Ενοχή

Τ’ απόγευμα τραβήξαμε κατά το εκκλησάκι
Και μού παιξε ακορντεόν
Ήταν ωραία
Και το λιβάδι ήσυχο
Μες στη λιακάδα
Το πρόσωπό του είχε αγλαϊστεί
Από τον ήλιο και τη μουσική
Και φάνταζε τόσο αγνός που ντράπηκα
Γιατί είχα ακόμα φαντασία και αισθήσεις
Έτσι Θεέ μου σκέφτηκα να γίνονταν
Πριν από την στιγμή εκείνη
Ένα τραγούδι
Να σβήνει αργά – αργά στη φυσαρμόνικα
Σαν μια νεανική αγνότητα
Που φεύγει