Δεβελίκι / Παπαβασιλείου Πασχάλης

Δεβελίκι

Μερικές φορές ξεχασμένες φωνές ακούω
Ουρλιαχτά στριγκλίσματα παιδικών φωνών στον αέρα που δεν φύγανε
Κι  ούτε ο άνεμος δεν εμπόρεσε να σβήσει
Μένουν εκεί ζωντανές
Στο Δεβελίκι το καλοκαιρινό στις ατέλειωτες νύχτες
Με τ’ αγέρι τ’ απαλό να δροσίζει τις ζεστές ξάστερες βραδιές
Κι εμείς ξαπλωμένοι να κοιτάμε του ουρανού τ’ αστέρια
Μα το βράδυ αυτό είναι  πιο σκοτεινό από τ’ άλλα
Δεν υπάρχουν φωνές ούτε άστρα να πέφτουν στη γη
Είμαι εγώ τώρα πια  μοναχός μες στο σκότος των χρόνων