
θά' φτιαχνα το καινούργιο μαύρο που κουβαλάς.
Το κόκκινο ρόδο του πόθου μου. Το αγκάθι μου.
Το κίτρινο της ζήλιας που με σκάβει.
Κι εκείνα τα λεπτά, αέρινα νήματα
που μ' έχουνε δεμένη
ζεμένη στο κορμί σου. Άρρηκτη.
Μα Τέχνες δε διδάχτηκα.
Κι έτσι ψελλίζω πάνω από χαρτιά.
Ζυμώνω του Αύριο το ψωμί,
κι ως να φουσκώσει, γράφω.
Κι η άσπρη σκόνη πάνω μου είναι αλεύρι.
Όχι όνειρα για μεγαλεία της Τέχνης.
Εγώ ψωμί θα φτιάχνω στο τραπέζι.
Να χορτάσει, έστω, ένα στόμα. Όχι το δικό μου.
Γιατί εγώ έτσι θέλω. Μες στ' αλεύρι, πεινασμένη και να γράφω.



η κυρία που υπογράφει το ποίημα επισημαίνει : http://www.flytoistros.com/modules.php?name=News&new_topic=66

Γεννήθηκα το 1968 στην Γιουγκοσλαβία. Ζω στη μεθόριο και ασχολούμαι με αγροτικές εργασίες και με το νοικοκυριό. Δεν ξέρω αν είμαι Ελληνίδα, ούτε αν θέλω να γίνω ποιήτρια. Έχω και πολλές άλλες απορίες. Με το γράψιμο θέλω να απαντηθούν - ή να τις ξεχάσω. Δεν μπορώ να απαντήσω στο γιατί δημοσιεύω. Ίσως τελικά το αποτέλεσμα της πράξης μου αποκαλύψει το κίνητρο.