Ἐπὶ τῆς πηγῆς Ἀρήνης

Ἔλα μικρὸ ἄνθος τῆς μυρτιᾶς
Ποὺ ἔχεις τὶς ρίζες σου
Μέσα σὲ νερὰ πηγῆς ἀρχέγονης
Κάνε τὰ φωνήεντα νὰ ἠχήσουν
Μέσ᾿ ἀπὸ τὶς σχισμὲς τῶν καλύκων σου.
Νὰ γίνει πάταγος ἀπὸ σχήματα καὶ νοήματα
καὶ μυροβόλος φθόγγος ὁ ἄνεμος.

|

Ἔλα καὶ στόλισε σὰν ὀξεία
Τὴν πιὸ ὄμορφη λέξη μου
Ν᾿ ἀντέξει ὁ ἦχος
Τὴν ἠχὼ τῶν μακρινῶν ἐρώτων.
Νὰ γίνει μίσχος ἡ λέξη
ν᾿ ἀνοίξει στὴν πιὸ κρίσιμη ὥρα.
Τὴν ὥρα τῆς ἐνθύμησης.
Κάνε τὴ μνήμη
Οὐσία κυττάρου
Βάρος χρόνου
Νὰ ἐξορυχθεῖ τὸ χρυσάφι
Ποὺ κρύβω στὴν παλάμη μου.

|

Στάχτες σκέπασαν
Τ᾿ ἀρχαῖα βήματα.
Ἅγιασε τὸ χῶμα
Ἀπὸ τὸν πόνο
Καὶ τὴν προσμονή.
Ἡ σκουριὰ τῆς πέτρας
Πότισε τὰ πεῦκα
Καὶ μοσκοβόλησε
τὸ ρετσίνι.

|

Κεχριμπάρι τῶν δέντρων
Ποὺ βγαίνει
Στάλα-στάλα
Ἀπὸ τὴ σκοτεινὴ μήτρα
Ποὺ λάμπει
Σὰ δάκρυ φεγγαριοῦ
Πάνω στὴ φλούδα
Μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου.

|

Ἀπὸ ἐδῶ,
Καθὼς ἀπὸ κέντρο θόλου
Ἡ ματιά μου κυκλικὴ
Ἀγκαλιάζει τὴ σεμνότητα
Καὶ ἡ ἀφὴ
Σπαράζει
Στὸ ἄγγιγμα τῆς ἱερῆς πέτρας.

|

Ἐδῶ ἐπὶ τῆς Πηγῆς Ἀρήνης
Ὅπου τὰ ὕδατα
             Ἀναβλύζουν
Μεταξὺ χλόης
             Πέτρας
                          Κι ἀσπαλάθων
Καὶ πέφτουν μὲ βουητὸ στὰ ρέματα
Ὅπου ἡ φωνὴ τοῦ νεροῦ ἀκούγεται
Ὡς θαῦμα
Μεσ᾿ ἀπὸ τὴ σιγὴ τῆς νύχτας
Ὥς ποίημα
Στεφάνι ἀπὸ μυρτιὲς καὶ λέξεις
Ποὺ χορεύει πάνω ἀπ᾿ ἀφροὺς καὶ κύματα
Φεύγοντας πρὸς τὴ θάλασσα.