Κάποτε υπήρξαμε εδώ

Φωνές, του θανάτου ταγμένες.
Πρόσωπα απόμακρα,
Κάποτε κοντινά,
Που σαν πανί σας παίρνει ο χρόνος μακριά του
Και μένει μετέωρο κουρέλι το γέλιο σας.

Πρόσωπα, που μαζί τον ήλιο αγαπήσαμε,
Τα δάχτυλά μας βυθίσαμε στη ζέστη της γης,
Σταθείτε ακόμα για λίγο μπροστά μου,
Πριν άλλοι τρέξουν να πάρουν τη θέση σας.

Κάποτε εμείς υπήρξαμε εδώ,
Κάποτε εμείς εδώ δοκιμάσαμε
Τα σημάδια ν' αποτυπώσουμε της ψυχής μας
Σ' αυτόν τον πηλό που τώρα μας παίρνει.

Μια στιγμή σταθείτε,
Να κοιταχτούμε ακόμα στο πρόσωπο,
Ν’ ακούσουμε πάλι το γέλιο μας,
Της αγάπης τα ονόματα να φωνάξουμε.
Μια φορά ακόμα το σχήμα μας να χορτάσουμε.

Από μακριά να δακρύσουμε.