Τα Πικροσάββατα: Μουσική Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου

Τραγουδά ο Δημήτρης Μητροπάνος
Τα τραγούδια του δίσκου

1. Τριανταφυλλένια (τσιφτετέλι)
2. Το χατίρι (χασάπικος)( με τη Χάρις Αλεξίου στις δεύτερες φωνές)
3. Η λυπημένη (χασαποσέρβικος)
4. Ταξίμι (καμηλιέρικος)
5. Γιαπί (χασαποσέρβικος)
6. Τα πικροσάββατα (ασίκικος)
7. Το βρακί (ασίκικος)
8. Η βροχή (ζεϊμπέκικος)
9. Τα παιδιά (χασαποσέρβικος)
10. Κουτούκι (ζεϊμπέκικος)
11. Εργένης (καρσιλαμάς)
12. Τα ναύλα (βαλς)
     Γιαπί 
    
    
     Μπήκε το φεγγάρι στο γιαπί
    κι έγειρε για ύπνο στο χαλίκι.
    Τά 'πινε και γίνηκε στουπί
    στο μπακαλικάκι του Τσαλίκη.
    
    Ήρθαν οι εργάτες την αυγή
    γέμισε από μπράτσα το σοκάκι.
    Πήραν το φεγγάρι για παιδί
    τού 'ριξαν στην πλάτη ένα σακάκι.
    
    Και το φεγγαράκι τ' ασημί
    δάκρυσ' απ' αγάπη κι από γλύκα
    κι έγινε το δάκρυ γιασεμί
    όπως η καρδιά μου όταν σε βρήκα.
    
    
    
    
    
    
    Εργένης 
    
    
    Εργένης είναι ο Θεός
    γι' αυτό και κάνει θαύματα
    για πάρτη του ο ουρανός
    κι όλα τα ωραία πράγματα.
    
    Αλλά εγώ ο πονηρός
    δεν ζω χωρίς φουστάνι
    και από Μεγαλέξανδρος
    κατάντησα χαϊβάνι.
    
    Εργένης είναι κι ο Χριστός
    κορόιδο δεν επιάστηκε
    ούτε που ντύθηκε γαμπρός
    ούτε π' αρραβωνιάστηκε.
    
    
    
    
    
    
    η βροχή 
    
    
    Έλιωσε απόψε το φεγγάρι
    κι έγινε ασημιά βροχή
    και στις σκοπιές κάποιοι φαντάροι
    λεν το τραγούδι απ' την αρχή.
    
    Για την Ελένη, την Ελέ
    σαπίζω στο Γεντί Κουλέ.
    
    Οι στάλες πέτρωσαν στο χώμα,
    ασήμι γέμισε η γη.
    Μα οι φαντάροι κλαιν ακόμα
    για τη βαθιά τους την πληγή.
    
    Για την Ελένη, την Ελέ
    σαπίζω στο Γεντί Κουλέ.
    η λυπημένη 
     Τώρα που τα μάτια σου σωπαίνουν
    μπαίνουν τα τραγούδια στο συρτάρι
    κρύβεται στη νύχτα το φεγγάρι
    και τα τριαντάφυλλα θρηνούν
    
    Τώρα που πλαγιάζεις λυπημένη
    βγαίνει ένα παράπονο στις στράτες
    πνίγει τους ανύποπτους διαβάτες
    Και τους κάνει αναίτια να πονούν
    
    Τώρα που 'χεις γίνει κάποιος στίχος
    ήχος μακρινός πικρής φλογέρας
    βάζει τα φτερά του ο αγέρας
    Και το παραθύρι μου χτυπά
    
    Τώρα που η ζωή μας έχει κάνει
    Φτάνει να μου λες, δεν πάει άλλο
    πώς απ' την καρδιά μου να σε βγάλω
    που ΄μαθε από σένα ν' αγαπά
    κουτούκι 
     Άγγελος δραπέτης από τον ουρανό
    μπήκε στο κουτούκι Φωκαίας κι Αχαρνών
    άφησε τα φτερά του στα πέτρινα σκαλιά
    κι άπλωσε στο τραπέζι τα ωραία του μαλλιά
    
    Πια δεν θα γυρίσει ποτέ στον ουρανό
    μείναν τα φτερά του εκεί στην Αχαρνών
    αν τύχει και τον δείτε μιλήστε του γλυκά
    γιατί έχει μαύρα μάτια και μελαγχολικά
    γιατί έχει μαύρα μάτια και μελαγχολικά
    αν τύχει και τον δείτε μιλήστε του γλυκά
    
    Γύρεψε τραγούδια του Ανέστη του Δελλιά
    στο ζεϊμπέκικό του φτερούγιζαν πουλιά
    και στη στερνή τη βόλτα και στη στερνή πενιά
    χάθηκε σαν σκοτάδι μέσα στη σκοτεινιά
    
    Πια δεν θα γυρίσει ποτέ στον ουρανό
    μείναν τα φτερά του εκεί στην Αχαρνών
    αν τύχει και τον δείτε μιλήστε του γλυκά
    γιατί έχει μαύρα μάτια και μελαγχολικά
    γιατί έχει μαύρα μάτια και μελαγχολικά
    αν τύχει και τον δείτε μιλήστε του γλυκά
    τα ναύλα 
     Κόβω δυο άστρα, τα ρίχνω ζάρια
    και όπως πάντα κακή ζαριά
    άσε τα λόγια και το παζάρια
    η αγάπη θέλει παλικαριά
    
    Κόβω δυο άστρα και το φεγγάρι
    να 'χω στα χέρια τον ουρανό
    Αχ, η αγάπη, πάρ'το χαμπάρι
    θέλει κουράγιο και τσαγανό
    
    Κόβω δυο άστρα να τα 'χω ναύλα
    για να γυρίσω στην Κοκκινιά
    Κι όσο για σένα, τελεία και παύλα
    καρδιά σου έχεις την παγωνιά
    
    
    
    
    τα παιδιά
    
    
    Τα παιδιά κάτω στο δρόμο
    γέλασαν τον αστυνόμο
    και τη νύχτα έχουν βάψει
    με του φεγγαριού τη βάψη.
    
    Αστυνόμε, αστυνόμε
    τρέξε τρέξε να προλάβεις
    αστυνόμε, αστυνόμε
    τ' όνειρό μας να συλλάβεις.
    
    Ένα κίτρινο μπαλόνι
    είν' ο ήλιος μες στ' αλώνι
    το τρυπήσανε τ' αγόρια
    και νυχτώνει στ' ανηφόρια.
    
    Τα παιδιά μ' ένα σφουγγάρι
    σβήνουν τώρα το φεγγάρι
    η νυχτιά για να γυρίσει
    να τα τα γλυκονανουρίσει.
    τα πικροσάββατα
     Όλα τα πικροσάββατα
    στο καπηλειό τα πίνανε.
    Κανένα δεν κερνούσανε,
    μόνο του Χάρου δίνανε.
    
    Και κάποιο πικροσάββατο
    μέσα στην παραζάλη του
    τα κρίματά του σκέφτηκε
    κι έσκυψε το κεφάλι του.
    
    Μα τ' άλλα πικροσάββατα
    δεν του το συγχωρήσανε.
    Στο Χάρο τον παράδωσαν
    κι όλες οι στράτες κλείσανε.
    
    
    
    
    
    
    ταξίμι
    
    
    Ταξίμι από μπαγλαμά και η βροχή δυνάμωσε.
    Το παραθύρι θάμπωσε απ' του νοτιά το χνώτο.
    Πιάσανε, λέει, το Μεμά, με τα λαθραία στο ντορβά
    τον πήγανε στο Πρώτο.
    
    Ο φωτογράφος με χωνί μπαγιάτικη «Ακρόπολη»
    και στην παλιά Μητρόπολη ρολόι δίχως ώρα.
    Αχ, των ματιών σου οι ουρανοί, πικρή αγάπη μου ορφανή
    σε ποιον να φέγγουν τώρα;
    
    Μας πήραν τσάμπα τα καπνά κάποιος στην άκρη μίλησε
    και στη γωνιά του γρύλισε βραχνά ο φωνογράφος.
    Τσάμπα μου πήρες την καρδιά μιαν ανεξήγητη βραδιά
    κι είν' η ζωή μου τάφος.
    
    
    
    
    το βρακί
    
    
    
    
    Το μπαλωμένο μου βρακί τρελαίνεται για μουσική.
    Πιάσ' τη φυσαρμόνικά σου να χαρείς τα γονικά σου
    πιάσ' τη φυσαρμόνικά σου κι όλα τα φλουριά δικά σου.
    
    Και τα κουρέλια που φορώ τρελαίνονται για το χορό.
    Παίξε κάτι σαν καντρίλια να μας δουν από τη γρίλια
    να μας δουν από τη γρίλια και να σκάσουν απ' τη ζήλεια.
    
    Και τώρα πού 'μαι όλο χαρά, ε, ρε και νά 'χα ένα παρά
    στο στριφτό να τον γυρίσω και να σε ξανακερδίσω
    στο στριφτό να τον γυρίσω δυο φορές να σ' αγαπήσω.
    
    
    
    
    
    
    
    
    το χατίρι 
    
    
    
    
    Ψυχές μαραγκιασμένες σα σφουγγάρια
    ρουφάνε λίγον ήλιο απ’ το κρασί
    κι αζήτητες σ’ απόμερα πατάρια
    διψάνε για μια στάλα θαλασσί.
    
    Στους τοίχους της ταβέρνας τα καράβια
    που χάραξε ένα χέρι απλοϊκό.
    Γιατί να καταντήσουμε ρημάδια;
    Δεν μάθαμε ποτέ το μυστικό.
    
    Τα δάχτυλα να σφίγγουν το ποτήρι
    παινέματα και λόγια λιγοστά.
    Χριστέ μου, κάνε απόψε ένα χατίρι
    κι οι τελευταίοι νά ’ρθουν πιο μπροστά.
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    
    τριανταφυλλένια 
    
    
    
    
    Τριανταφυλλένια λόγια
    τα δυο χείλη σου σκορπάνε.
    Της καρδιάς μου τα ρολόγια
    κοίταξε πως σταματάνε!
    
    Κυπαρίσσια στο σεργιάνι
    και ροδιές στον καφενέ.
    Είσαι χαμηλό ταβάνι
    για το μπόι μου ουρανέ.
    
    Τριανταφυλλένια λόγια
    τα ματάκια σου μου λένε
    τα παλιά μου μοιρολόγια
    να χορέψουν τώρα θένε.