Τα Πικρά Δάκρυα Της Πέτρα Φον Καντ

(απόσπασμα)
Πράξη 3η

                      (η Πέτρα μπαίνει στο δωμάτιο)

ΠΕΤΡΑ: Πού ήσουνα χτες βράδυ; (καμιά αντίδραση). Κάριν;

ΚΑΡΙΝ: Τί;

ΠΕΤΡΑ: Σε ρώτησα, Πού ήσουνα χτες βράδυ.

ΚΑΡΙΝ: Χόρευα.

ΠΕΤΡΑ: Μέχρι τις έξι το πρωί;

ΚΑΡΙΝ: Και λοιπόν;

ΠΕΤΡΑ: Επειδή δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό αυτή την ώρα.

ΚΑΡΙΝ: Ναι;

ΠΕΤΡΑ: Ναι. Με ποιόν χόρευες λοιπόν μαζί;

ΚΑΡΙΝ: Τί θες να πεις;

ΠΕΤΡΑ: Σε ρώτησα με ποιόν χόρευες μαζί. Μπήκες;

ΚΑΡΙΝ: Μ' έναν άντρα.

ΠΕΤΡΑ: Α! Ναι; Τι σόι άντρα;

ΚΑΡΙΝ: Έναν ψηλό νέγρο με μια μεγάλη μαύρη πούτσα.

ΠΕΤΡΑ: Έλα τώρα... (πηγαίνει στο μπαρ και φτιάχνει ένα τζιν-τόνικ). Θες και συ άλλο ένα;

ΚΑΡΙΝ: Ναι, πιάσε ακόμα ένα.

ΠΕΤΡΑ: Ευχαρίστως!

ΚΑΡΙΝ: Αν δε γουστάρεις και τόσο μη το κάνεις.ΠΕΤΡΑ: Θέλω. Πώς δε θέλω. Αλλά Θα μπορούσες να 'σαι πιο ευγενική; Ορίστε.

ΚΑΡΙΝ: Ευχαριστώ, αγαπημένη, ευχαριστώ.

ΠΕΤΡΑ: Και πώς ήταν αυτός ο άντρας;

ΚΑΡΙΝ: Στο κρεβάτι;

ΠΕΤΡΑ: Ας πούμε.

ΚΑΡΙΝ: Λυσσασμένος!

ΠΕΤΡΑ: Ναι;

ΚΑΡΙΝ: Ατέλειωτα! Φαντάσου δυο κατάμαυρες χερούκλες πάνω στο τρυφερό άσπρο δέρμα μου. Και... κάτι χείλια! Ξέρεις τώρα, οι νέγροι έχουνε χοντρά χείλια, καφτά. (η Πέτρα κρατά τη καρδιά της). Λιποθυμάς, αγαπημένη; (ξεσπά σε γέλιο ατέλειωτο). Και που 'σαι, δε σου 'πα το καλύτερο ακόμα.

ΠΕΤΡΑ: Μη γίνεσαι τόσο χυδαία.

ΚΑΡΙΝ: Δεν είμαι χυδαία. Λέω την αλήθεια, Πέτρα. Είχαμε αποφασίσει να λέμε πάντα αλήθεια μεταξύ μας. Αλλά εσύ δεν το αντέχεις. Προτιμάς να σου λένε ψέμματα.

ΠΕΤΡΑ: Ναι, λέγε μου ψέμματα, σε παρακαλώ, λέγε μου ψέμματα.

ΚΑΡΙΝ: Λοιπόν οκέι, δεν είναι αλήθεια!

ΠΕΤΡΑ: Ναι; (γεμάτη ελπίδα). Λες αλήθεια;

ΚΑΡΙΝ: Φυσικά όχι. Κοιμήθηκα μ' έναν άντρα. Αλλά δε χάλασε κι ο κόσμος ! Έτσι;

ΠΕΤΡΑ: (κλαίει) Δε χάλασε ο κόσμος! Όχι. Δε καταλαβαίνω, αλήθεια δε καταλαβαίνω. Γιατί... γιατί...

ΚΑΡΙΝ: Έλα, παράτα τα κλάματα, Πέτρα. Κοίτα, αλήθεια μου αρέσεις, αλήθεια σ' αγαπώ... αλλά... (σηκώνει τους ώμους. η Πέτρα κλαίει ασυγκράτητα). Κοίτα, ήτανε φως-φανάρι απ' την αρχή ότι εγώ κάποτε θα ξαναπήγαινα με άντρες. Έτσι είμαι γω. Και μετά αυτό δεν είναι πρόβλημα για μας τις δυο. Τους άντρες τους έχω για να βολεύομαι. Τίποτα παραπάνω. Λίγη ευχαρίστηση κι έξω απ' τη πόρτα. Εσύ δεν ήσουνα που 'λεγες πάντα για ελευθερίες και τέτοια; Εσύ δεν ήσουνα που 'λεγες συνέχεια, ότι εμείς δεν πρέπει να καταπιέζουμε η μια την άλλη; Έλα παράτα τα κλάματα, μ' ακούς;

ΠΕΤΡΑ: Η καρδιά μου πονά τόσο... Σα να με τρύπησαν με μαχαίρι.

ΚΑΡΙΝ: Δεν υπάρχει λόγος η καρδιά σου να πονά.

ΠΕΤΡΑ: Η καρδιά μου να πονά. Η καρδιά μου να πονά. Πονώ, πονάς, πονά. Αυτή πονά. Δεν υπάρχει λόγος η καρδιά μου να πονά.

ΚΑΡΙΝ: Έλα, Πέτρα, καλά, δεν είμαι τόσο έξυπνη σαν εσένα ή τόσο μορφωμένη, οκέι το ξέρουμε αυτό...

ΠΕΤΡΑ: Είσαι όμορφη! Σ' αγαπώ τόσο πολύ! Σ' αγαπώ τόσο πολύ που πονώ. Αχ Θεέ μου! Θεέ μου! (πάει να φτιάξει ένα ποτό) Θέλεις άλλο ένα κι εσύ;

ΚΑΡΙΝ: Όχι, πρέπει να προσέξω τη γραμμή μου. (κοιτά η μια την άλλη και για μια στιγμή γελάν αυθόρμητα. σταματούν. σχεδόν ταυτόχρονα κοιτάζονται λίγο ακόμα).

ΠΕΤΡΑ: Θα τον ξαναδείς;

ΚΑΡΙΝ: Ποιόν; Αυτόν τον άντρα;

ΠΕΤΡΑ: Ναι. Γιατί; Υπάρχουν κι άλλοι;

ΚΑΡΙΝ: Έλα Τώρα!

ΠΕΤΡΑ: Λοιπόν;

ΚΑΡΙΝ: Όχι, δε Θα τον ξαναδώ. Δε ξέρω ούτε τ' όνομά του. Και μετά αυτός κάτι είπε για μετάθεση ή κάτι τέτοιο.

ΠΕΤΡΑ: Αλήθεια ήταν νέγρος;

ΚΑΡΙΝ: Ναι! Γιατί;

ΠΕΤΡΑ: Τίποτα, έτσι.

ΚΑΡΙΝ: Ξέρεις, ήταν σπουδαίος τύπος. Θα σου πήγαινε πολύ κι εσένα. Δεν ήταν μαύρος-μαύρος, μελαψός. Κι είχε μια φάτσα πολύ ξύπνια. Υπάρχουνε κάτι νέγροι που είναι τα μούτρα τους σαν τους Ευρωπαίους, ξέρεις.

ΠΕΤΡΑ: Ναι;

ΚΑΡΙΝ: Πως υπάρχουν! Αυτός τέτοιος ήταν. Και μου 'πε κιόλας ωραία πραματάκια για την Αμερική και τα λοιπά.

ΠΕΤΡΑ: Κάριν, σε παρακαλώ! (αρχίζει πάλι να κλαίει)

ΚΑΡΙΝ: Εντάξει. Σταματώ. Νόμιζα πως μ' αυτό είχαμε ξεκαθαρίσει κάπως.

ΠΕΤΡΑ: Δεν υπάρχει όμως λόγος να το διασκεδάζεις κι από πάνω. (ετοιμάζει ένα ποτό για τη Κάριν).

KΑΡΙΝ: Εσύ όμως το γλεντάς για τα καλά, να πούμε.

ΠΕΤΡΑ: Τί άλλο μου μένει να κάνω;

ΚΑΡΙΝ: Μη το παρατραβάς, γαμώτο, είσαι κανονικά υστέρω.

ΠΕΤΡΑ: Δεν είμαι υστερική. Δεν αντέχω άλλο. Αυτό είναι όλο.

ΚΑΡΙΝ: Αν δεν αντέχεις άλλο, πιες τ' άντερά σου. Θα σου κάνει καλό.

ΠΕΤΡΑ: Εντάξει, εντάξει προπαντός μη χαλάσουμε τη ζαχαρένια μας Αφού δεν αντέχω άλλο ας πιω τ' άντερά μου, θα μου κάνει καλό.

ΚΑΡΙΝ: Αλλά πώς;

ΠΕΤΡΑ: Πίστεψέ με, Θα 'θελα να 'μαι ευτυχισμενη. Όλο αυτό μ' αρρωσταίνει!

ΚΑΡΙΝ: Μα τί 'ναι αυτό που σ' αρρωσταίνει;

ΠΕΤΡΑ: Ξέχνα το.

ΚΑΡΙΝ: Μα γιατί δε μου λες αυτό που σ' αρρωσταίνει;

ΠΕΤΡΑ: Εσύ. Εσύ είσαι αυτό που μ' αρρωσταίνει, επειδή ποτέ δε μπορώ να ξέρω γιατί είσαι δω μαζί μου. Για τα λεφτά, επειδή σου ανοίγω δρόμους, ή επειδή μ' αγαπάς.

ΚΑΡΙΝ: Μα γιατί, φυσικά σ' αγαπώ!

ΠΕΤΡΑ: 'Αστα τώρα. Πώς ν' αντέξει κανείς μια τέτοιαν αβεβαιότητα.

ΚΑΡΙΝ: Αφού δεν με πιστεύεις, τότε...

ΠΕΤΡΑ: Δε σε πιστεύω! Τι πα να πει αυτό; Τί το θες αυτή την ώρα το πιστεύω; Δεν έχει κανένα νόημα. Ασφαλώς πιστεύω ότι μ' αγαπάς. Γιατί όχι; Αλλά δεν είμαι σίγουρη για τίποτα! Δε ξέρω απολύτως τίποτα! Κι αυτό είναι που μ' αρρωσταίνει. Αυτό! (παίρνει μιαν εφημερίδα και την ανοίγει). Εδώ είμαστε, λοιπόν: "Η τελευταία κολεξιόν της Πέτρα φον Καντ, μια αξιόλογη συνεισφορά στο χώρο της μόδας κάνει όλο τον κόσμο ν' ανυπομονεί πότε θα μπει ο χειμώνας". Έχει και φωτογραφία σου!

ΚΑΡΙΝ: Έλα! Πού είναι;

ΠΕΤΡΑ: Ορίστε.

ΚΑΡΙΝ: Α ψώνιο! Και καλή φωτογραφία μάλιστα ε; Έλα πες το μου!

ΠΕΤΡΑ: Ναι, πολύ ωραία!

ΚΑΡΙΝ: Πολύ ωραία, πολύ ωραία. Είναι φανταστικά καταπληκτική. Η πρώτη μου φωτογραφία στην εφημερίδα. Ψώνιο! (αγκαλιάζει και τη φιλά). Σ' αγαπώ έλα!

ΠΕΤΡΑ: Θέλω να σε φιλήσω. (φιλιούνται).