ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

  ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ

Tων θεσπέσιων όμηρος

Με κάτι από τη γης οι ουράνιες δυνάμεις

Εγώ στη θέση της Παρθένου θα 'βαζα κληματόφυλλα

Κλωνάρια λέξεων αδημονούν για Μάιο

Διαβάζοντας Αθηνά

ερευνασάτω

Φτάσε να συλλαμβάνεις αισθήσεις

Μεγάλα πιθάρια όπως τα ξέρουμε

Μπορεί να φαίνεται παράξενο
Όπως ο στάχυς μεταβάλλει τη σοφία του

Κι ένα δωμάτιο μ' επένδυση θωπείας

Κοιμήσου καραμέλα μου

Κείνες οι ξαφνικές λιακάδες
Άλλ' ο ήλιος τυγχάνει και αργυραμοιβός

Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός

Σε απόσταση παραμένουν στα κλεφτά υπνάκου
Από παιδιά και μόνον φτιάχνεις Ιεροσόλυμα

Πέριξ, δεξιά κι αριστερά περιστεριών

Με την προϋπόθεση ότι και οι έννοιες έχουν τη δική τους ύλη
Αν αντέξεις να φανείς αντί Ιώβ

Κάποτε πρέπει και να παίρνει ανάσα ο άνεμος

Μην ανησυχείς

Φθόγγοι Πομπηίας υποχθόνιοι

Μες στον βαθύ ουρανό

Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε

Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά

Στις σαρανταεννέα ημέρες του χρόνου

Γενού φυτό τριών γενεών και συνάμα παρθένος

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί

Μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη
Α! να 'χα ένα δικό μου αμπέλι

Τι εύκρατη που γίνεται η σκέψη

Ν' ακούς αγάλματα πέτρινα

Κι όσα η άμυαλη γραφή σου

Κείνο το εν είδει ρόδου δώρο πού δεν έκανα

Πεύκα. Η λαμαρίνα η ασημιά

Στη βρύση του ύπνου

Της λέπρας πρώτο σύμπτωμα

Λυπηρά τα εγκόσμια

Φανού πρίγκιπας

Τα ορθογραφικά λάθη στη γεύση

Καθ' οδόν βρίσκεις τον Οδυσσέα σου
Εξαποθρησκευμένος ο χώρος

Για να τις φθάσει να λάμπουν

Πιο κοντός απ' τη λύπη του ο άνθρωπος
Όμορφα δειλινά με κομμάτια Μυκήνες

Στις Κυκλάδες οι μικρές εκκλησίες

Το πινέλο του ζοφερού

Παρά λίγα σκαλοπάτια

Μην ακούτε τον Armstrong

Οι ιδέες είναι σαν τα φαντάσματα
Η ελευθερία έχει δύο κοφτερές όψεις

OIL SARDINEN!

Εάν υποθέσουμε για μια στιγμή
Εκείνο που μας χρειάζεται
Μες στους πολλούς γάμους των αρωμάτων
Έχει κι ο νους Λιτόχωρο
Κάποτε νιώθω

Από τ' αποτυπώματα του ανέμου
αίνιγμα παρθένον εξ αγριάν γνάθων
Με λίγα σπουργίτια
Για να φτάσεις στον οργασμό
Κάθε τόσο μου στέλνουν
Και καλό και κακό γίνεται
Στα ερείπια συχνάζουν οι μέλισσες
Ύστερα και τα πιο μικρά πουλάρια
Ελεατών ελληνικά

ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΥΚΙΑ ΣΤΗ ΣΚΥΡΟ Ή ΣΤΗ ΣΙΚΙΝΟ
Άμαθος είναι ακόμη

Στον ακάλυπτο χώρο μας στάσιμα τα νερά
Όπως και να το κάνεις
Ελθεδέτε Κύνθια

Κάθε τόσο μου ξανάρχεται μία σύνθεση

Τράβα μόνος σου ο ίδιος
Ως κι ο καημός εάν τον ταξιδεύεις

Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί
Ω δύσβατη, δύσβατη ζωή
Επειδή και η φύσις δίγλωσση μοιάζει να είναι
Ο καλύτερος αγωγός θερμότητας

Των καλόγερων ελάχιστες ελιές

Και δύο βυζαντινής τεχνοτροπίας εικόνες
Ο τρόπος να μετράς σύνολα αστερισμών

Οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα

Να πετύχεις μονόλογο

Σαν ποταμός εξ αίματος εξάδελφος του Ευξείνου

Θα μπορούσε και ο ευγενούς καταγωγής Juan Grís

Αν έφτανε ο άνθρωπος
Κάτι κόκκινο πριν απ' το αίμα
τότε βάλλεται, τότ' επ' αμβρόταν χθον' εραταί

ΣΤΑ ΕΠΕΙΤΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ

Να ταΐζεις την άνοιξη
Αν είσαι γεννημένος για τα τέτοια

Και διαμάντι στα δύο φτάνει να κόψει ένα μαχαίρι

Για τα κακά σημάδια υπάρχουν τα καλά λημέρια

Πήρε τα φύλλα κίτρινα ο αέρας

Μάργαρον ύδωρ
Αν ο ύπνος σου είναι κατά το ένα τέταρτο Vermeer

Της ευτυχίας ισχύουν όλα τα κρατούμενα μείον

Και η τελειότητα ένας είναι Παράδεισος

Κρίνα, γιούλια και μαγνόλιες

Στα καταστήματα των νεοτερισμών

Κι ένα άστρο που σου κρύβεται

Σύκα της ωρίμανσης στο βυθό του Αυγούστου
Αν θες να ωτακουσθείς

Για κάτι πιθανόν καλύτερο

Βαρύ το χώμα

Χέρι και πέτρα τόσο πλάι

Στο αγώνισμα των πέντε δυσκολιών

Σαν την απωλεσμένη καθ' οδόν μέλισσα

Το κατά λάθος λάθος

Η τρέχουσα ευφυία

Η καταιγίδα που κατά καιρούς ξεσπά

Κοίτα να κόβεις κάθε τόσο

Κάπου θα συνεχίζεται το είδωλο

Κανείς δεν μπορεί να φαντασθεί

Οι δυνάμεις που απαιτούνται

Κουράγιο χρειάζεται
Αποτελώ ένα εύδρομον

Στον Εύξεινο των δημητριακών

ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Και μετά που δάκρυσα είδα τα βουνά
Το θαύμα είναι πάντοτε μονογενές
Οι πενταροδεκάρες της ατιμίας
Φορβάδες θέλει το κριθάρι
Αν καταφέρεις να βγάλεις Blake απ' τον Shelley
Αιολεύς έβαινε Δωρίαν κέλευθον ύμνων
Από τις παράνομες σχέσεις

Άπαξ και φτάσει να θεωρείται αλάνθαστο ένα χρώμα
Κι αυτό που θα το λέω «αείπηγον»
Αν δεν έχεις κάνει έρωτα ποτέ σου με τα μαθηματικά
Είναι τόσο σχετικά τα μεγέθη
Άσπρα κομματάκια σύννεφο
Ο βήχας του Ιουστινιανού
Και ως γη και ως ώρα
Τόσο το θέρος, τόσα τα πουλιά
Όσο πιο ταχύνεται

Μικρή τη λεν παρόλον που μ' αφειδείς ποταμούς
Την άνοιξη αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις
Με δυο κεράσια ιππαστί στ' αυτιά
Και στον ενεστώτα του αρέσει
Μια εξίσωση από κολοκύθια
Η σκέψη ξεβάφει, ο νους ποτέ
Σ' ένα τετράγωνο αιγιαλού βότσαλο ροζ-βιολετί

ΜΠΟΛΕΝΑ Ι

Από την τρέχουσα πραγματικότητα
Η ίδρυση της προσωπικής σου πρεσβείας
Έχω πει τόσες πολλές αλήθειες
εμοί δ' ολίγον δέδοται
Περιβρέχει με χόρτα τη μισοκαμένη γης

ΜΠΟΛΕΝΑ II

Θέλει τουφέκι ο χρόνος

Από το πορτοκαλί στο κόκκινο

Άδικο κι ανεπίτρεπτο είναι

ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΓΝΙΟ ΠΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

Κάλλιο να δίνει της γαλήνης προσάναμμα κανείς
Το διαμάντι δεν είναι παρά το προϊόν
Τα ποτήρια του Mozart και του Ηaydn
Όσο πιο κακός καμαρώνεις ότι γίνεσαι
Υπερεκχείλιση στη στεναχώρια
Σε μιαν άλλη διάσταση
Και το ένα σ' άλλο απανωτά κοπάδια
Σε μεσιανό δάχτυλο ο ευφυής διακρίνεται
Και συνήθως πλέον εύδρομος ο ενάντιος
Η ασχήμια δεν άφορα την όραση
Η απόσταση ανάμεσα στο τίποτε και το ελάχιστο
Φαντασία ψυγείου

Σε όλα τα δέντρα θα πρέπει να υπάρχει το όνομα
Γιατί και ο έρως μια θαυματουργία είναι
Τον κορυδαλλό τον ακούς
Της Κρήτης είναι και της Αττικής
Το πλην του ενός με αγγίζει
Και ζηλεύει σμαράγδι
Λιόφυτα λιωτά σε Ιούλιο
Η απόδοση ενός πατρογονικού ελαιόδεντρου
Εύφορες που 'ναι οι πεδιάδες
Στριφτά μυτερά κέρατα
Περίσσευμα είχε η τύχη ως φαίνεται
Πολύεδρα του αδάμαντος

Ακόμη και στα βάθη ενός τρομακτικού θορύβου
Όπως η γεύση

Δεν είναι το φως πού σε βοηθεί
Η ομορφιά μπορεί να πουλιέται
Στο μυαλό του καθενός
κείνον, ος Ζεφύρου τε

ΤΡΙΝÁΚΡΙΑ

Ολίγου νου η βαθύοργη βροντή

Κι ένα κουρέλι οσμής παλαιού σανού

Η εξ απροσεξίας ανορθογραφία

Το πείσμα είναι υγεία

Στον αγώνα της μικρής ευτυχίας
Έχε το νου σου μην και χαθεί

Σταγόνα τη σταγόνα ο χρόνος

Από κίτρινο σε κίτρινο

Α, δώστε μου να φάω νεότητα

Μεγάλα δέντρα της γενιάς του Εμπεδοκλέους

Ψελλιστί παίρνεται ο υπνάκος
Αν είσαι άμοιρος της λατινικής
Η φθήνια φτάνει κάποτε
Από πραγματικότητα

Σε δύο μόνον πράγματα

Τρέφομαι απ' αυτά που οι άλλοι νηστεύουν

Να φωτογραφίζεις αν γίνεται

Ενόσω δεν φτάνει να γίνει στενογραφία

Χρειάζεται και να ντρέπονται

Θάμαρις ερημονίας η ομβρία
Ύδωρ Κολονίας υπάρχει και εκ του φυσικού

ισοδένδρου τέκμαρ αιώνος λαχοίσα
Αν είναι κάλιον χρυσού

Μια χορεύτρια που διετέλεσε χορτάρι
Όσο για τέλος ναι
Όλα φαίνονται

Των θεσπέσιων όμηρος

Και να! Μια ημικατεστραμμένη Θήρα

--> --> --> --> -->