Τη γνώση αυτή του θανάτου που γεύτηκα

Τη γνώση αυτή του θανάτου που γεύτηκα,
Στη χλωμιά, βαθιά, της καρδιάς μου αποθέτω
Στα μονοπάτια τα μυστικά της σιωπής μου,
Στο δώμα τ' απόρθητο της ψυχής.
Κάθε μέρα πιο πλατιά ν' ανοίγω τα μάτια μου,
Βουβή, σκοτεινιά γεμάτη, να την αντικρίζω.