Μὲ λίγο καστανόχωμα

Θὰ βελτίωνα κυανὲς τῶν μίσχων ἀνατάσεις
μὰ ὅμως τὸ μυαλό μου σὲ κατάρρευση
θλιβερὲς κλωστὲς
κι ἀθρόιστα ξέφτια
- κόσμος πολὺς ἀπόξω περιμένει
κ᾿ ἐγὼ δὲν ἔχω κἂν οὔτε φράση
κι ἂν ἤθελα κάτι: νὰ πάγαινα στὸν ἀνοιχτό μου
τάφο περπατώντας
νὰ πήδαγα μέσα τὴν ὥρα τὴν ἔσχατη
καὶ τὰ φτυάρια στὰ γρήγορα νὰ μὲ κουκούλωναν ἕως
τὴν ἀπώλεια τῆς εἰκόνας μου.