Πένθος

Εμπορεύομαι το θάνατό σου
Κουβεντιάζω για σένα με βουρκωμένα μάτια
στην παραλία
Ενώ κοιτάζω τα πουλιά να πετούν ακόμα
Τους νέους ακόμα να ερωτεύονται
Το βλέμμα μου μετέωρο στον ορίζοντα
Πού πήγαν τα θεμέλια, οι ρίζες, το αίμα
Δίχως εσένα πιο ελαφριά και πιο βαριά η ατμόσφαιρα
Ο κόσμος άδειος και η ψυχή μου ξέχειλη πληθωρικά
Μπορεί παντού να εκταθεί χωρίς τα όρια τα δικά σου
Καπηλεύομαι αυτήν την άκρατη ελευθερία
Μιας δίχως έρμα ύπαρξης
Αυτήν την ακραία έκθεση
Το νέο φάσμα του γυμνού εαυτού μου
Με το στεναγμό, την παρηγοριά, την ανάμνηση
Βρίσκω τις λέξεις του στεναγμού, της παρηγοριάς
Τις ξεστομίζω ακαλλώπιστες, πιστευτές
Αφήνομαι στους κινδύνους της ανάμνησης
Με κάθε μου δάκρυ
Εμπορεύομαι το θάνατό σου

Δέχομαι τα συλλυπητήρια σε μία λύπη ασυντρόφευτη.