Ανοιξη

Στους ίμερους πάλι παραδίνεται το σώμα της άνοιξης.
Τα πουλιά σα σπόρους σκληρούς
Τσιμπολογούνε το θάνατο.
Ακόμα μια φορά
Από τα δόντια του χάους η ζωή ανατέλλει.
Ακόμα μια φορά
Κάλεσε η ζέστα τις σαύρες απ’ τις σχισμές τους.

Μια φορά ακόμα
Από της αμαρτίας του και της θλίψης του το σταυρό
Προσπαθεί ο άνθρωπος τ’ αστέρια ν’ αρπάξει
Και δεν το μπορεί.

(Ξέφωτα, 1979)