Γράμματα από την Φυλακή του Αλέξανδρου Παναγούλη (Αποσπάσματα)

«… Και πήγαμε στο Μπογιάτι στις φυλακές. Με ρίξανε σ’ ένα κελί χωρίς κρεβάτι, οι τοίχοι βρεγμένοι και πράσινοι από την υγρασία, με χειροπέδες μόνιμα, κήρυξα απεργία πείνας ή μάλλον τη συνέχισα γιατί από την επομένη της δίκης δεν ελάμβανα τροφή … Επέτρεψαν στη μητέρα μου να με επισκεφθεί και μου υποσχέθηκαν βελτίωση των συνθηκών κρατήσεως. Έμεινα όμως δεμένος και ριγμένος στο πάτωμα. Τα χέρια μου είχαν πληγωθεί και πυορροούσαν, το κελί βρομούσε τόσο ώστε και οι σκοποί δεν μπορούσαν να σταθούν έξω από την πόρτα. Μέσα στο κελί υπήρχε μια τρύπα που έπρεπε να πηγαίνω για τις σωματικές μου ανάγκες … »

«… Βρίσκομαι δυο χρόνια τώρα σε αυστηρή απομόνωση. Έχω υποβληθεί σε τρομερά βασανιστήρια. Περιληπτικά αναφέρω: μαστιγώσεις με καλώδια και συρματόσχοινο σε όλο μου το κορμί – χτυπήματα με κλομπς στα πέλματα στων ποδιών, με αποτέλεσμα κάταγμα στο δεξί πέλμα – χτυπήματα με σίδερα στο στήθος και στα πλευρά με αποτέλεσμα κατάγματα σε δυο ή τρία πλευρά – εγκαύματα με τσιγάρο στα χέρια και στα γεννητικά όργανα – πέρασμα στην ουρήθρα μου μιας λεπτής βελόνης από ευαγωγό μέταλλο και θέρμανση του εκτός της ουρήθρας μέρους με αναπτήρα – απόφραξη των αναπνευστικών οδών με τα χέρια τους μέχρι ασφυξίας – λακτίσματα – γρονθοκοπήματα – τράβηγμα των μαλλιών – χτυπήματα του κεφαλιού στους τοίχους και στο πάτωμα – στέρηση ύπνου – βασανιστικές προσπάθειες για βίαιη χορήγηση τροφής από στρατιωτικό γιατρό – μόνιμα χειροδέσμιος … »

«… Απομόνωση. Ιούνιος 1971. Μετά από μια απόπειρα απόδρασης που έκανα στις 2 Ιουνίου. Μου είχανε αφαιρέσει τα πάντα. Δεν είχα ούτε ένα μολύβι ούτε λίγο χαρτί. Ούτε ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Η απομόνωση γινόντανε σκληρότερη. Με αίμα ζωγράφιζα στους τοίχους του τάφου μου την αηδία μου για την Χούντα, την οργή μου και την απόφαση για συνέχιση του αγώνα. Αυτές οι γραμμένες με αίμα λέξεις, ήταν πραγματικά ζωγραφιές που “ομόρφαιναν” το κελί μου. Ήταν μια συντροφιά που όταν την σκότωναν εγώ την ανάσταινα με καινούργιο αίμα. Αυτούς τους στίχους τους πρωτόγραψα με αίμα εκείνες τις μέρες, πάνω σ’ ένα πακέτο τσιγάρων.».