Ὄραμα

Κοιτάω γύρω μου
τὸν κόσμο ποὺ λερώνεται
ἀπὸ τὴν δειλία μου

Ὡς πότε θὰ κρύβομαι
πίσω ἀπὸ φύλλα μὲ χαρτιά;

Στὴν κοινωνία ποὺ ὀνειρεύομαι,
ὁ κυβερνήτης δὲν μιλᾶ
γιὰ τὴν οἰκονομία καὶ τὸ ἔλλειμμα,
ἢ τέλος πάντων,
ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς εἶναι μία παρένθεση.

Τώρα σκέφτηκα:
Δὲν μοῦ φαίνεται χαζὸ
νὰ προσδοκῶ ἕνα ὄνειρο
γιὰ τὴν κοινωνία ποὺ ζῶ.

Κι ὅμως, ἔτσι θὰ σκεφτόμουν κάποτε.

Εἶναι ὡραῖο λοιπὸν νὰ γερνάει κανείς!