ΩΔΗ ΣΤΗ ΔΕΣΠΟΣΥΝΗ ΒΗΤΑ Δ.

«Μέχρι τα γόνατα στο ακίνητο νερό
σε ποια γλώσσα να αρθρώσω Μη
Αφού από δικό μου σφάλμα βρίσκομαι εδώ».

Το καταλάγιασμα του φόβου αποτελεί τη συνέχεια της ευθείας στο σημείο που συναντά την εφαπτομένη με το μυστήριο. Η λάσπη, δέσποινα του οικείου, είναι υπεύθυνη για τα αδύνατα θεμέλια του κελιού. Το κύτταρο άλλαξε πορεία καθώς γυρνούσαμε στο πατρικό. Δεν ήταν χειμώνας ούτε άνοιξη, πάνω μας έσταζε το πράσινο υγρό-

Σώπασαν όλα. Ακίνητη στο βάλτο αναπνέω άκουω τη μουσική που σ’ ένα μέρος του μυαλού ασφυκτιά. Άφαντη πάψε! Ανάλαβες να ενεχυριάσεις όρνεα μ’ αντάλλαγμα στερεοποιημένη άλμη, ήχο από κροτάλισμα που η άπνοια των αντιθέσεων έφερε ως εδώ.