ΙΙ

Αντιμέτωπος με τη λήθη του στήθους μου
δηλαδή με την αληθοφάνεια της σιωπής.
Ανάμεσα στους νεκρούς νεκροί πολλοί που πρέπει να πεθάνουν
η απουσία δε βοηθάει το σώμα
εντείνει ωστόσο την αδιαλλαξία.

Η προδοσία ενός έρωτα
αναιρεί όχι μόνο τη γραμματική του παρελθόντος
αλλά το ίδιο το παρελθόν.

«Ένα βράδυ ίσως ρόδινο ίσως βροχερό
θ’ ανταλλάξουμε ένα μακρόσυρτο λυγμό
από κείνους που κυοφορούν
όλα τα φωνήεντα του χωρισμού.
Η εικόνα σου ξεθωριάζει.
Δεν μπορώ να πιαστώ από κανένα επιφώνημα της σάρκας μου.
Πενθώ έναν ερωτευμένο που πενθεί
με μια φωνή που χάνεται
με μια φωνή που οφείλει να πεθάνει
για να επωμισθεί το βάρος της απώλειας.
Θανατώνοντας την εικόνα σου εξαγοράζω τη ζωή μου.»

«Έχω τελειώσει μ’ όλα μου τα όνειρα.
Μέσα στο αίμα μου πνίγεται η τελευταία λέξη αυτής της άρνησης.
Ο θάνατος ασφαλώς
όχι όμως στο θρόισμα των φύλλων
ή στην αλληγορία μιας κολοβωμένης ανάστασης
ο θάνατος ανάμεσα στα πόδια σου
τρισχαριτωμένη μου.»